Heimili og skóli - 01.02.1960, Blaðsíða 17

HEIMILI OG SKÓLI
11
KÆRI FAÐIR
Eftir FREDERICK MANNING.
Legar síðdegislestin brunaði yfir
haustföla sveitina, sem bar þegar
merki næturfrostanna, var mér órótt
og ég hafði engan Irið í sál minni. Eg
hélt ekki að fullorðinn maður gæti
komist í slíkt sálarástand. Hann hafði
skrifað mér, að þetta hafi aðeins verið
meinlau hjartakvilli. Það tæki því
ekki að vera að minnast á það. Hann
hafði af þeim ástæðum ekki talað um
það í bréfinu, svo að við yrðum ekki
hrædd. Það var nógur tíminn að
minnast á þetta, þegar hann var aftur
kominn á fætur. Það hafði sannast að
segja aldrei hvarflað að mér, að það
gæti yfirLeitt komið nokkuð fyrir
pabba. Hann var mér tákn traustleik-
ans og hins óbreytanlega í tilverunni.
Þetta kom því svo óvænt. Ég tók mér
því ferð á hendur heim eins fljótt og
ég gat komið því við, ásamt konu
minni og Jóni litla syni mínum, til
þess að komast að raun um, hvernig
pabba liði í raun og veru.
Alla leiðina sat éar 02; huosaði um
allt það, sem ég hafði alltaf ætlað að
segja honum, en kom mér aldrei að.
En nú sagði ég við sjálfan mig: I
þetta sinn verður þú að reyna að segja
honum allt — segja honum, hve mikils
virði hann hafi alltaf verið mér og
okkur öllum. En þrátt fyrir það,
fann ég, að ég gat ekkert sagt við
hann, er við runnum inn á járnbraut-
arstöðina og sáurn hann standa og
bíða á stöðvarpallinum. Svona fer