Islande-France - 01.11.1947, Side 21

ÍSLANDE-FRANCÉ
Ið
A. JOLIVET, Professeur á la Sorbonne:
Xavier Marmier og ísland
XAVIER MAR-
MIER kom til
Islands í maímán-
uði 1836 og fór
þaðan aftur í á-
gústmánuði sama
sumar. Skipið, sem
harin fékk far
með, hafði verið
sent til að leita að
öðru skipi, er hafði farizt við strend-
ur Grænlands. Erindi Marmiers til
Lundi og Lettres de mon Moulin,
sem einnig eru runnar úr hans suð-
urfrönsku skáldæð, jafnan réttilega
taldar hið sætasta hunang úr hinni
frönsku Attiku.
Og svo að lokum fáein orð um
stíl þessa listafrásagnara af guðs
náð. Stíll hans er blátt áfram suð-
urfranskur. Hann kunni að forðast
hinn listræna umbúnað í rithætti
þeirra Goncourt-bræðra, en ritaði
þróttmikið kjarnyrt mál, þrungið
hinum bragðmikla og ylríka suður-
franska safa. Stíll bans er blátt á-
fram og áþreifanlegur, stíll, sem ger-
ir atburðina, sem lýst er, ljóslifandi
i hugskoti lesandans og vekur á-
nægju og unað. Það gneistar af hon-
um fjörið, hann er á stöðugri hreyf-
ingu og langt frá því að storkna.
Hann lifir enn við frábæra heilsu
og á ekkert skilt við ellina og jafn-
vel heldur ekki við meginhluta þeirra
skáldsagna, sem mest var hampað
Islands var að kynnast nánar land-
inu, sem Paid Gaymard hafði vakið
athygli á með rannsóknum sínum,
en hann kom þaðan til Parísar árið
1835. Siglingamálaráðuneytið, sem
gerði út björgunarleiðangurinn, skijj-
aði sérstaka nefnd til þess að rann-
saka landið frá ýmsum hliðum, og
var Xavier Marmier falin rannsókn á
bókmenntum þess.
Honum var það fyllilega ljóst, að
mikið var á því að græða, að koma
vegna raunveruleikans, en eru nú
gleymdar.
Þannig eru verk lians, leiftrandi,
fjölskrúðug, margbrotin og einlægt
aðlaðandi.
Sjálfur var maðurinn Daudet sárt
og innilega syrgður um langt skeið.
Við nýorpna gröf hans fórust Emile
Zola orð á þessa leið: „Daudet var
í senn það, sem sjaldgæfast, aðdá-
unarverðast og langlífast er í öllum
bókmenntum, sem sé svo fágætur og
sterkur í frumleik sínum, gæddur
þvílíkri náðargjöf lífsins að finna til
og segja frá af slíkum persónuleg-
um krafti, að jafnvel yfir hinum
síztu blaðsíðum, er hann hefur ritað,
mun stafa ljóma frá anda hans með-
an tunga vor er við lýði“.
Það er tíbrá þessa anda, sem menn
munu verða varir við í des. 1947
á fimmtugasta árinu, sem liðið er
frá því, að hann, allt of snemma,
fór héðan af heimi.
Pierre Descaves.