Jólaklukkur - 01.12.1947, Blaðsíða 29

JÖLAKLUKKUR
27
eldishesta", svaraði maður hennar með
með hægð. „Gangfærið er ágætt, og það
verður glaða tunglsljós seinna í kvöld. Ég
flýti mér heim til þín, og þá höldum við
okkar jól“, og hann lagði brosandi hand-
legginn utan um hana.
„Það verða skárri jólin þetta“, sagði hún
afundin. „Ég hefði átt að hlakka ögn meira
til þeirra".
„Við verðum að hugsa um fleiri en okk-
ur sjálf“, svaraði hann og klappaði henni
á kinnina. „Heldurðu, að mér hefði ekki
þótt fullt eins skemmtilegt að mega vera
heima hjá þér í kvöld, góða mín? En skyldu-
störf mín verða að sitja í fyrirrúmi fyrir
eigin þægindum“.
„Jæja, blessaður, farðu þá!“ sagði hún*
stutt í spuna. „Ég held þú kunnir, hvort
sem er, bezt við þig á kotbæjunum hérna,
— minnsta kosti talsvert betur heldur en
heima hjá mér“.
Það var eins og hann heyrði þessi síð-
ustu orð hennar ekki fyrr en stundarkorni
eftir, að hún sagði þau. Þá leit hann á hana
alvarlegur í bragði: „Þú skilur mig ekki enn
þá, elsku Anna mín!,‘ sagði hann þá með
hægð.
.,Ég kæri mig ekki um að skilja þá menn,
sem eru að vasast í öllu mögulegu, en tolla
aldrei stundu lengur heima hjá sér“, svar-
aði hún og bar ört á.
,,Því segirðu þetta, kona“, sagði hann al-
varlegur. Þú veizt, að ég vil það eitt, ef
verða mætti, að mér auðnaðist að hafa góð
áhrif á safnaðarfólk mitt og leiða það nær
Guði. Að öðrum kosti hefði ég aldrei orð-
ið prestur, og látið setja mig hingað í af-
skekkta sveit. Ég vissi hér af fólki, sem
hefur fá tækifæri til þess að heyra Guðs orð;
það er allt og sumt. Og þótt þú kallir prest-
stöðuna leiðinlega, þá hefur þó maður í
þeirri stétt ótal tækifæri fremur öðrum til
þess að gleðja aðra“. Hann þagði um hríð.
„Þér hefur sjálfsagt hálf-leiðzt stundum,
þegar ég hef verið lengi burtu, en mundu
þá, vina mín, hvaða málefni það er, sem
þú leggur þetta í sölurnar fyrir“.
Unga frúin ypti öxlum óþolinmóðlega.
„Já, leiðst hefur mér. Það er satt“, sagði hún
þóttalega. „Viðbrigðin eru heldur ekki svo
lítil, að koma hingað úr fjölmenni og glað-
værð, — ég veit svo sem, að ég má hýrast
innan um fólkið í baðstofunni, en það
kæri ég mig ekkert um, og mér er ekkert
vandara um á jólum en endranær“.
„Bezta ráðið við leiðindunum væri það
að kynnast fólkinu og gjöra eitthvað fyrir
það“, sagði maður hennar stillilega.
„Þú ætlast þó tæplega til þess að ég fari
að prédika yfir því“.
Hann brosti. „Ó, nei, ekki beinlínis. En
hlýlegt viðmót og hjálpfús hönd getur oft
verið á við prédikun".
„Fólkið hérna er svo fádæma leiðinlegt,
það er bæði fákunnandi og klunnalegt".
„Prestkonan ætt þá að reyna að bæta eitt-
hvað úr því, — það væri henni samboðið".
Hún mundi samtalið frá upphafi til
enda; fyrst í stað þóttist hún hafa komizt
vel að orði, en nú fór hún að yfirvega orð
sín nokkru nánar, og komst þá að þeirri
niðurstöðu, að sumt hefði verið betur ó-
sagt, og óefað ógætilega talað af prestskonu.
Því var löngum spáð fyrir henni, að hún
yrði prestskona, en hún hafði alltaf þver-
tekið fyrir það, þangað til daginn, sem þau
settu upp hringana.
„Nú færðu ekki að dansa oftar“, hvísl-
aði kunningjastúlka þá að henni. „Og nú
verðurðu að sitja eins og brúða í kirkju á
hverjum sunnudegi“.
Hún tók ekki mjög nærri sér að snúa
baki við glingri og skemmtunum; úr því
Einar áleit rétt að sneiða hjá því, þá var
sjálfsagt að gjöra það, og hún gat ósköp
vel gjört það honum til þægðar, að sitja í
kirkjunni, þangað til úti var.