Úrval - 01.12.1975, Qupperneq 49

SÍÐASTI VIÐSKIPTAVINUR FYRIR JÓL 47
af undrun, þegar vinur minn kæmi og
tæki mig upp í Ghevrolettinn sinn.
En það yrði ekki fyrr en eftirmið-
dagurinn væri liðinn. Hann var drep-
andi langur og það komu ekki margir
viðskiptavinir. „Pegar kemur að að-
fangadegi, hafa þeir eytt öllum pen-
ingunum sínum, barnið mitt,“ sagði
fröken Louise. „I dag getum við far-
ið dálítið fyrr.“
Að lokum sýndi klukkan, sem hékk
yfir borðinu mínu að hún væri orðin
18.20. Fröken Louise kom til mín og
sagði: „Gleðileg jól, barnið mitt. Nú
skulum við fara heim,“ — eins og
hún ætti búðina sjálf. Svo fór hún,
og ég heyrði hvaðanæva úr verslun-
inni að stúlkurnar slógu upp skiltinu
„engin sala“ á kössunum sínum, svo
þær gætu farið að telja peningana.
Ég var líka farin að telja hjá mér,
þegar ég leit snöggvast að útidyrun-
um. Og inn um þær kom kona, sem
ætlaði að versla á síðasta augnabliki.
„Hún kemur ekki að mínu borði,“
hugsaði ég í örvæntingu. „Ég afber
það ekki. Farðu burtu, frú. Ég er að
fara á stórdansleik!“ En útundan mér
sá ég, að hún kom nær og nær. Ég
var farin að telja smápeningana, þeg-
ar hún stansaði fyrir framan borðið
mitt.
Hún stillti sér upp fyrir framan
peningakassann og reyndi að ná at-
hygli minni. Ég lét sem ég heyrði ekki
til hennar, þegar hún sagði lágróma:
„Fröken, ó, fröken.“ Ég hélt áfram að
telja.
„Hve mikið kosta þessir sokkar
hérna?“ hélt hún áfram.
„Það stendur 39 sent á skiltinu,“
svaraði ég snúðugt.
„Hafið þér alls enga ódýrari?“
„29 sent,“ hreytti ég út úr mér og
leit á klukkuna. Pað voru nákvæm-
lega tvær mínútur eftir fram að lok-
un.
„Má ég sjá þessa á 29 sent,“ sagði
hún.
„Afsakaðu frú,“ svaraði ég. „Það er
lokunartími. Lokunartími
„En klukkan er ekki hálfníu,“ sagði
hún.
„Nei, frú. En sjáið þér til. Við lok-
um klukkan hálfsjö í kvöld, vegna
þess að það er aðfangadagur," svaraði
ég. Og ég var mjög ánægð með hryss-
ingslegan tóninn í röddinni.
Þegar ég þagnaði, leit ég á hana í
fyrsta sinni. Hún starði vantrúuð á
mig. Ég komst ekki hjá því að taka
eftir dökkum baugunum undir augum
hennnar. Hún var föl og þreytuleg.
Hún var líklega tæplega þrítug, og
hárið á henni hékk frjálst niður á
grannar axlirnar. Slitni, grái frakkinn
hennar var óhnepptur og það var sjúk-
legur, grænn litur á kjólnum.
„En þá fá börnin mín engar gjafir,“
datt að lokum upp úr henni. „Ég
fékk ekki peninga fyrr en í kvöld.“
Ég setti peningana í pokann, lok-
aði honum og skellti kassanum aftur.
„Pað var leitt, frú,“ sagði ég og hélt
af stað.
Linda og Joan hlupu framhjá mér