Úrval - 01.12.1975, Blaðsíða 97

COTZIAS LÆKNIR OG ÉG
sia (hægar hreyfingar) í staðinn fyrir
akinesia (engar hreyfingar). Óséðar
hendur halda enn aftur af mér, en
þær eru veikari.
9.10. Ég er að byrja að mýkjast.. .
verða léttari. Ég hef ekki lengur dingl-
andi lóð í handleggjum og fótum.
10.10. Lóðin hafa verið fest á mig
aftur. Ég les dagblaðið og verð að
berjast við þyngdarlögmálið til að
halda blaðinu fyrir mér. Þegar ég lýk
einum dálki, verð ég að taka mér dá-
litla hvíld áður en ég hef orku til að
lyfta augunum efst á næsta dálk.
1.15. Aftur slepp ég úr spennitreyju
sjúkdómsins, hendur mínar frjálsar að
því að hreyfast með hraða og þokka.
Hvílíkur unaður að vera frjáls að
hreyfingum sínum.
1.45. Nú er mér aftur þrýst ofan í
rúmið.
4.30. Ég finn óljósan taugaskjálfta
í fótunum. Innan þriggja mínútna er
mér horfin bradykinesian. En ég
treysti ekki frelsinu. Helsið nær fljót-
lega tökum á mér aftur.
5.55. Nú er það kraftaverkið! Full-
komlega frjáls í dag — í tvær stundir
allt í aHt.“
Næsta dag komu frelsisstundirnar
og fóru án þess að nokkur regla yrði
fundin þar á, en þegar ég lagði þær
saman um kvöldið komst ég að því,
að ég hafði verið herra hreyfinga
minna alls fjórar stundir og tuttugu
og fimm mínútur.
Priðja daginn fékk ég fimm stund-
ir. Var ég að sigra?
95
SAKLAUST FÓRNARLAMB. Park-
insonsveikin er heilasjúkdómur. En
hvað um hugann? Hvað um veruna,
sem býr í heilanum en varpar ekki
frá sér skugga — hið raunverulega
sjálf mitt? Var það líka sjúkt? Par
sem ég er blaðamaður að starfi, var
mér eðlilegt að leita svars við þessari
spurningu. Og þegar frelsisstundir
mínar lengdust, virtist mér geta verið
góð frístundaiðja að rannsaka þá hlið
málsins.
Mildll fróðleikur um sjúkdóm minn
var í annarri álmu Brookhaven, þar
sem rannsóknarstofurnar voru og til-
raunir gerðar á sérstaklega ræktuð-
um, stórum, hvítum rottum. Gerður
var heilaskurður á þessum litlu dýr-
um til þess að gefa þeim eins konar
falska Parkinsonsveiki. Þannig voru
þessi litlu dýr gerð nytsöm til þess að
gæta að eiturverkunum og hliðarverk
unum í tilraunalyfjum, áður en gerð-
ar væru tilraunir með þau á fólki.
Þegar ég bað fyrst um leyfi til að
heimsækja rannsóknarstofurnar, neit-
aði Cotzias án þess að hugsa sig um. Ég
hélt áfram að suða, þótt ég ætti á
hættu að vekja gremju hans og kann-
ski reiði, þar til hann lét loks undan
og veitti mér leyfi.
Læknirinn, sem ég átti að sjá gera
uppskurð, var dr. Jorge Mendez, pró-
fessor frá Síle, sem árum saman hafði
unnið hjá Cotziasi. Hann var klæddur
í síðan, hvítan slopp, þegar hann vís-
aði mér til skurðstofunnar. Hún var
þó ekki eins gerilsneydd og þefjandi