Reykjanes - 01.04.1947, Side 4

4
R E Y K J A N E S
an mmum ■
rannsóknir hér í Keflavík um þessi
mál. Samkvæmt heimildum frá
lögreglunni var húsleit gerð á
nokkrum stöðum og margir mcnn
teknir fyrir ýmist sem vitni eða
grunaðir. Töluvert af þýfi fannst
á einum stað og var því skilað
aftur til setuliðsins. Hinsvegar hef-
ur herlögreglan sjálf unnið mikið
starf að því að rannsaka þjófn-
aði hermannanna sjálfra og mun
mikið hafa kveðið að því, að her-
menn stælu úr birgðaskemmum
hersins og seldu það síðan Islend-
ingum og þá einna helzt í Reykja-
vík. Lögreglurannsóknin hér í
Keflavík mun hafa leitt í ljós, að
tiltölulega fáir einstaklingar í
Keflavík hafa reynzt sekir um
þjófnað frá setuliðinu, en hins-
vegar mun tala þeirra vera hærri,
sem keypt hal'a muni af þessum
mönnum án þess að vita að þeir
væru þjófstolnir. Þessum mönn-
um mun flestum hafa verið boðin
„varan“, sem fundin eða hirt úr
haug setuliðsins á Stapanum, en
vitað er að þangað hefur herinn
oft og einatt fleygt nothæfum
munum og stundum mjög verð-
mætum munum, sem menn hafa
síðan jafnvel gert sér að atvinnu
að hirða, annaðhvort til þess að
nota þá sjálfir eða koma þeim í
peninga. Yfirvöldin, en þó einkum
lögreglan í Keflavík, hafa verið
sökuð um það, að hafa Iokað aug-
um og eyrum fyrir þessum þjófn-
aði, en sannleikurinn mun vera
sá, að nær ómögulegt hefur verið
að segja um hvað af þeim hlut-
um, sem vitað var að gengju kaup-
um og söhun bæði hér suðurfrá
sem og í Reykjavík og Hafnar-
firði, hafi verið illa fengnir og
hverjir ekki, þ. e. keyptir af sölu-
nefndum setuliðseigna. T. d. er
það alkunnugt, að mjög margir
Suðurnesjamenn hafa keypt
hragga og vöruskemmur af sölu-
nefndinni og flutt þær heim til
sín og notað timbrið úr þeim til
bygginga og sem mótatimbur.
Búast má við að seint verði
hægt að grafast að fullu fyrir það,
að hve miklu leyti Islendingar hafi
verið valdir að þjófnuðum frá
setuliðinu, en á það skal bent, að
Suðurnesjamcnn hafa ekki stað-
ið framar að þeim verknaði en
í skjölnm og skýrslum náttúru-
fræðinganna er Geirfuglinn lalinn
aldauða á þessari jörðu og að hans
síðasti dvalarstaður hafi verið hér
við Suðurnesin. Þetta var heið-
urs-fugl á sinni tíð, „hafði spik
mikið og kjöt, sem smakkaðist á-
gæta vel og utan þráa. Mör í hon-
um yfir og undir Vz pd.“ segir í
gömlum annálum. Geirfuglinn var
því mikill nytjafugl, en erfiður
heim að sækja, og hrutu margir
báta sína og týndu lifi við Geir-
fuglasker, er fuglinn skyldi fanga.
Geirfuglinn var góður fugl,
svartur á bak, en á bringu hvít-
ur. Nefið var stórt og harðskeytt
í sókn og vörn. Háfleygur var
liann ekki, en heimakær og undi
sér vel við brim og bráðan sjó.
Suðurnesjamenn hafa sýnt minn-
ingu hans sóma þann, að taka
mynd hans í merki sitt og er það
vel, því þctta var heiðursfugl.
Framvegis verða þessir dálkar
heimakynni Geirfuglsins, héðan
mun hann horfa á lífið, velta þvi
fyrir sér á sinn hátt, ræða við yklc-
ur um sín og ykkar áhugamál. En
nú ætlar hann ekki að láta grípa
sig, eins og síðast, þess vegna
verða allir, sem eitthvað vilja við
hann segja, að senda honum línu
(utanáskriítin er: Geirfuglinn,
c/o Bl. Reykjanes), en Geirfugl-
inn verður að vit'a, frá hverjum
bréfið er. Það er engin hætta á að
hann fljúgi með það út um allar
jarðir, því þetta er trúverðugur
heiðursfugl. Geirfuglinn er gam-
ansamur og nmn brýna gogg sinn
bæði á gamni og alvöru, og máske
mun hann sjá eitíhvað, sem ekki
er öllum ljóst, því að hann situr
á háum kletti og horfir yfir lífið.
A yfirstandandi vertíð hefur
starf sjómannanna verið óvenju
hvíldarlaust, þegar róið var viku
bæði fíafnfiroingar og Reykvík-
ingar og dæmi er þess, að jafnvel
vestan úr Dalasýslu hafi verið
ferð sér gerð suður á Keflavíkur-
flugvöllinn til að njóta góðs af
hirðuleysi hersins um eignir sínar.
Keflvíkir.gur.
eftir viku án þess að dagur félli
úr, nema ef einhver óhöpp kæmu
fyrir. Slíkt er fyrst og fremst
mjög þreytandi og verður til ])ess
að fæla menn frá þessari lífsnauð-
synlegu atvinnugrein, auk j)ess
sem hagnaðurinn af því er mjög
vafasamur fyrir báða aðila, hæði
starfsmennina og eigendur bát-
anna. Það er marg sannað að
J)reyttir menn geta ekki leyst störf
sín eins vel af hendi, og þeir, sem
fá hæfilega hvíld, og lágmarks-
krafa um hvíld frá erfiðum störf-
um er sjöundi hver dagur. Það
er hvorki af leti eða illmennsku,
þó vélstjórar á fiskiflotanum hér
hal'i safnað undirskriftum sín á
meðal, undir áskorun til útgerðar-
manna og skipstjóranna nm að
róa ekki á sunnudögum. Það hefði
verið eins cðlilegt að jæssi tilmæli
hefðu komið frá útgerðarmönn-
unum, því þeirra er hagurinn eins
mikill að hafa ánægða og óþreytta
menn við störfin. Þó farið sé
framá að róa ekki á sunnudögum,
j)á er j)að ekki sprottið af rótum
hins trúarlega helgihalds sunnu-
dagsins, heldur af þeim orsökum
einum að fiskimennirnir j)urfa
hvíldar við, eins og aðrir mcnn,
þess vegna kann að vera að j)að
sé ekki heppilegt að setja algjört
róðrabann á sunnudaga, heldur
hafa þar nokkurn fyrirvara á, til
dæmis jnmn, að J)egar róið hefur
vei’ið alla vikuna, að þá verði
ekki róið á laugardagskvöldum,
því hræddur er eg um að fiðring-
ur færi um margan, ef gæftir
væru slæmar, en afla von, og sjó-
veður á sunnudegi.
Einu sinni börðust félög land-
verkamanna fyrir afnámi eftir- og
helgidagavinnu, og þurftu að beita
verkföllum til að ná því fram,
noklcru síðar jxurftu J)au að beita
verkfölíum til að fá ákveðinn
fjölda eftirvinnutíma á degi hverj-
um og hækkað helgidagakaup, en
þessi er ekki íilgangur sjómann-
anna — Jæir þurfa hvíldardags
við og eiga heimtingu á að fá
hann, og vonandi gengur það ó-
skaparlaust fyrir sig, með gagn-
kvæmu samkomulagi og skilningi
á báðar hliðar.
$