Skaginn - 01.12.1944, Síða 7

III.
Faðir hennar fór ekki út þetta kvöld
og ekki það næsta. En hve María var
nú hamingjusöm. En oft féll samt faðir
hennar fyrir freistingunni á kvöldin, en
hvílíkar kvalir varð hann ekki að taka
út fyrir það daginn eftir, við að sjá hið
föla og magra andlit elsku barnsins
síns, sem varð veikara með degi hverj-
um af matarleysi. Hjónin gerðu allt, sem
þau gátu til að fá þennan gimstein sinn
til að breyta ákvörðun sinni, en allt kom
fyrir ekki. Foreldrar hennar grátbændu
hana um það, en það var sama. Þau voru
farin að óttast um líf hennar. Á hinum
dimmustu stundum var faðir hennar
gripinn ákafri löngun til að beita hana
valdi, en hann vogaði sér það ekki, að
leggja á hana hendur. „Hún er píslar-
vottur,“ endurtók hann hvað eftir ann-
að við sjálfan sig. „Ó, guð minn góður,
og það er ég, sem er að deyða barnið
mitt.“
IV.
Kvöld eitt, er María bauð föður sín-
um góða nótt, valt hún meðvitundar-
laus niður. Hún var margar klukku-
stundir í þessu ástandi, og er hún vakn-
aði aftur til meðvitundar, rak hún litlu
hnefana sína í meðalaglasið og braut
það. Faðir hennar spurði hana þá, hvort
hún vildi deyja. Litla stúlkan svaraði þá:
„Pabbi minn, ef mér tekst ekki að
lækna þig, þá verð ég að deyja.‘“
Hjarta föðursins bráðnaði. Hann kast-
aði sér grátandi yfir barnið og hrópaði:
„Elsku hjartans engillinn minn, dýr-
gripurinn minn. Þú hefur sigrað, ég skal
aldrei framar bragða áfengi. Ó, guð
minn almáttugur, hjálpaðu mér til að
halda lofarð mitt.“
Guðlaug Magnúsdóttir, 2. bekk.
Skemmtiferð
Við krakkarnir úr unglingaskólanum
heima á Flateyri áttum að fá að fara 1
ferðalag; það var að vísu ekki langt
ferðalag, en samt var nógu gaman að
því. Ég hlakkaði ákaflega mikið til
ferðalagsins, og fannst mér hver dagur
heil eilífð, en þó sérstaklega síðasti dag-
urinn, áður en hin skemmtilega ferð var
hafin.
Loks rann hinn langþráði dagur upp,
15. ágúst. Ég hafði ekki eirð í mér til að
sofa nema til klukkan rúmlega hálf sjö,
en þá var ég glaðvöknuð.
Ég reyndi að sofna aftur, en árang-
urslaust. Ég fór að klæða mig. Við átt-
um að leggja af stað klukkan eitt e. h.
Loks varð klukkan eitt. Ég fór til vin-
konu minnar, og hlupum við niður að
bílnum.
Þetta var nítján manna bíll, en við
vorum tuttugu og tvö í honum, svo að
það varð nokkuð þröngt. En hvað gerði
það til?
SKAGINN
7