Skaginn - 01.12.1944, Page 15

Það var einu sinni drengur, að nafni
Pétur, sem átti heima með föður sínum
í litlum kofa úti í skógi.
Móðir Péturs litla var dáin.
Þorp var nálægt kofanum, og fór Pét-
ur þangað á hverjum morgni, því að
hann gekk í skóla í þorpinu. Seinni hluta
dagsins fór hann út í skóg með föður
sínum, til að höggva viðarkubba.
Á kvöldin, er hvídlartími hans var
kominn, fór hann að lesa lexíurnar sín-
ar undir næsta dag.
Hann var minnisgóður og vel gefinn.
Var hann beztur í sínum bekk.
Strákarnir gerðu sér að skyldu að
særa hann og kvelja, af því að hann
kom kannske ekki sem bezt til fara í
skólann, því að enga mömmu átti hann,
til að stoppa í fötin sín og bæta þau.
Drengirnir í skólanum kölluðu hann
„Viðardrumb“, en hann skeytti því engu.
Einn góðan veðurdag tóku allir dreng-
irnir sig saman um, að ginna hann með
sér í sleðaferð.
Tjörn var þar í grenndinni, er var ísi
lögð, en ísinn var ótraustur sums stað-
ar. Ákváðu drengirnir að láta hann fara
út á ísinn, þar sem þeir héldu, að hann
væri ótraustur.Þeir ætluðust til, að hann
dytti niður um ísinn, ef þeim tækist
þetta. Buðu drengirnir nú Pétri litla
með sér í sleðaferð. Pétur litli þáði það.
Fór nú allur hópurinn af stað, og var
ekið lengi. Romu þeir nú á áfangastað-
inn. Léku þeir sér um stund við að
renna sér.
Sögðu drengirnir nú Pétri litla að fara
lengra út á ísinn og ná í það, sem lægi
þar rétt hjá. Pétur litli sá ekkert, en
hann sagðist skyldi fara þangað, sem
þeir sögðu honum.
Þegar Pétur var kominn þangað, sem
þeir sögðu honum að fara, var þar alls
ekki neitt, en ísinn var vel traustur, svo
að drengirnir urðu fyrir miklum von-
brigðum.
Heyra þeir þá allt í einu ámáttlegt
væl, og sjá þeir, hvar einhverjar þrjár
svartar verur koma þjótandi eftir ísn-
um á fleygiferð.
Pétur litli sá, hvers kyns var, því að
hann sá að þetta voru úlfar, er leituðu
sér að bráð. Flýtti Pétutr sér nú til
drengjanna, og skipaði þeim að fara upp
á sleðann, en hann ætlaði að vera aft-
astur á sleðanum.
Brunuðu drengirnir nú af stað, mátt-
lausir af hræðslu. En þeir fundu ein-
hvern veginn, að þeir væru öruggir, af
því að þeir sáu hvað Pétur litli var hug-
rakkur.
Allt í einu smeygir Pétur sér úr yfir-
höfninni, og hendir henni til úlfanna, er
alveg voru á hælunum á þeim. Úlfarnir
stönzuðu og þefuðu af yfirhöfninni, rifu
hana og tættu í sundur. Gátu drengirn-
ir hraðað sér undan, því að úlfarnir
töfðust við þetta. Gekk svo langa leið,
SKAGINN
15