Islande-France - 01.11.1947, Blaðsíða 22

20
lSLANDE - FRANCÉ
(il Islands og dveljast þar um liríð.
„Það er mikilsvert“, ritar hann,
„þegar verið er að læra sögu einhvers
lands, að geta kvnnzt því sjálfu og
eiga þess kost að dveljast meðal íln’i-
anna sjálfra, þegar verið er að nema
tungu þeirra. Það er náið samband
milli skáldskapar hverrar þjóðar og
landsins, sem hún byggir. Fæstar
hækur gera þetta samband uppskátt,
og verða menn jjess jjví ekki varir,
nema jjeir dveljist á sjálfum staðn-
um“. ()g enn segir hann: „Eg fór
til íslands í þvi augnamiði að kynna
mér nútíma hókmenntir og menn-
ingarstig þjóðarinnar, til jæss að
geta borið saman andlega hæfileika
hennar að fornu og nýju. Þegar eg
hóf þessar athuganir mínar, lék mér
mikil l'orvitni á að vita, hvað eg
kynni upp úr þeim að hafa. Og eg
Jiéll þeim áfram með nýjum áhuga,
þegar eg sá, að þær voru ekki unn-
ar fyrir gíg.“
Þegar Marmier kom aftur til Par-
ísar, reit hann bók, sem hann kall-
aði “Lettres sur l’Islande” (Bréf um
Island) og kom út árið 1837. Hann
reit hana með endurminningarnar
frá dvöl sinni hér ljóslifandi fvrir
augum. í henni er fyrst og fremst
lýsing á landi, siðum og nokkrum
stofnunum. Þá kemur stuttur kafli
um fund Islands og landnám og
annar kafli um goðafræði. Að öðru
leyti l'jallar bókin um liókmenntir
Islendinga: Eddurnar, levæði forn-
skáldanna og Islendingasögurnar, og
fylgir ágrip af efni þeirra, sem hon-
um þótti mest til koma. Að lokum
er minnzt lauslega á lielztu rit allt
fram á 19. öld.
En hrifning hans af landinu var
meiri en svo, að hann léti hér stað-
ar numið. Árið 1840 gaf hann út
“Histoire d’Islande” (Sögti Islands),
sem nær frá landnáminu til Jörund-
ar hundadagakonungs. Arið 1842
kom út safn af þýðingum í óhundnu
máli, sem liann kallaði “Chants du
Nord” (Ljóð úr norðri), og árið
18 05 kom út síðasla hókin, “Histoix-e
de la Iittéi'ature islandaise” (íslenzk
hókmcnntasaga), sem fjallar aðeins'
um miðaldabókmcnntirnar.
Hann sýnir sig jxannig frá þrem-
ur lxliðum, sem ferðamann, sem
sagnfræðing og sem bókmennta-
fi'æðing.
Marmier fór samt lítið um, með-
an liann dvaldist liér, jxví að lang-
ferðir voru erfiðar á þcim tímum,
og auk |)css þurfti hann að dveljast
í ReyJcjavík við lestur og rannsókn-
arstarf sitt. Að vísu kunni hann ekki
íslenzl<u, eins og sjá má af j>ví,
hvernig hann ritar íslenzk eiginnöfn.
En hann var vcl að sér í dönsku og
])ýzku, og auk jæss las hann latínu
í’eipi'ennandi, eins og aðrir mennta-
menn á þeim tímum. Hann las allt
j)að helzta, sem ritað hafði verið um
lsland á jjessum málum og jjýðingar
á íslenzkum ritum. Hann nefnir
heimildarrit sín, og jxað er enginn
viðvaningshragur á vei'ki hans. En
hér er saxnt ekki um sjálfstæðar
sagnfi’æðirannSóknii' að ræða, því
að honum tekst ekki, og reynir held-
ur ekki að ganga lengra í í’annsókn-
um sínum en fyrirrennarar hans;
en hann kemur heldur ekki fram
með neitt án þess að styðjast við
öruggar heimildir.