Stjörnur - 01.07.1953, Side 6

Þessvegna tók ég lífinu með ró —
þangað til Otto Barholt birtist á
sjónarsviSinu, þ.e.a.s. á skrifstof-
unni. Hann var nýi cleildarstjórinn.
Hann var einmitt maSurinn, sem
sérhverja unga stúlku dreymir,
þegar hún er nýbúin aS fara og sjá
Clark Gable og Charles Boyer á
kvikmynd. Og mig henti þaS sama
og allar hinar stúlkurnar á skrif-
stofunni; ég fékk vitfyrrta ást á
honum.
Mér er ekkert um gort. En í hrein-
skilni sagt, þá var ég nú þeirrar
skoSunar, aS ég hafi veriS sú, jsem
mestar líkur voru á, aS hann fengi
áhuga fyrir.
En svo kom ungfrú Gustring heim
úr leyfi. Málin tóku skjóta breyt-
ingu. Ég varS ekki aS neinu — í
augum Otto Barholt’s. Augu hans
voru rígbundin viS hverja hreyfingu
hennar, og þegar hann átti eitthvert
erindi viS hana, beiS ég frammi,
mændi á úriS og taldi mínúturnar
þangaS til hann 'kom aftur fram.
ÞaS kom stundum meira aS segja
fyrir, aS ég grét mig í svefn á næt-
urnar. Ég skifti um hárgreiSslustofu
enda þótt sú nýja tæki nokkrum
krónum meira fyrir vinnu sína. Ég
keypti eyrnalokka, sem voru svo
dýrir, aS ég varS aS lifa eingöngu
á te og franskbrauSi í níu daga. Ég
smurSi augnahárin meS amerískri
olíu í hvert skipti áSur en ég fór aS
4
hátta. En þetta var allt saman unn-
iS fyrir gíg.
HáriS á Ingu Gustring hvíldi eins
og geislahaugur kringum hátt og
gáfulegt enniS. Hún bar eyrnalokka,
sem kom mönnum til aS halda, aS
mínir væru keyptir á góSgerSabaz-
ar. Undir löngum, uppsveigSum
augnahárum hennar ljómuSu aug-
un eins og tópazar.
Þetta var algerlega vonlaust.
En dagarnir liSu, og smám sam-
an varS kjánaleg ást mín til Ottos
eins og nauSsyn í gráu tilbreyting-
arleysinu. Óhjákvæmileg kvöl.
Þetta hefSi nú líklega veriS hægt
aS sætta sig viS, ef hún hefSi end-
urgoldiS ást hans. En þarna reikaSi
hann um skrifstofuna jafn vonlaus
í ást sinni á ungfrú Gustring og ég
var í ást minni á honum. AS eSlis-
fari var ungfrú Gustring kulda-
leg eins og ís. En fyrir kom, aS hún
brosti viS Otto, og þessi bros henn-
ar held ég aS hafi nú haldiS uppi
hugrekki hans. HvaS um þaS, alltaf
var sami eftirvæntingarfulli svip-
urinn á andliti hans þegar hann
var á leiSinni inn til skrifstofu-
stjórans, og alltaf kom hann út þaS-
an meS sömu áhyggjuhrukkurnar á
fallegu andlitinu.
StarfiS, sem ég hafSi meS hönd-
um, var í rauninni ákaflega náS-
ugt. Þarna sat ég viS ritvélina frá
níu til fimm. í kaffihléinu hljóp ég
út í sjálfsala og fékk mér mjólkur-
Stjörnur