Jólaklukkur - 01.12.1947, Blaðsíða 12

10
JÖLAKLUKKUR
ENOK OSNES:
Hinn mikli franski fríþenkjari og last-
mælari, Voltaire, var eitt sinn að draga dár
að kenningunni um guðdóm Krists. And-
mælandi hans skoraði þá á hann að nefna
einn mann með jafngöfuga og hreina skap-
gerð og Jesúm. Án umhugsunar sagði þá
Voltaire: „John Fletcher frá Madeley.“
Það er lítil mynd af þeim manni, er feng-
ið gat slíkt vottorð frá hinum mikla last-
mælanda, sem vér viljum reyna að draga
upp hér.
Fletcher var prestur á Englandi, en
fæddist í bænum Nyon við hið fagra Genf-
vatn í Sviss 1729. Eiginlega hét hann Guil-
laume de la Flechére, en þetta gátu Eng-
lendingar trauðla skrifað rétt, og féllst
hann því á að heita John William Fletcher.
Hann stundaði nám í Genf til þess að
verða prestur í Sviss, en liann gat ekki sætt
sig við hina kalvinsku kenningu um út-
valninguna, og auk þess fann hann ekki,
að hann væri í þeirri afstöðu til Guðs, að
hann væri hæfur til að verða prestur.
Þetta gátu engir aðrir skilið en hann sjálf-
ur, því að hann var mjög guðrækinn frá
bernsku, og þeim, er þekktu hann, fannst
hann því einkar hæfur til að verða prestur.
Sjálfur sagði hann, að sá, sem ætti að verða
prestur, yrði að hafa köllun Guðs til þess,
og það gat hann ekki sagt um sjálfan sig.
Hann ákvað því að verða liðsforingi
gegn vilja fjölskyldu sinnar, en Guð koll-
varpaði því fyrir honum, er hann gerði
alvöru úr að fara þá leið. Þá fór hann dl
Englands og varð heimiliskennari hjá að-
alsmanni að nafni Thomas Hill.
Trúarleg alvara hans og eðlileg guð-
rækni kom einnig nú í ljós á ýmsan hátt, svo
að frú Hill sagði eitt sinn við hann í hálf-
gerðu gamni: „Mig furðaði ekki, þótt heim-
iliskennarinn okkar færi einn góðan veð-
urdag og gerðist meþódisti." „Meþódisti,
hvers konar fólk er það?“ spurði Fletcher.
„Það er fólk, sem gerir ekki annað en
biðja,“ sagði frúin. „Þá skal ég ná í þá
með hjálp Guðs,“ sagði heimiliskennarinn.
Hann komst einnig til trúboðshúss
meþódista við fyrsta tækifæri, sem bauðst.
Það var talað út frá textanum: „Varpa
byrði þinni á Drottin!“ Þessi samkoma
opnaði augu hans fyrir innstu þörf sjálfs
hans. Hann hafði skrifað guðfræðilegar rit-
gjörðir til verðlauna, en hann var ekki
endurfæddur maður. Hann hafði ekki lifað
undur hjálpræðisins í hjarta sínu.
Eftir baráttu um tíma fann hann að
lokum frið við Guð og varð hamingjusam-
ur kristinn maður. Hann eignaðist sigur
á syndum, sem hann hafði barizt við án
árangurs áður, og hann fékk innilega löng-
un til að leiða aðra til þess frelsara, sem
hann hafði fundið sjálfur.
Nú kom köllunin til að verða prestur
einnig í alvöru, en hann fór sér ekki óðs-
lega. Hann var hræddur um að sér kynni
að skjátla í þessu veigamikla máli. Einu