Heimili og skóli - 01.04.1964, Blaðsíða 17

mazoo, bj ó ég hj á amerískri fj ölskyldu, sem
og aðrir þátttakendur í þessum hóp. Var
það bæði ánægjulegt og lærdómsríkt fyrir
mig, og verð ég að segja, að það var með
söknuði, sem ég kvaddi kunningjana í
Kalamazoo til þess að hefja þriðja áfanga
námskeiðsins, en hann var ferðalag um
Bandaríkin.
Stóð það yfir í rúmar 3 vikur og jóla-
leyfið til þess notað. Ferðaðist ég á þeim
tíma rúmar 10 þúsund mílur og gat því að
förinni lokinni bætt fjölda nafna á lista
minn yfir séða og heimsótta staði. Ekki
ætla ég mér að lýsa, eða segja frá þessum
stöðum nú. En í lok ferðarinnar hafnaði ég
í Raleigh, höfuðborg Norður-Karólínu,
þar sem ég dvaldist í vikutíma, ásamt 8
öðrum erlendum styrkþegum. Fjórði áfangi
námskeiðsins var hafinn. En hann var 4—
5 vikná dvöl í ákveðnu og fremur fámennu
skólahéraði.
Ég var sendur suður til Kólumbusar-
sýslu, sem er sunnarlega í Norður-Karólínu,
til Whiteville og eru íbúar bæjarins milli
5 og 6 þúsundir. Landbúnaður er aðal-
atvinnugrein manna þar um slóðir og mun
tóbaksjurtin illræmda ráða þar úrslitum um
efnahag manna. Læknaskýrslan víðfræga
sló því nokkrum óhug á bændur, og jafnvel
er það fréttist, að ég hefði í hyggju að
hætta reykingum, færði fræðslumálastjóri
Whitevillebæjar mér tvö ,,karton“ af sígar-
ettum, svo að ég gæti haldið áfram fyrri
iðju minni um sinn.
Satt að segja, kveið ég nokkuð fyrir að
halda suður til Whiteville og jafnvel lagði
fram umsókn um að fá að dveljast áfram
í Kalamazoo, þó að ekki væri hægt að
verða við þeirri ósk minni.
Einhver óróleiki og einmanakennd hafði
gripið um sig eftir jólaferðalagið. Kannski
væntanlegur viðskilnaður við félagana, sem
því olli. Eða í öðru lagi, ég sá ekki, hvaða
tilgangi það þjónaði, að vera að senda mig
suður til þessa smábæjar, minni en Akur-
eyri. Ffvað nýtt hefði ég að sækja þangað?
En þegar á fyrsta degi breyttist sú skoðun
mín. Aldrei á ferð minni um Bandaríkin
eða jafnvel um ævina hef ég kynnzt jafn
elskulegu og gestrisnu fólki sem í White-
ville, enda gestrisni Suðurrríkjabúa víð-
fræg.
Strax á fyrsta degi í Whiteville-barna-
skólanum báru börnin þá fregn heim að
mannvera norðan frá Islandi væri komin
í heimsókn. Og kapphlaupið hófst. Ég fékk
fleiri lieimboð en ég gat sinnt. Er ég var
svo dónalegur, að geta þess, að ég hefði
aldrei fengið ætan fisk hér vestan hafs,
ók húsbóndinn niður til strandarinnar að
sækja nýjan fisk í soðið handa íslendingn-
um.
Annars urðu kjúklingar mín eftirlætis-
fæða, sem er þjóðarréttur Suðurrríkjabúa,
og þeir snillingar í að matreiða.
Ég mætti á fundi hjá bæjarstjórn,
fræðsluráði, í dómssal, útvarpi og sjón-
varpi, hélt tölu í ótal félögum og klúbbum,
jafnt karla sem kvenna, auk skólaheimsókna
í Whiteville og nærliggjandi héruðum.
Ég var, sem sagt önnum kafinn frá
morgni til kvölds. Ég held, að orð vinar
míns og gestgjafa Steve’s, lýsi því einna
bezt, er hann skrifaði í blaðagrein: „Þrátt
fyrir allt svaf hann í húsi okkar, og við
hittum hann við morgunverðarborðið á
morgnana.“
Já, það er einkennilegt og þó notaleg til-
finning að verða allt í einu þekktasti og
jafnvel mest umtalaði maður heils byggðar-
lags.
Fyrr en varði var tíminn floginn, og ég
kominn aftur norður til Washington D.C.,
með blómvönd frá bæjarstjóra og heiðurs-
HEIMILI OG SKÓLI 37