Jólaklukkur - 01.12.1947, Blaðsíða 10

8
JÖLAKLUKKUR
En það hefur þó gert hann frægastan í þess-
um héruðum, hvað hann er góður skurð-
læknir. Hann læknar menn, sem kínversk
alþýða telur ólæknandi. Oft hefur hann
tekið blöðrusteina úr - mönnum. Sunur
steinarnir eru á stærð við hænuegg. Þeg-
ar sjúklingurinn er albata, fær læknirinn
honum steininn og segir: „Hafðu hann
heim með þér, og sýndu nágrönnum þín-
um, hvað ég hef tekið úr skrokknum á þér.“
— Og kínversk alþýða glápir undrandi á
mennina, er sýna steina, sem áður voru í
innyflum þeirra. Þótt heil herdeild lækna
færi um landið og flytti fyrirlestra um
heilsufræði, þá yrði það ekki eins áhrifa-
ríkt til að skapa traust á vestrænni læknis-
færði og steinarnir, sem Friðrik læknir
hafði tekið úr mönnunum og sent þá með
heim. Þessi gamli læknir getur látið stein-
ana tala.
Þá er annar heiðursmaður þarna á fjall-
inu, en það er gamli biskupinn. Hann og
læknirinn eru góðir vinir. í meira en .30
ár hafa þeir unnið í sama félaginu, annar
við að lækna, hinn við að boða heiðingjun-
um kristna trú. Margir kristnir menn víðs-
vegar í landinu eru árangurinn af þessu
starfi. Þeir hafa gamla biskupinn í háveg-
um, og vita, að þeir eiga honum mikið að
þakka. Auk sinna miklu mannkosta hefur
hann einn frábæran sérhæfileika. Hann er
fornfræðingur, og á marga sjaldgæfa kín-
verska muni. Hann veit, frá hvaða tímabili
í listasögunni þeir eru, og hann hefur vit
á kínverskum málverkum, og á meðal ann-
ars spegla úr bronse eða eir, sennilega mörg
þúsund ára gamla. En hann fylgist líka vel
með í bókmenntum. Á einu merkisafmæli
læknisins gaf hann honum bók í skinn-
bandi eftir íslenzka rithöfundinn Gunnar
Gunnarsson. Hærra hefur enginn íslenzk-
ur höfundur komist í Kína nema séra Hall-
grímur Pétursson. Hann hefur fylgt mér
upp í 14000 feta hæð í flugvél, og auk þess
verið þýddur á kínversku.
Það yrði auðvitað of langt mál að segja
frá öllum þeim náungum, sem á fjallinu
dveljast, en einum má ekki gleyma. Hann
er listamaður, en ekki prestur. Það er Óli,
skólastjóri blindraskólans og framkvæmd-
arstjóri við sjúkrahúsið í Yiyang. Hann
þolir ekki eins vel að hlaupa upp fjalhð
og við, sem yngri erum, og fær 4 fílelfaa
burðarkarla til að bera sig upp fjallið. En
hann á það líka skilið. í Kína eru flestir
blindir menn tötrum búnir betlarar, en
Óli hefur starfrækt skóla fyrir þá, kennt
þeim að lesa og skrifa og syngja, og meira
að segja að vefa og þreskja hrísgrjón. Þeir
eru ekki lengur tötrum búnir betlarar,
sem eru á skólanum hjá honum. Sumir hafa
farið aftur heim til sín, orðið nýir menn
og færir um að vinna fyrir sér. Þeim
þykir vænna um Óla en hermönnum um
foringja sinn. Og hann vinnur líka ómet-
anlegt starf við sjúkrahúsið. Þar hefur hann
tekið á móti hundruðum særðra manna,
kvenna og barna undan sprengjum Japana.
Hann hefur stjórnað Rauða kross starfinu,
sem þúsundir flóttamanna hafa notið góðs
af. Kínversku yfirvöldin hafa opinberlega
sýnt honum sóma, haldið honum veizlur
og gefið lionum heiðursmerki. Noregskon-
ungur hefur einnig sæmt hann orðu fyrir
að kynna Noreg á frábæran hátt í öðrum
löndum. — En Óli er ekkert að hugsa um
það góða, sem hann hefur gert. Hann er
síbrosandi og ánægður, og segir oft frá
þeim tímum, er börnin hans voru lítil,
og léku sér á fjallinu. í 7—8 ár hefur hann
ekki séð ástvini sína. Það er vafasamt, hvort
hann þekkir börnin sín, er hann kemur aft-
ur til Noregs.
Kirkjan á fjallinu er vel notuð. í fjalla-
hlíðunum búa að staðaldri kristnir Kínverj-
ar, sem hafa myndað söfnuð, og þeir sækja
kirkju upp á fjallið. Venjulega eru þar