Heimili og skóli - 01.02.1964, Qupperneq 20

Vegna drengsins míns
Skólabjallan hringdi og börnin streymdu
út um aðaldymar, flest út á leikvöllinn,
en nokkur voru með töskur á baki og
héldu heimleiðis, þau höfðu lokið sinni
skólaveru fram yfir hádegi og klukkan var
aðeins hálf ellefu.
Meðal þeirra, sem héldu heimleiðis, var
Doddi litli, 10 ára snáði, rauðhærður með
blá, fjörleg augu og snöggar hreyfingar.
Aki Leifs hafði boðið honum að koma
heim með sér, en Doddi hafði afþakkað
það, hann hafði annað í huga. Hann hélt
því rakleitt heim. Þegar heim kom, var eng-
inn í húsinu, eins og hann hafði búizt við.
Hann fór úr skónum í forstofunni, þreif-
aði eftir stofulyklinum undir dyramott-
unni, greip hann, opnaði stofudyrnar og
gekk inn. Hann vissi, að móðir hans mundi
vera úti í bæ að kaupa til dagsins, hún
mundi tæplega koma fyrri en klukkan 11.
Nú var tækifæri fyrir hann, nú eða aldrei.
Hann hafði lengi ætlað sér þetta, en
mamma hans hafði harðbannað honum
það. Einu sinni hafði hann reynt, hann
var rétt byrjaður, en móðir hans hafði
komið að honum og orðið hin versta, og
þó var hún sjálf með sígarettu milli fingr-
anna, — en hann mátti ekki. Það hlaut
þó að vera gaman, ægilega gaman, og gott
hlaut það að vera líka. — Já, nú skyldi
hann gera það. Hann gekk að borðinu,
þar sem sígarettuhylkið var og leit ofan
í það. Þar var engin sígaretta. Hann leitaði
alls staðar, þar sem marnma hans var vön
að geyma sígarettur, en fann ekkert. Hvað
gat hann gert? Þetta var ljóta klúðrið.
Skyndilega datt honum nokkuð í hug.
Það hlaut að vera sniðugt og líklega gott.
Hann gæti tekið bréf, vafið það saman í
göndul, kveikt í því og reykt, það var þó
alltaf nokkuð. En bréf var þó bara bréf
og líklega hlæju strákarnir að honum, ef
hann segði þeim frá því. -— En hann gat
gert annað, og það var miklu sniðugra.
Hann átti fimm krónu seðil síðan urn dag-
inn. Hann vissi, hvar hann var geymdur.
Hann gæti tekið hann, vafið hann saman
eins og sígarettu og reykt. Það voru þó
peningar, en ekki ónýtt bréfarusl. Seðill-
inn var hans eign, og frændi hafði sagt,
að hann skyldi gera sér eitthvað til gam-
ans fyrir hann. Seðillinn var geymdur í
aurakassanum hans og lykilinn vissi hann
um. En ef mamma kæmist nú að þessu?
Hún yrði víst bálvond. — En hún gat nú
ekki mikið sagt, og svo átti hún ekkert í
seðlinum.
Hann náði í lykilinn, opnaði kassann,
tók seðilinn, vafði hann saman eins og
vindling, náði í límpappír úr skólatösk-
unni og límdi seðilröðina niður, svo að
hann raknaði ekki í sundur. Þetta var að
sjá alveg eins og sígaretta, bara miklu
skrautlegra. Þá var að ná í eldspýtur. Þær
voru auðvitað á reykingaborðinu. Hann
tók stokkinn, hagræddi sér makindalega í
hægindastólnum — eins og hann hafði séð
foreldra sína gera, stakk seðlinum upp í
sig og kveikti í, og saug að sér reykinn —
en hann var bara vondur, ekkert gott að
soga hann að sér, og svo ætlaði hann að
brenna hann ef hann saug fast. Það var
ekkert í þetta varið. Sjálfsagt væru síga-
rettur miklu betri, og þó sagðist Óli Geira
hafa selt upp af fyrstu sígarettunni, sem
14 HEIMILI OG SKÓLI