Vinnan og verkalýðurinn - 01.12.1955, Síða 34

Höllu. Hann varð mjög ánægður með
lífið og lék á alls oddi. Eftir Sigurjón
tók til máls roskinn maður, hann var
feitur og kringluleitur, með svart
hrokkið hár, hæruskotið í vöngunum
og lítið og bogið nef. Hann talaði frá
innstu hjartarótum og færði knatt-
spyrnufélaginu kveðjur frá glímu-
félaginu. Hann endaði á þeim orðum,
að nú yrði knattspyrnufélagið, afmæl-
isbarnið, að láta meira að sér kveða
í íþróttunum þar sem félagið væri
komið á sjálfan giftingaraldurinn.
Fyrir þessum orðum var rekið upp
óp, hlegið og klappað svo að glumdi
í veitingasalnum.
Halla fékk ákafan hjartslátt. Hún
tók orð ræðumannsins til sín. Hún
var einmitt 25 ára og 26 ára í næsta
mánuði. Þarna höfðu forlögin talað
til hennar í gegnum þennan gamla
og laglega mann. Það var hún en
ekki knattspyrnufélagið, sem var
komin á giftingaraldurinn. Hún var
ekki gift. Eftir þessa ræðu hugsaði
hún meira um forlögin en nokkru
sinni áður. Og hún var svo utan við
sig í dansinum, að hún ætlaði að fara
að dansa vals þegar hljómsveitin lék
marsúka. í dansinum fann Sigurjón
það á allri framkomu Höllu að hún
hafði gjörbreytzt við þessa glæsilegu
ræðu, sem hann hélt fyrir minni
kvenna. Og hann varð gagntekinn
fögnuði hið innra með sér og næstum
viss, að brátt mundi hún láta undan
og þýðast hann. Þegar dansleikurinn
var á enda hringdi Sigurjón í bíl.
Hann ók systur sinni heim fyrst, svo
Höllu, en síðan aftur sjálfum sér.
Daginn eftir fór Halla til spákonu
til þess að skyggnast inn í framtíðina.
Hún mátti til. Hún var komin á gift-
ingaraldurinn og ekki manni gefin.
En spákonan byrjaði á fortíðinni.
Þarna þekkið þér ungan mann, sem
ann yður? sagði spákonan með spurn-
arrómi.
Já, sagði Halla.
Nú? Hann lítur svona út? sagði
spákonan og benti á eitt spilið.
Já, hann er ljóshærður.
Ég sé það.
Hann er bara svona eins og gengur
og gerist.
Ég sé það. Þetta er meðalmaður.
Já, alveg rétt. Hann er meðalmað-
ur á hæð, sagði Halla af mikilli trú
og hrifningu yfir hæfileikum spá-
konunnar.
Spákonan draup höfði og varð mjög
hugsi. Hún setti sig í stellingar fyrir-
rennara sinna, gamalla spákvenna,
sem ástunduðu fag sitt af einskærri
köllun. Hún stóð upp frá borðinu,
gekk til páfagauksins, sem var í búri
við gluggann, og horfði á hann dul-
ráðum augum. Halla stóð á öndinni.
Henni fannst eitthvað voðalegt vera
á seiði. Ef til vill var hún feig? Dauð
og grafin eftir nokkra daga? Já, hver
veit sín örlög? Hver veit? Spákonan
settist aftur við borðið og horfði mjög
spákonulega á spilin. Það ætlaði að
líða yfir Höllu.
Nei? Hvað sé ég, sagði spákonan
og fann mjög til máttar síns.
Sjáið þér eitthvað voðalegt?
Það er barn þarna.
Barn?
Já.
Almáttugur! Halla varp öndinni,
en var næstum farin að hágráta af
geðshræringu. Barn? sagði hún aftur
og stóð upp. Hún borgaði spákon-
unni, kvaddi og fór.
Framhald á bls. 209.
196
VINNAN og verkalýðurinn