Heimili og skóli - 01.02.1962, Qupperneq 16

8
HEIMILI OG SKÓLI
þörf á því nú en þá, að því marki yrði
náð, að ritið kæmist inn á sem allra
flest heimili í landinu.
„. . . . Ritið hefur göngu sína við
fátækleg fararefni. . . . “ stendur þar,
— „og það á allan sinn vöxt og við-
gang undir því, hvernig þeir taka því,
sem það er einkum ætlað, heimilin og
skólamir. ..."
Við væntum hins bezta af þessu
myndarlega framtaki. Við töldum
mjög líklegt, að kennararnir fögnuðu
slíku málgagni, sem vera átti í senn
vinur þeirra og samherji í baráttunni
fyrir auknum skilningi á ýmsum
vanda, sem þeir höfðu tekið að sér að
glíma við, og sem líklegt var til að
greiða fyrir skilningi og góðhug í sam-
starfi þeirra við heimilin. Og við töld-
um einnig líklegt, að heimilin tækju
ritinu vel og vildu sem flest kaupa það
og lesa, og að því myndu kennararnir
styðja.
Nú hefur ritið lifað í 20 ár og er
því ekki neitt reifabarn lengur. Og
reynslan liefur orðið sú, að mörg
heimili og margir kennarar hafa sýnt
því skilning og hollustu, keypt það og
lesið. En ekki nógu margir. Og þess
vegna er ekki að neita því, að ritinu
hafa orðið það nokkur vonbrigði. Og
að mínu áliti og margra annarra dóm-
bærra manna hefur það ekki átt slík
vonbrigði skilið. Sami ritstjórinn hef-
ur annazt búning þess og gætt það fífi
allan þennan tíma. Og það er viður-
kennt af þeim, sem til þekkja, að yfir
öllum búnaði þess og efni hafi verið
mikill heilindaþokki og góður andi.
Það hefur í öllu upplausnardaðrinu,
afmati á efnislegri framvindu og vel-
sæld haldið fullum sönsum. Það hefur
staðið sterkt og fast á þaulvígðum
grunni kristilegrar trúar og siðgæðis
og varað uppalandann við að rétta
börnunum steina fyrir brauð og bent
á hvað af því myndi leiða. Það hefur
jafnan bent á hættur á alfaraleiðum,
sem of margir vilja komast hjá að
veita athygli, en verða þó fjölda manns
að falli. Og það hefur flutt uppalend-
um í heimilum og skólum mikinn
fróðleik og lífshollan, verið þarfur vin-
ur þeirra og ráðgjafi.
„.... Mun hver og einn, sem flett-
ir blöðum þess í dag, verða þess
áskynja, að jafnframt því, sem þar er
skyggnzt til starfs og stefna annars
staðar og margt gott og nytsamt þaðan
flutt, þá er allur grunntónn þess fyrst
og fremst þjóðlegur og kristilegur. —
Og það hefur verið góður og hógvær
boðberi milli heimila og skóla og
kennurunum hollur vinur. . . . “ Þann-
ig komst ég eitt sinn að orði, og hygg
að þessi dómur sé réttur.
Ritið hefði því þurft að komast í
hendur miklu fleiri uppalenda í heim-
ilum og skólum en því hefur tekizt
enn þá á okkar tómlátu öld. Og nú
þyrfti á þessum tímamótum að gera
mikið átak til þess. Einkum ættu kenn-
arar að hafa áhuga á útbreiðslu þess.
Því að það má ljóst vera, að rit um
uppeldismál, sem heimilin keyptu og
læsu, yrði þeim mikill stuðningur í
starfi. Og það rit þarf að vera til hér
sem annars staðar, því að tímarit kenn-
arastéttarinnar, Menntamál, er fyrst
og fremst ritað fyrir hana, og mun
varla eiga greiða leið inn í heimilin,
almennt, sem reynslan hefur líka sýnt.
Þess vegna þarf nú að freista þess af
alhug að útbreiða þetta þarfa og lífs-