Muninn - 01.04.2021, Blaðsíða 79

MINNINGARGREIN
Ég hef, frá blautu barnsbeini,
borðað Cocoa Puffs í morgunmat
um helgar. Það var fátt betra en
að fara inn í eldhús á
sunnudagsmorgni, hella Cocoa
Puffs og mjólk í skál, setjast í
sófann fyrir framan Finnboga og
Felix og njóta
súkkulaðidýrðarinnar.
Enn þann dag í dag fæ ég mér
Cocoa Puffs. Nema undanfarin
ár hefur það verið daglega og ég
fæ mér aldrei Cheerios með.
Foreldrar mínir hafa reynt af
bestu getu að sannfæra mig um
að minnka neysluna og þau segja
að ég eigi við vandamál að stríða.
Ég hlusta ekki á þau. Ég er að
minnsta kosti ekki vera að
sprauta mig með óþekktum
efnum og skítugum nálum líkt
og ákveðnir jafnaldrar mínir.

Í fyrradag sá ég frétt um að búið
væri að banna Cocoa Puffs á
landsvísu. Á augnabliki sá ég
barnæsku mína fljúga út um
gluggann, skjótast út á götu og
hoppa fyrir næsta strætó. Þetta
getur ekki verið hugsaði ég með
mér. Ég hljóp út í bíl og keyrði í
Bónus. Cocoa Puffsið var búið.
Hagkaup, búið. Nettó, búið.
Krambúðin, það voru þrír pakkar
eftir. Ég keypti þá alla og keyrði
heim. Þeir kláruðust áður en
dagurinn var á enda.
Ég ligg hreyfingarlaus í rúminu,
hef ekki hreyft mig í rúman
sólarhring. Mér er óglatt og ég
hef enga orku. Í hvert skipti sem
ég loka augun sé ég
súkkulaðidýrðina fyrir mér. Ég
brest í grát.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður kyssa blómið
hversu dýrðlegt fannst mér það.

Finna hjá þér ást og unað
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei það er minning þín.
Cocoa Puffs
77