Heimili og skóli - 01.02.1962, Side 29

HEIMILI OG SKÓLI
21
á meðan þau eru í kennslustofunni, og
jafnvel þótt hann vissi um það, er ekki
hægt um vik að bæta úr. Stundum get-
ur það þó komið fyrir að laginn kenn-
ari getur leitt tvo félagalausa ein-
staklinga saman. En ástæðurnar fyrir
þessum erfiðleikum geta verið marg-
ar. Barnið er kannski feimið og hlé-
drægt, kannski þannig skapi farið, að
það leitar ekki eftir vináttu neins,
kannski seinþroska. Kannski liggja líka
einhverjar aðrar ástæður hér til grund-
vallar. Barnssálin er torráðin.
Foreldrar þessara einmana barna
geta líka sitthvað lagt fram t. d. að
bjóða einhverju barni heim til sín í
þeirri von að kunningsskapur takist.
annars geta foreldrar slíkra barna ekki
ýkja mikið gert í þessu félagavali, því
að þar hafa börnin sjálf sinn smekk og
sinn vilja.
En ég kem aftur að skólastofunni.
Kennarar geta auðveldlega kynnt sér
þetta í skólastofunni, á einfaldan hátt í
grundvallaratriðum. Hann getur t. d.
lagt fyrir börnin þessar spumingar,
aðra hvora eða báðar: Með hvaða
barni í bekknum vilt þú helzt vera?
Og: Með hvaða barni í bekknum vilt
þú sízt vera? Svörin yrðu auðvitað að
vera nafnlaus. Með þessu rnóti ætti að
koma í ljós á sæmilega skýran hátt,
hvaða börn væru vinsælust í bekknum
og hvaða börn vinasnauðust. Þetta
yrði auðvitað að vera algjört leyndar-
mál kennarans. Kannski gæti hann svo
eitthvað hjálpað hinum vinalausu á
eftir?
Þótt börnin í bekknum hafi sínar
skoðanir á því, hverjum þau vilja helzt
vera með, er ekki þar með sagt að þau
hafi horn í síðu neins barns í bekkn-
um. Það kemur þó fyrir, þótt sjaldgæft
sé, en þegar slíkt gerist að börnin am-
ist við einhverju barni í bekknum, líti
niður á það, stríði því, eða láti það
finna það greinilega, að þeim sé ekk-
ert um það gefið, er það vitanlega
hálfu verra en þegjandi afskiptaleysi.
Fyrir slík börn getur skólaveran orðið
kvalræði.
Fyrir nokkrum árum kom drengur
úr sveit í Barnaskóla Akureyrar. Hann
var látinn í 12 ára bekk, eins og liann
hafði aldur til. En með því að ekki var
vitað hvernig liann væri á vegi stadd-
ur í náminu, var hann settur í miðl-
ungsbekk að gáfum, eða tæplega það.
Þessi drengur var ljúfur óg elskuieg-
ur í framkomu, nokkuð feiminn og hlé-
drasgur eins og sveitabörn eru oftast,
þegar þau koma í margmennið og
kunni ekki að „bíta frá sér“. Það fór
fljótt að bera á því, að aðrir drengir í
bekknum höfðu hom í síðu þessa að-
komudrengs, sem kom inn í bekkinn
þeirra eins og skollinn úr sauðarleggn-
um. Þeim fannst hann hvergi eiga
heima þar. Þetta voru þó ekki slæmir
drengir. Þeir fóru því fljótt að amast
við honum á ýmsa lund, ekki aðeins
að loka hann úti frá öllum félagsskap
þeirra, heldur gera honum ýmsar
glettur og hlæja að á eftir. Drengurinn
tók þessu öllu með stillingu, og það
var kannski það, sem þeim líkaði verst.
Þeir gátu ekki einu sinni fengið hann
til að reiðast. Drengurinn mun hafa
sagt móður sinni eitthvað frá þessu, án
þess þó að bera drengjunum illa sög-
una. Kennarinn mun einnig hafa vit-
að um þetta, en fékk ekki að gert í
bili.
Nú var tvennt til um aðgerðir móð-