Sameiningin - 01.01.1911, Blaðsíða 34

350
hlusta á framhald sögu minnar. Eg fór upptil Jerúsalem ®
til þess a'ö liösinna henni, sem svO' vel hafði til mín gjört.
Var eg þá handtekinn við borgarhliðið og með mig farið
niðr í klefana undir Antonía-turni. Hvað mér var gefið
að sök vissi eg ekki fyrr en Gratus sjálfr kom og heimtaði
af mér peninga Húrs ættar, sem hann vissi að eg einn
samkvæmt viðskifta-venju Gyðinga gat heimt saman viðs-
vegar að af fjármarkaði heimsins. Hann krafðist þess
af mér, að eg ritaði nafn mitt undir ávísan hans, en eg
skoraðist undan því. Hann hafði hald á húseignum, jörð-
um, vörum, skipum og lausafé þeirra, er eg þjónaði; en pen-
inga þeirra hafði hann ekki. Eg sá það, að nyti eg velþókn-
unar drottins, myndi eg geta reist hinn niðrbrotna efnahag
þeirra við að nýju. Eg skoraðist undan því að fullnœgja
kröfum harðstjórans. Hann píndi mig til sagna; eg stóðst
pyndingarnar, og hann lét mig lausan, en kom ekki vilja
sínum fram. Eg fór heim og byrjaði á nýjan leik; verzl-
anin var nú rekin í nafni Símonídesar í stað Ben Húrs
fursta í Jerúsalem einsog að undanförnu. Þú veizt það,
Ester! hvernig verzlanin hefir blómgazt fyrir mér, að
milíónir furstans hafa margfaldazt í mínum höndum á
yfirnáttúrlegan hátt; þú veizt, hvernig eg þrem árum
síðar á leiðinni upp til Sesareu var handtekinn og í annað
sinn píndr af Gratusi í því skyni að eg neyddist til að
játa, að vörur minar og peningar mínir væri partr af því,
sem samkvæmt skipan hans skyldi gjört upptœkt; þú veizt,
að honum mistókst sem fyrr. Líkamlega var eg bœklaðr
og brotinn, er eg kom heim, og þá fann eg Rakel mína
dána af ótta og sorg útaf mér. Drottinn guð vor ríkti,
og eg hélt lífi. Af keisara sjálfum keypti eg fullnaðar-
heimild til að reka verzlan um heim allan. Nú er svo
komið — lof sé honurrt, sem hefir skýin að stríðsvagni og
gengr á vindunum! — nú er svo komið, Ester! að það,
er eg hafði handa á milli til umsjónar, hefir margfaldazt
og er orðið að eins mörgum talentum og til þess útheimt-
ast að auðga mann í keisara-stöðu.“
Hann lyfti höfði einsog sá, er mikið finnr til sín;
þau horfðu hvort á annað; þau lásu hvors annars hugs-
anir. „Hvað á eg að gjöra við hinn mikla auð?“—spurði
hann og starði sem fyrr án þess að líta neitt niðr.
„,Faðir minn!“—svaraði hún og talaði lágt — „kom
ekki hinn rétti eigandi rétt nú og gjörði tilkall til fjárins?"
Hann horfði á hana alveg einsog áðr.
„Og þú, barnið mitt!—á eg þá að láta þig eftir á
vergangi ?“
„Hvort myndi ekki eg vera ambátt hans, þar sem eg
em dóttir þín? Og hver var sú, sem þetta er ritað um: •