Jólaklukkur - 01.12.1947, Blaðsíða 26

24
JÖLAKLUKKUR
lilutir eru til orðnir fyrir, og vér fyrir
hann.“
Á undan prédikuninni lásu allir trúar-
játninguna, hver á sínu móðurmáli, og á
eftir ræðunni báðu allir saman „Faðir vor“,
á sama hátt.
Þessi samkoma held ég að sé ein af þeim,
sem mér mtini seint gleymast. Þar sem
allir voru sameinaðir án tillits til tungu
eða litarháttar — svartir, brúnir, gulir, hvít
ir — sameinaðir í einum anda, játandi sína
heilögu trú á Drottin Jesúm Krist, sem
hið eina örugga bjarg, sem óhætt er að
byggja allt sitt traust á. Hann, sem bregst
ekki, þótt allt annað bregðist, — Hann,
sem leysir úr öllum okkar vandamálum,
því að Jesús Kristur er Drottinn.
Þetta var fyrsti dagur mótsins. Annar
dagurinn byrjaði með samkomu kl. 9i/£,
sem stóð í 2 stundir. Eftir það var þátttak-
endum skipt í smáhópa, 30—40 manns í
hverjum. Hópar þessir komu svo saman
tvisvar á dag kl. 12 til íhugunar og um-
ræðna um orð Biblíunnar, og kl. 5, til um-
ræðna um málefni kirkjunnar.
I hópnum, sem við Agnes vorum í, var
ákaflega mikil þátttaka í umræðunum; all-
ir vildu leggja eitthvað til málanna. Það
var síður en svo, að hægt væri að segja, að
þar hafi verið þögn eða tregða, því að oft
voru margar hendur á lofti í einu, hendur
þeirra, sem vildu biðja um orðið. Og þá
get ég ekki annað en dáðst að túlkinum í
þessum hóp, þegar mér dettur hann í hug.
Hann túlkaði af ensku á þýzku. Hann var
reyndar ekki sá, sem átti að túlka, en stjórn-
endur þessa hóps, sem voru: hollensk K.F.
U.K.-kona, háskólakennari frá Cuba og
enskur prestur, komust fljótt að hæfileik-
um hans, og hann var jafnskjótt tekinn
sem túlkur. Hann var svo fljótur að túlka,
að aldrei þurfti að bíða andartak, hann
talaði um leið og hann hlustaði. En þenn-
an hóp skipaði fólk frá Bandaríkjunum,
Kína, Indlandi, Ungverjalandi, Finnlandi,
Svíþjóð, Sviss, Frakklandi, Danmörku,
Indonesiu, Englandi, Póllandi, Noregi og
íslandi.
Deginum var venjulega þannig háttað,
að kl. 9i/z var samkoma í „Fíladelíu“, kl. 12
og kl. 5 umræður í hópunum og svo kl.
8 samkoma eða kvlödið frítt. Morgunsam-
komurnar byrjuðu venjulega með messu-
gjörð frá ýmsum löndum, t. d. einn morg-
uninn frá Sviss, annan frá Svíþjóð o. s. frv.
Sunnudagsmorguninn var hámessa í „Vor
Frelsers kirke“, og á eftir var altarisganga,
þar sem þátttakendur mótsins gengu upp
að borði Drottins og tóku á móti hans
náðargjöfum. Þessi stund var ákaflega há-
tíðleg og blessunarrík. Fyrir altarinu þjón-
uðu átta prestar.
Einn daginn var farið í ferðalag, í þrem-
ur hópum. Einn hópurinn fór með skipi
út Oslófjörðinn, annar með bílum og skoð-
uðu „Systrakirkiurnar“, og sá þriði fór með
járnbraut til Fiskum í Buskerud, og í þeim
hóp vorum við Agnes. Okkur var fylgt í
kirkiu eina þar í þoroinu, og sagði prestur
safnaðarins sögu hennar, sem var mjög
merkileg, en hún var að mestu leyti byggð
í síðasta stríði og því miklum erfiðleikum
bundið að koma henni upp, en Drottinn
hratt öllum erfiðleikum úr veginum, og
kirkjan varð fulleerð og tekin til notkunar,
því að gamla kirkjan var bæði gömul og
orðin of lítil.
Þegar við höfðum skoðað báðar þessar
kirkjur, var farið í gönguferð alllanga.
Sumir fóru fljótt yfir landið, en öðrum
dvaldist á leiðinni, því að fram með göt-
unni var allmikið af berjatrjám, og þótti
sumum það nýnæmi, t. d. íslendingunum.
En aðrir voru svo heppnir að hitta fyrir
örláta bændur, sem tíndu eplin af trjánum
sínum og réttu vegfarendunum. Dagur
þessi var 29. júlí, S. Ólafsdagur. Dagur, sem