Heimili og skóli - 01.02.1964, Qupperneq 22

gert það til þess að vera eins og hinar
stelpurnar — til þess að skera sig ekki úr
hópnum. Þær fóru flestar að reykja ferm-
ingarsystur hennar og einmitt þær, sem
hún vildi helzt vera með. Gat hún þá gert
annað en að vera með? Gæti og gæti ekki.
Þetta hafði komið svona eins og af sjálfu
sér. En var það ekki heimskulegt að kveikja
þannig í peningunum sínum, eins og dreng-
urinn hennar hafði sagt, hreint og beint
brenna þeim? I raun og veru var það verra
en kveikja beint í seðlinum, því að tóbak-
ið var eitrað, heilsuspillandi, og olli ým-
is konar hrörnun og sjúkdómum, en gerði
ekkert gagn. Þetta var ekkert annað en að
brenna peningum, og þó verra en það. Gæti
hún hætt? Víst yrði það erfitt. Það var
ósköp þægilegt að kveikja sér í sígarettu,
ef maður hafði fría stund, og láta þreyt-
una líða úr sér. Og svo, þegar kunningja-
konurnar kæmu, að geta kveikt í, þeim til
samlætis — eða þegar hún kæmi til þeirra,
að geta verið með. Það yrði sannarlega
erfitt að neita sér um slíkt. Vinkonurnar
færu að hlæja að henni, og það félli henni
illa. -— En þetta væri hægt. Ætti hún ekki
að hugsa meira um barnið sitt og vera því
til fyrirmyndar, heldur en að reyna að
þóknast vinkonunum, eða hugsa um hvað
þær mundu segja? Jú, sannarlega. Hún
gæti hætt og hún skyldi gera það. Hún reis
á fætur og gekk ákveðnum skrefum upp á
loft og inn í herbergi drengsins. Hann lá
með lokuð augu og virtist sofa, en á viss-
um dráttum í andlitinu sá hún, að svo
mundi ekki vera. Hún settist á rúmstokk-
inn hjá honum, tók um hönd hans og sagði:
„Doddi minn! Ertu reiður við mömmu?“
Ekkert svar, en hún sá votta fyrir tárum
í augnakrókunum. Hún hélt áfram: „Þú
verður að skilja það, elskan mín, að
mamma vill ekki að þú venjir þig á að
reykja, hún vill þér aðeins vel með því.
Börn mega alls ekki reykja vegna þroska
síns, en svo er það líka slæmur vani að
reykja, það er bæði peninga- og heilsuþjóf-
ur, þó að margur álpist út í það af hugs-
unarleysi. Mundir þú vilja lofa mömmu
því, að reykja aldrei, ef mamma hætti að
reykja?“ Svarið kom lágt en ákveðið: „Já,
mamma“. „Jæja, elskan mín, við sættumst
þá upp á það. En svo skal ég segja þér dá-
lítið skrítið. Seðillinn þinn varð ekki ónýt-
ur. Þegar ég fór að athuga leifamar af
honum, kom í Ijós, að númerið var óbrunn-
ið, svo að þú getur fengið annan seðil heil-
an í staðinn og keypt þér eitthvað þarflegt
fyrir hann eða lagt hann í sparisjóð. Bjóddu
nú mömmu góða nótt“. Drengurinn opn-
aði augun og brosti. Tveir bjartir og mjúk-
ir armar vöfðust um háls móðurinnar,
og mjúkum örmum var þrýst að vanga
hennar.
Móðirin gekk hljóðum skrefum fram úr
herberginu. Það var sem steini væri af
henni létt og fögnuður fyllti hjartað. Hún
hafði tekið ákvörðun, sem ekki skyldi
kvikað frá. Það væri ekki of mikil fórn
vegna drengsins hennar.
/. G.
16 HEIMILI OG SKÓLI