Heimili og skóli - 01.04.1964, Qupperneq 22

Hann var því einn af þeim úrvalsstarfs-
mönnum í hverri starfssveit, sem jafnan
verða eftirsóttir þangað, sem útiloka á alla
„aktaskrift“. En það er hvergi nauðsyn-
legra en við skólastörf. Hann var líka ágæt-
lega hagvirkur og listfengur í eðli, svo að
hvert verk lék í höndum hans, smiður góð-
ur og vann við slík störf flest sumur. Og
vissulega nutu nemendur hans ríkulega
handlagni hans og smekkvísi við margs
konar föndur, sem jók á fjölbreytni og
magnaði starfsgleði og lífrænt nám.
Þegar Steinþór Jóhannsson lét af störf-
um haustið 1955 settust samstarfsmenn hans
við Barnaskóla Akureyrar að kaffiborði
með honum og kvöddu hann þar. Þangað
sendi ég þeim og honum kveðju, sem ég
ætla að birta hér lítið stytta. Hún kemur
því Steinþóri ekki á óvart og hljóðar
þannig:
„ ... Við þetta kaffiborð vildi ég gjarn-
an hafa setið með ykkur í kvöld, þegar
kveðja á Steinþór Jóhannsson kennara eftir
25 ára starf hans við barnaskólann. Það
fækkar nú óðum kennurunum, sem hófu
hér starfið með mér í nýja húsinu haustið
1930 . . . En þessum kennurum, og þeim
sem komu á næstu árum, á bamaskólinn
mikið að þakka. Ég efast um að öllu betri
starfsmannahópur og samstæðari hafi víða
verið að verki. Og þetta á við allan hópinn,
sem ég skildi við 1947. Ég minnist hans
með þakklátum hug.
En einkum er nú vinur minn Steinþór Jó-
hannssonar ofarlega í huga mínum við þessi
tímamót. Hann er einn þeirra afbragðs-
manna, sem hefur hvert starf til vegs og
virðingar. Samvizkusemi hans og trú-
mennska, verkhyggni hans og snyrti-
mennska, og frábær lagni við alla kennslu,
skipa Steinþóri í flokk úrvalsmanna í kenn-
arastétt. Ég minnist aldrei þess, að Steinþór
væri ekki jafnan þar sem hann átti að vera,
né heldur að hann möglaði nokkurn tíma
um það, sem þurfti að gera. Svo traustur
var hann og heill í starfi. Um það vitnaði
líka jafnan hópurinn hans í 3. stofu. Þar
var ætíð frábær regla og ágæt stjórn, enda
man ég aldrei til þess, að skólastjóri þyrfti
þar nærri að koma, eða nokurn tíma bærist
kvörtun úr heimili um að eitthvað væri þar
ábótavant, sem kennarinn gat að gert.
En þetta þarf vitanlega ekki að segja
ykkur, sem lengi hafið starfað með Stein-
þóri Jóhannssyni. Þið þekkið þetta öll. Hitt
vildi ég með þessu undirstrika, að slíkir
menn eru hverri stofnun mikill happafeng-
ur, og þyrftu nú að vera á hverju strái.
Án efa fá hinir yngri menn nú nasasjón
af ýmsu í kennslutækni, sem hinir eldri fóru
á mis við. Það er að sj álfsögðu eðlileg fram-
vinda og á svo að vera. En þrátt fyrir allt
ágæti aukinnar tækni í kennslustarfi, skyldi
það þó aldrei gleymast, „að maðurinn er
gullið, — þrátt fyrir allt“. En það væri
háskasamlegt öllu skólastarfi og öllu upp-
eldi, ef tækniþróun þessara mála sigldi inn
í skólann á kostnað þeirra höfuðdyggða,
sem jafnan munu prýða hverja mannveru
og gefa henni eilíft gildi, en það er trú-
mennskan við sjálfan sig og aðra og hið
kærleiksríka og fórnfúsa hugarfar, sem á
vilja og löngun til að verða hverju góðu
máli að liði og rétta sérhverju mannsins
barni hjálparhönd. Og þess vil ég mega
óska af heilum hug, að þessir höfuðkostir
uppalandans megi nú og um alla framtíð
prýða hvern kennara, í hvaða skólaflokki
sem hann starfar ...“
Svo kveð ég nú Steinþór Jóhannsson vin
minn með svipuðum orðum og þá, þótt nú
sé breytt hö'gum. Ég fagna þeirri vinsemd
og þeim þakkarhug, sem til hans streymir
42 HEIMILI OG SKOLI