Skinfaxi - 01.01.2017, Side 9

SKINFAXI tímarit Ungmennafélags Íslands 9
„Ég þekkti ekkert til Egilsstaða, hafði einu
sinni komið þangað í keppnisferðalagi og far-
ið í útilegu á Hallormsstað. Við skelltum okkur
austur. Ég var grasekkja í tvö ár og bjó með
strákana okkar inni í skógi. Þarna sogaðist ég
inn í Ungmennafélagið Þristinn, krúttlegt og
kröftugt félag í sveitinni. Þegar ég var komin á
bragðið hjá ungmennafélaginu sá ég auglýst
starf hjá UÍA árið 2010 og fannst áhugavert
að prófa að fá borgað fyrir að sinna áhuga-
málinu mínu. Ég fór í ráðningarviðtal dauðans
og kom örþreytt heim með það á hreinu að
ég kæmi ekki til greina í þetta starf. Síðan var ég
ráðin og kom til starfa 2010 eftir fæðingarorlof.“
Á sama tíma og Hildur var hjá Þristinum
hafði verið of hljótt um UÍA. Reksturinn hafði
verið þungur og litið var á héraðssambandið
sem afætu á aðildarfélögunum. Þegar hún
kom til UÍA var endurnýjun komin í gang hjá
sambandinu. „Ég bætti við skoðunum mín-
um um það hvernig ungmennafélag eigi að
virka,“ segir Hildur.
100% starf er mikilvægt
Áður en Hildur kom til starfa hjá UÍA var búið
að fá sveitarfélögin átta á Austurlandi til að
styðja fjárhagslega við héraðssambandið og
styrkja uppbyggingu þess. Síðan var ráðinn
framkvæmdastjóri í fullt starf. „Þetta skipti allt
gríðarlegu máli,“ segir Hildur. „Starfsmaður í
fullu starfi er mjög dýrmætur fyrir héraðssam-
band. Ég gæti aldrei gert allt sem ég geri hjá
UÍA í hlutastarfi á milli annarra starfa. Mörg
sambönd hafa einfaldlega ekki bolmagn til
annars en að ráða starfsmann í örlítið hluta-
starf sem getur mætt á þing, svarað tölvu-
pósti og sinnt litlum verkefnum. Starfsmað-
ur í fullu starfi getur áorkað svo miklu meiru,“
bætir hún við og bendir á að sumarstarfs-
maður til viðbótar sé ómetanlegur.
Hildur er feiknarlega kraftmikil. Í hreyfiviku
UMFÍ reynir hún að standa fyrir viðburðum
um allan fjórðunginn og sinnir farandþjálfun
á sumrin. „Þá keyri ég 900 kílómetra á viku til
að ná til staðanna sem vilja fá okkur. Þar er
svo mikil gleði þegar UÍA mætir. Þarna erum
við að kynnast krökkum um allan fjórðung-
inn. Þessi vinna skilar sér. Börnin koma
á Sumarhátíð UÍA og jafnvel Ungl-
ingalandsmót UMFÍ. Þetta er
gott verkefni þótt maður
geti orðið svolítið þreyttur í
rassinum á öllum akstrinum.“
Hverjar eru helstu áskoranir í
starfinu?
„Áskoranir fyrir mig eru þær að
láta erilsamt sumar ganga upp
með fjögur börn. Þetta er ein af ástæðum
þess að mér finnst komið gott. Þetta er
ofboðslega mikil vinna en brjálæðislega
skemmtileg. Það er í raun meiri áskorun fyrir
mig að sitja ein inni á skrifstofunni yfir dimma
vetrarmánuðina, lesa yfir ársreikning og álíka
mál. Ég vil vera í hasarnum. Og ég hef haft
nóg að gera,“ segir Hildur en bendir á að
sömuleiðis sé krefjandi að UÍA nær yfir stórt
svæði, átta sveitarfélög og til 40 aðildarfélaga.
„Við viljum gera vel við þau öll. En þau eru
miskröftug og stundum fáar hendur þar til
að grípa boltana sem við köstum til þeirra.“
En hver er uppskriftin að góðu héraðssam-
bandi?
„Í fyrsta lagi er mikilvægt að hafa stjórn sem
hefur brjálaðan áhuga á því sem er að gerast
og þorir að hugsa út fyrir kassann, finna leiðir
til að virkja svæðið sitt og greina þarfirnar í
nærumhverfinu. Við settum okkur líka þá
reglu að verkefni UÍA komi út á núlli. Ég fer
þess vegna aldrei út í neitt nema ég sjái fram
á að geta fjármagnað verkefnið. Við nýtum
ýmsar leiðir, leitum í sjóði UMFÍ til að fjár-
magna hitt og þetta,“ segir Hildur og nefndir
hjólreiðakeppnina Tour de Ormurinn sem
dæmi.
UÍA hefur ennfremur leitað eftir því að
greina þarfir íbúanna á svæði héraðssam-
bandsins. Það kom sambandsmönnum á
óvart á sínum tíma þegar þeir áttuðu sig á
því að ungt fólk var vanrækt og þeir fóru með
virkum hætti að bæta úr því. „Við sáum að UÍA
er hipp og kúl í augum krakka upp að 15 ára
aldri. Eftir það verður eyða þar til kemur að
hópi fólks sem skráir börnin sín í félag. UÍA
vantaði því virk ungmenni og raddir þeirra
heyrðust ekki. Við þurftum að gera eitthvað
í því og höfum í samvinnu við UMFÍ haldið
ungmennaráðstefnur, tekið þátt í
ungmennaskiptaverkefnum
í Ungverjalandi, Írlandi og
á Ítalíu og gert ýmislegt
annað fyrir ungt fólk. Vinnan
skilar sér til baka því að unga
fólkið sækir þing héraðssam-
bandsins og tekur að sér verk-
efni á Unglingalandsmótum.“
Hildur segir miklu skipta fyrir UÍA
að stjórn sambandsins hugsi í lausnum og
þori að vera framsækin. „Við erum virkilega
að víkka okkur út. Við getum ekki verið
aðeins Egilsstaðir. Við erum Austurland. Við
mætum á þing og berjumst fyrir niður-
greiðslum, lægri flugfargjöldum. Eftir þessu
er tekið og við erum dugleg að koma okkur
í þá stöðu að rödd okkar heyrist. Við höfum
líka sinnt þörfum ungs fólks og hjálpað því
til að láta til sín taka. Það hefur tekist. Unga
fólkið tekur svo við af okkur og það heldur
nafni félagsins á lofti,“ segir Hildur.
Hildur var mjög afreksmiðuð á sínum yngri árum. „Ég keppti á fyrsta Unglingalands-
móti UMFÍ á Dalvík 1992. Ég kom ekki þangað til að fara á böll heldur til að vinna.
Mér fannst það skjóta skökku við að fara á tónleika og skemmta sér. Núna er ég
orðin æstasta mamman á kvöldvökunum og fer seinust heim. Ég tók U-beygju
gagnvart ungmennafélagsstarfi í tíð minni sem framkvæmdastjóri og þegar börnin
fóru að keppa,“ segir hún. „Allir synir mínir eru í keppnisíþróttum. Sá elsti er mikill
keppnismaður, margfaldur Íslandsmeistari í frjálsum íþróttum og er að fara á opna
breska meistaramótið í frisbígolfi. Á Unglingalandsmóti var ég mamman á hliðar-
línunni sem gargaði millitíma til hans í 600 metra hlaupi. Þegar annar sonurinn
kom í heiminn breyttist sýnin. Hann er listaspíra, lífskúnstner og getur ekki hlaupið
í rétta átt. Í víðavangshlaupi fannst hann einu sinni liggjandi á milli þúfna að horfa á
himininn. Þegar hann var spurður að því hvað hann væri að gera sagðist hann vera
að njóta lífsins. Þá var hann 6–7 ára. Þá fór ég að mildast í afstöðu minni og sjá að við
þurfum ekki öll að fá gullið heldur getum stundað íþróttir á eigin forsendum.“
Afrekshugsunin gufaði upp