Heimili og skóli - 01.04.1970, Blaðsíða 27

vikin á Tom litla voru farin að síga niður,
og það var eins og allur litli líkaminn hans
félli saman eins og hann vildi segja: „Eg
veit vel hverju þú ætlar að svara.“ Og allt
í einu þóttu mér húsmóðurskyldur mínar
ekki vera nærri því eins mikilvægar og fyr-
ir stundu, og því síður eins mikilvægar og
loforðið, sem ég hafði svo oft gefið Tom, en
aldrei staðið við.
„Nei, ekki alveg strax.“ I rauninni þótti
mér sem ég bjargaði mér sæmilega í land
frá þessari nýbyrjuðu setningu með því að
bæta við: „Ég verð þó að hafa tíma til að
fara í peysuna mína.“
Nokkrum mínútum síðar tók ég í höndina
á Tom, lokaði forstofudyrunum á eftir okk-
ur. . . . án þess að skilja, að ég var að opna
aðrar dyr fyrir honum — já fyrir okkur
háðum....
Ég var ekki alveg laus við samvizkubit,
þegar við gengum gegnum garðinn okkar,
sem við kölluðum, sem í raun og veru var
hrópandi ákæra í líki illgresis. Þar þurfti
áreiðanlega að koma til lújárn og um-
hyggjusöm og ástrík hönd. Eg nam staðar
til að kippa upp fífli, en. . . . nei. Tom átti
að eiga þessa síðdegisstund. Ég flýtti mér á
eftir honum.
Þegar blómabeðunum lauk, tók við gras-
flötur, sem endaði við runnastóð, en þar fyr-
ir neðan lá trjástofn yfir ána. Við gengum
hægt eftir trjástofninum. Tom kastaði eins
og í hugsunarleysi steini út í sólglitrandi
vatnið. Ég gerði ósjálfrátt hið sama. Hann
var dálítið hissa á því, en það gladdi hann
svo, að hann skríkti af hlátri. Þessi viðbrögð
hans voru svp smitandi, að ég fór sjálf að
hlægja og við vorum fyrir alvöru farin að
njóta þessarar gönguferðar.
Hinumegin við ána lentum við í þéttuni
kjarrskógi. Hér kom Tom fram sem minn
riddaralegi leiðsögumaður. „Bíddu svolít-
ið,“ sagði hann. „Ég þarf að útvega þér
staf.“ Hann fann mjóa grein handa mér,
sem var alveg tilvalinn stafur. En um eitt
hundrað metra frá okkar eigin landareign
var ég komin á annarra manna land, sem
ég hafði aldrei séð áður. Tom sagði í ró-
andi tón, að þetta gerði ekkert til — hann
þekkti þarna hverja þúfu. Stígurinn varð
nú æ þrengri og lá nú í ótal hlykkjum. Tom
nam staðar þar, sem stormurinn hafði feykt
tré einu um koll. Þegar hann hoppaði yfir
stofninn tilkynnti hann hátíðlega: „Við
Jonni sáum björn hérna í gær....“ Ég
brosti auðvitað eins og sæmdi fullorðinni
konu, en í því brosi fólst eitthvað á þessa
leið: „Mikill dæmalaus þvættingur er
þetta!“ En um leið hvarf hið tindrandi blik
úr augum Toms. Hann varð niðurlútur, þeg-
ar hann sneri sér við og gekk áleiðis inn á
milli runnanna. En langt — langt burtu —
ekki mælt í kílómetrum heldur í árum —-
barst með vindblænum rödd lítillar stúlku,
sem sagði við pabba sinn: „Pabbi það hljóta
að vera Indíánar hér í skóginum. Ég fann
örvarodd með þornuðu blóði á.“ Hún heyrði
líka aðra rödd, djúpa og undrandi, sem
svaraði: „Jæja, þá er betra fyrir okkur að
gæta okkar vel. . . . “
Ég hljóp til að ná Tom aftur og sagði
blásandi af mæði:
„Ég þori að veðja, að það er björn hérna
í skóginum. Við verðum að gæta vel að
okkur.
Þessi orð liöfðu undursamlegan töframátt.
Augu Toms ljómuðu og hann varð aftur
beinn í bakinu með upprétt höfuð. Þessi fáu
orð mín höfðu stækkað hann allan. Það var
þá tekið eitthvert mark á honum. Það hafði
47