Heimili og skóli - 01.10.1956, Blaðsíða 5

HEIMILI OG SKÓLI
91
inn með beizkju. „Lað eru þeir, sem
eiga sökina á allri ógæfu minni. Þeir
lágu í drykkjuskap og óreglu og van-
ræktu mig algjörlega. Ég hef engar
skyldur við þá. Það þykir engum vænt
um mig, og 'hefur aldrei þótt. Það fyr-
irlíta mig allir.“
Presturinn fann, að það hafði al-
gjörlega mistekizt að skírskota til for-
eldranna.
Honum verður þá litið á stóra
mynd af Kristi, sem hékk á klefa-
veggnum uppi yfir rúmi piltsins, og
hann heldur áfram:
„Þetta er nú ekki rétt hjá þér. Ég
veit um einn, sem vill hjálpa þér.
Honum þykir vænt um þig. Hann vill
allt fyrir þig gera. Hann vill umfram
allt hjálpa þér til að verðaí góður mað-
ur.“
Pilturinn leit undrandi upp. Hann
sér að presturinn horfir á vegginn
uppi yfir rúmi hans og lítur þangað
einnig. Hann þegir litla stund, en spyr
síðan hikandi: „Er það ihann?“
„Já, það er hann,“ svaraði prestur-
inn. Eftir þetta gekk samtalið betur.
Jafnvel þótt allt leiki í lyndi fyrir
ykkur og okkur öllum, þurfum við
öll á þessari hjálp að ofan að halda.
Ég hef oft spurt nemendur mína í
kristnum fræðum að því, hvers vegna
Kristur hefði talið tvöfalda kærleiks-
boðorðið mest allra boðorða. Venju-
lega hefur einhver í bekknum komið
með rétt svar: Ef það er haldið, kemur
allt hitt af sjálfu sér. — Kristinn andi
í heimilunum og skólunum, er góður
og traustur grundvöllur — já, ómiss-
andi grundvöllur undir öllu hinu sið-
lega uppeldi. Ég segi þetta af 33 ára
kennarareynslu. Og ég þekki ekkert
annað öruggt ráð til að þurrka út öll
lögbrot og reglubrot, já, alla óknytti,
slæma framkomu, alla sviksemi,, öll af-
brot, nema kristið hugarfar, sem á sér
djúpar rætur í öllu uppeldi í bernsku
og æsku.
Ég hef viljaði gera þetta að aðaltriði
í þessum fáu orðum, sem ég segi við
ykkur í dag, vegna þess að þetta er
grundvöllurinn undir öllu ihinu. Við
getum komið að hinum einstöku
skólareglum síðar.
3.
En það er einnig nokkuð annað,
sem mér liggur á hjarta, en til að skýra
það ætla ég að byrja á því að segja
ykkur ofurlitla dæmisögu:
Það er sagan um hérann og perlu-
skelina.
Einu sinni kom hérinn lafmóður
þangað, sem skelin lá í fjörunni og
segir:
„Þú ættir að skammast þín, letiblóð-
ið þitt. Þarna liggur þú hreyfingarlaus
allan daginn á meðan ég er á þönum
frá morgni til kvölds.“
Þá svaraði skelin: „Á meðan þú hef-
ur verið á þessum tilgangslausu þön-
um frá morgni til kvölds, hef ég í
kyrrðinni myndað perluna, sem er
meira virði en hundrað hérar.“
Hérinn minnir okkur á tímana, sem
við lifum á. Flestir eru á þönum allan
daginn og stundum á nætumar líka.
Alls staðaij er hávaði og þys. Menn
hafa ekki tíma til neins. Börnin hafa
ekki tíma til að læra. — Fullorðna
fólkið hefur naumast tíma til að
hugsa. Fáir staðir eru kyrrlátir. Hávað-
inn er jafnvel kominn út í sveitimar.
Það er eins og allir séu að flýta sér —