Heimili og skóli - 01.04.1964, Side 20

skáldsögu í tveimur bindum, „Sólon ísland-
us“, um listamanninn, sem var of snemma
á ferð og varð flækingur. Einnig hefur hann
ritað fjögur leikrit og er „Gullna hliðið“
þeirra frægast, og hefur verið sýnt bæði
hér á landi og erlendis. A sextugsafmæli
Davíðs var það sýnt honum til heiðurs í
Þjóðleikhúsinu.
Síðasta bók Davíðs er „Mælt mál“, rit-
gerðasafn, sem út kom á síðastliðnu hausti.
Það var mikið happ, að sú bók skyldi koma
út áður en skóldið féll frá. Þar skýrir hann
í einlægni af sinni alkunnu snilld frá ást
sinni til átthaganna, kynnum sínum af séra
Matthíasi og viðhorfi sínu til lífsins al-
mennt. Hann ræðir málin af djörfung, og
leikur aldrei tveim skjöldum til að þóknast
öðrum. En bak við frásögnina er hlýr
undirstraumur til alls lífs, hins skilnings-
ríka og vitra manns.
Einhver fegursta ritgerðin í bókinni er
„í haustblíðunni“, þar sem hann lýsir ást
sinni á Fagraskógi og Eyjafirði öllum.
Þessi ritgerð er dýrmæt perla. Ég ætla hér
að fara með upphaf hennar:
„Vinnuborð mitt stendur við norður-
glugga. Út um hann blasir við mér Eyja-
fjörður. Við mynni hans austanvert rís
Kaldbakur, fjallið mikla. Hvort sem hann
klæðist skikkjunni grænu, feldinum hvíta
eða purpurakápunni, er hann alltaf jafn
tiginn og bjargfastur. En þó sýnist hann
stundum í kvöldmóðunni fljóta á hafinu,
líkt og tröllaukinn nökkvi, jafnvel hefjast í
loft upp, eins og hann hyggi til brottferðar.
En þá grípur hann heimþráin, tryggð við
fornar stöðvar. Andi fjallsins er þögull en
máttugur.
Vestan fjarðarins, undir Kötlufjalli, er
Fagriskógur. Vafalaust er það sama fjallið
og Landnáma nefnir Sólarfjöll. Þessi tvö
fjöll, sitt hvoru megin álsins, hafa verið
hljóðir vottar hugsana minna og gerða, frá
því að ég sá dagsins Ijós.
Hvar sem ég er staddur á hnettinum, er
skammt heim í Fagraskóg. Þar hef ég alltaf
átt góðu að mæta, og fyrr en nokkurn varir,
ek ég heim í varpann. Á þeim slóðum teyga
ég ilm úr grasi og hlusta á söng sjófugla.
Líf fólksins, búskap og aflabrögð, læt ég
/nig einnig nokkru varða. Allt treystir þetta
gömul tengsl við hlíðina og fjörðinn.“
Hér á Akureyri hefur Davíð lengst átt
heima. Fyrst sem bókavörður Amtsbóka-
safnsins, og hin síðari ár, þar sem hann
hefur sinnt köllun sinni. Hér undi hann vel
og þótti vænt um bæinn. Á sextugsafmæl-
inu var hann kjörinn heiðursborgari bæj-
arins, enda vel að þeim heiðri kominn, þar
sem hann hefur varpað meiri lj óma á þenn-
an bæ en nokkur annar á síðari árum.
Fyrir fjórum árum kom hann hér í skól-
ann og flutti hér kvæði eftir sig ásamt
nokkrum öðrum ágætum gestum. Það er
einhver sú ánægj ulegasta og bezta heim-
sókn, sem þessi skóli hefur fengið.
Davíð skáld frá Fagraskógi sameinaði
það tvennt vel, að vera víðmenntaður
heimsborgari og góður íslendingur. Hann
unni landi sínu og þjóð, og margar eru þær
dásamlegu myndir, sem hann bregður upp
af fegurð landsins okkar.
Davíð Stefánsson var einlægur trúmaður.
Guðstrú hans Ijómar í flestum kvæðum, er
hann orti um lífsskoðun sína, og oft sló
hann á þá strengi.
„Á jörð á himna á höf
er heilög speki skráð.
Allt líf er guðleg gjöf,
öll gæfa himnesk náð.“
Og nú blasir eilífðin við trúarskáldinu
frá Fagraskógi, sem bezt hefur sameinað
40 HEIMILI OG SKOLI