Úrval - 01.12.1975, Blaðsíða 113

COTZIAS LÆKNIR OG ÉG
þess að reyna að berja niður hræðsl-
una. Ég hafði gert Cotzias að verndar-
dýrlingi mínum: Meðan hann lifði, lifði
ég. Pað hafði aldrei hvarflað að mér, að
ég kynni að lifa hann, að ég ætti eftir
að horfast í augu við hryllileik sjúk-
dóms míns án hans. Meðan ég velti
mér þannig upp úr sjálfsvorkuninni,
reyndi ég að draga af honum dýrlings-
kápuna og telja sjálfum mér trú um,
að þótt hann dæi, gæti svo sem ein-
hver annar fullkomnað NPA. En mér
tókst það ekki. Ég skammaðist mín
bara fyrir, að ég hafði meiri áhyggjur
af sjálfum mér heldur en honum.
Ég kom snemma á spítalann og sat
úti í horni í biðstofunni. Ég var að
hugsa um kaldhæðni örlaganna. Fyrir
hálfu ári hafði ég farið til Cotziasar
til að leita hjálpar til styrks, og hann
hafði látið hvort tveggja í té. Nú
þurfti hann að fá hiuta skuldarinnar
endurgreiddan. Hann hafði allan rétt
til að vænta að minnsta kosti vaxta
af innleggi sínu hjá mér. En þegar ég
mat þá með sjálfum mér, fannst mér
þeir harla rýrir.
Klukkan á veggnum varð tvö, og ég
hélt til stofu hans. Hann var í síman-
um, þegar ég kom þar inn. Hann leit
upp, heilsaði mér með höfuðhnykk og
benti mér að setjast. Petta var stót
hornstofa. Öðrum megin í henni var
venjulegt sjúkrahúsrúm og það sem
því tilheyrir, en hinum megin var
sófi, stólar, lampar og kaffiborð. Petta
var augljóslega stofa fyrir þá, sem eitt-
111
hvað máttu sín — George hafði sinn
glæsibrag á hlutunum.
„Horfurnar eru ekki góðar,“ sagði
hann í símann. „Pað eru ekki nema
fjögur til fimm prósent þeirra, sem fá
lungnakrabba, sem ná sér. Það þýðir,
að fjórir af hverjum hundrað lifa af
allar tegundir lungnakrabba. Við verð-
um bara að bíða og sjá hverju fram
vindur."
Næstu klukkustundina rigndi yfir
hann símhringingum frá vinum og
vinnufélögum, sem allir reyndu að
stappa í hann stálinu. Hann ræddi
jafn rólega við alla. Jafnvel með sverð
yfir höfði sér, eins og nú, var það
hann, sem hafði töglin og hagldirnar.
Pegar hann lagði símann á í fyrsta
sinn, eftir að ég kom inn, sneri hann
sér að mér og sagði: „Pú gengur hræði-
lega.“
„Ég er í uppnámi. Ég geng alltaf
hræðilega, þegar ég er í uppnámi. En
sleppum því; þú ert sjúklingurinn að
þessu sinni.“
Hann yppti öxlum. „Pú heyrðir,
hvað ég sagði í símann. Petta er allt
í höndum Ted Beattie, yfirskurðlækn-
is. Hann er gamall vinur minn, við
vorum bekkjarbræður í Harvard. Hann
stóð sig vel í skóla og hefur helgað
alla ævina baráttunni við krabbamein-
ið. Ég ætla ekki að reyna að betrum-
bæta álit sérfræðingsins. Ég er ekki
eins og sumir sjúklingar, sem ég hef
kynnst.“
„Ég játa sekt mína,“ svaraði ég.
Hann hélt áfram: „Sjúklingurinn