Heimili og skóli - 01.02.1964, Side 17

þau dulrænu fyrirbrigði, sem hér hafa
verið nefnd. Á það er hlustað af því að það
grípur inn í daglegt umhugsunarefni. —
Draumar Jósefs þóttu merkilegir meðal
Israelsþjóðarinnar, hvers vegna eru þá
draumar ekki enn merkileg umræðuefni?
Eftir þessar hugleiðingar leikmanns um
umræðuefni innan kirkjunnar, kem ég þá
aftur að því, sem fyrr var frá vikið. Hvem-
ig á að glæða safnaðarlífið? Getur það
orðið eins og ég kynntist því í Vartov, að
kirkjurnar verði fullsetnar og allir taki
þátt í safnaðarsöngnum? Mikið má breyt-
ast til þess, og eflaust er ekkert eitt töfra-
meðal til í því efni. Og ég hika við að setja
hér fram það, sem mér hefur komið í hug,
af því að félögin eru svo mörg í landinu.
Hér við þessa kirkju starfar kvenfélag,
sem margt hefur gert til að prýða kirkj-
una. Hér er einnig starfandi Æskulýðsfé-
lag í mörgum deildum. Hvort tveggja er
þetta mikil starfsemi. En eitt vantar. Hver
er hlutur karlmanna? Hvað hafa þeir lagt
sérstaklega fram til safnaðarstarfsins? Ég
tel, að ef glæða á safnaðarstarfið eigi að
stofna brœðrafélag við kirkjuna, eins og
starfandi eru við allar fríkirkjur, þar sem
safnaðarstarf er almennara. Vinir kirkj-
unnar hefðu átt að vera búnir að stofna
þetta félag fyrir löngu. Eftir fund í slíku
félagi mundi kvenfélagið hafa veitingar á
borðum í kapellunni, þar sem hægt væri að
spjalla saman yfir kaffibolla. En slík sam-
vera, þar sem skipzt er á skoðunum, sam-
einar og vekur hræðraþel.
Ég varpa aðeins fram þessari hugmynd,
en geri enga kröfu til að hún sé álitin neitt
óbrigðult ráð til að glæða safnaðarlífið.
Held þó að hún gæti gert eitthvert gagn,
ef vel tekst til.
Við, sem lifum á atómöld ótta og örygg-
isleysis, þurfum að eiga trausta og heil-
brigða lífsskoðim, svo að fréttir um eyði-
leggingu og tortímingu hrjóti ekki niður
viðnámsþrótt okkar. Kristin lífsskoðun,
byggð á föðurást guðs, sem lýst er í Glat-
aða syninum og kærleika og bræðralagi
mannanna, sem lýst er í Miskunsama Sam-
verjanum, er góður grundvöllur trausts og
öryggis. Það er hlutverk kirkjunnar að
byggja þennan grundvöll. Og ef hún nær
ekki til fólksins með hinum hefðbundnu
messum, her henni skylda til að hreyta
um starfsaðferðir, eftir breyttum tíðaranda.
Islenzk þjóð er trúhneigð á sinn hátt.
Ekki þannig, að hún sé fús til að samþýð-
ast aldagömlum játningum, sem einhvem
tíma hafa verið samþykktar á kirkjuþing-
um. Heldur til að íhuga og velta fyrir sér
eilífðarmálunum. Og er það einmitt ekki
þessi frjálsa hugsun, sem er aðalsmerki
okkar íslendinga — eða hefur verið að
minnsta kosti? Tveir þættir eru áberandi
í trúarlífi þjóðarinnar. Það er hneigðin
til heimspekilegra athugana og dulræn
reynsla. Þjóðsögurnar okkar sýna það síð-
ara í ríkum mæli. Þetta hvort tveggja ber
kirkjunni að koma til móts við í starfi
sínu. Hún þarf að brjóta þessi mál til
mergjar og hjálpa þannig fólkinu til að
mynda sér heilbrigðar skoðanir. Og auð-
vitað gerir hún það að nokkru leyti.
Einn kunningi minn sagði nýlega í bréfi
til mín: „Það þarf að kenna börnunum að
hlýða meðan þau era lítil og tengja hlýðn-
ina einhverju, sem þeim er heilagt, t. d.
Kristi“. Erum við ekki þama komin að
merkilegu atriði. Hefur ekki uppeldinu
hrakað vegna þess að þjóðin ber ekki lotn-
ingu fyrir neinu, sem henni er heilagt, síð-
an vald kirkjunnar minnkaði og upplausn
styrjaldarinnar hélt hér innreið sína? Og
hefur ekki hlýðni æskunnar þorrið, þegar
lotningin hefur glatast? Ég óttast að SVO
HEIMILI OG SKÓLI 11