Úrval - 01.12.1975, Side 110

108
einn í klefa mínum, fann ég tárin
þrýstast fram í augnakrókana.
UPPÁHALDSUMRÆÐUEFNIÐ.
Daglegur skammtur minn af Sinemet
var 1200 milligrömm, og með því að
taka hann eins og fyrir var lagt, gat
ég haldið áfram að vinna. Auðvitað
var starfsgeta mín ekki sú sama og
hún hafði verið fyrir tíu árum, en
vissulega langtum betri en hún var ár-
inu áður. Ég ákvað að hætta að vera
stöðugt að leita að merkjum um mis-
kunnarlausa ásókn sjúkdómsins. Ég
ætlaði að reiða mig á, að Cotzias full-
komnaði NPA. En einhvern veginn
saknaði ég hans og þeirrar tilfinning-
ar, að allt hefði þetta einhvern til-
gang. Pá tilfinningu flutti Cotzias með
sér, þegar hann kom að vitja sjúld-
inganna í Brookhaven.
Um tveimur mánuðum eftir að ég
sneri aftur heim, hringdi síminn einu
sinni og ég heyrði rödd með áberandi
hreim segja: „Floyd? Petta er George
Cotzias. Ég sé hérna að þú átt að
koma í rannsókn í næstu viku. Hvern-
ig líst þér á að gista hjá mér, fremur
en vera nóttina á spítalanum? Mig
langar að kynna þig fyrir konu minni,
og það verða nokkrir vinir okkar hjá
okkur í kvöldmat.“
Cotziasfjölskyldan bjó í virðulegu
húsi frá nýlendutímunum á hljóðlátri
götu. Sonur þeirra var að heiman við
nám. Betty Ginos Cotzias hafði búið
húsið smekklega, með þykkum tepp-
um og gljápóleruðum viði, svartviði
ÚRVAL
og silfri, blómaskreytingum og bóka-
veggjum.
Gestirnir voru hjón, sem báru nafn-
ið Dahl, glæsileg hjón sem sópaði að,
og borðfélagi minn, frú Katherine
Denckla. Móðir hennar hafði verið
Parkinsonssjúklingur, og eftir fráfall
móðurinnar hafði Katherine Deackla
varið miklu af tíma sínum og starfs-
þreki til baráttunnar gegn sjúkdómn-
um.
Fyrst fengum við kokkteil í setu-
stofunni, en fórum svo inn í heldur
formfasta borðstofu þar sem okkur
var borinn úrvals, grískur matur og
vín. Cotzias stjórnaði máltíðinni líkt
og hljómsveitarstjóri hljómsveit, leiddi
samræðurnar frá einu efni til annars.
Hann lét í ljósi mikla breidd í áhuga-
málum, og þar sem ekki verður betur
séð en að frægt fólk um víða veröld
laðist hvað að öðru eins og flugur að
ljósi, þekkti hann persónulega fjöld-
ann allan af leiðandi iðnjöfrum heims-
ins, prímadonnum og stjórnmálamönn-
um.
En það leyndi sér ekki, að uppá-
haldsumræðuefni hans var hann sjálf-
ur, og það varð ekki betur séð en
hann nyti þess jafn mikið að um hann
væri rætt, hvort heldur þar áttu í hlut
vinir hans eða fjendur. Ég tók hvað
eftir annað eftir því, meðan á borð-
haldinu stóð, að vinir hans ræddu um
hann eins og hann væri alls ekki við-
staddur. Pað hljóta að vera hinir mestu
gullhamrar.
Nokkrum vikum síðar var ég aftur