Stjörnur - 01.07.1953, Blaðsíða 8

„Að sjálfsögSu, hefuT þig lengi
rennt grun í tilfinningar mínar.
Svona nokkru er allsendis ómögu-
legt a‘ð leyna til lengdar. Mér þœtti
ekki ótrúlegt, þótt augu mín og
bros, roðinn í kinnum mínum, öll
framkoma mín hafi tjáð þér, hversu
heitt ég elska þig.“
Svona hélt ég lengi áfram í svip-
uðum dúr, og ég hafði næstum lok-
ið við bréfið, þegar síminn hringdi.
Ég lauk í snarkasti við bréfið með
einu hátíðlegu: Virðingarfyllst, tók
blaðið úr vélinni og lagði það til
hliðar.
Ég átti langt samtal við viðskipta-
vin, sem var hæstóánægður útaf
sendingu, og á meðan kom sendill-
inn með heilmikinn blaðabunka,
sem hann lagði á borðið mitt.
Loksins tók samtalið enda. Ég
gerði áhlaup á bréfabunkann og
hamaðist í sveita andlits míns við:
„/ tilefni af heiðruðu bréfi yðar. ..
Klukkan var kortér gengin í
fimm, þegar ég var búin að ganga
frá þessu öllu saman og gat faríð
með það inn til ungfrú Gusting,
sem þurfti að undirrita öll bréfin.
Hún var önnum kafin og gerði sér
ekki það ómak að líta yfir þau,
heldur undirskrifaði þau í flýti
hvert á fætur öðru. Ég stóð og beið
þangað til hún hafði lokið verkinu
og ýtti bréfunum yfir til mín.
„Þér megið senda þau öll söm-
un,“ sagði hún.
6
Ég tók bréfin aftur og fór með
þau til ungfrú Nielsen, sem sér um
Utanáskriftina. En þegar ég kom
aftur að skrifborðinu mínu, lágu þar
þrjú bréf, sem ég átti að hreinrita.
Ég settist við ritvélina og lauk ekki
verkinu fyrr en klukkan var fimm
mínútur yfir fimm.
Ég tók sporvagninn heim, þreytt
og illa fyrir kölluö, eins og venju-
lega. Ójá, nú átti ég langt kvöld og
einmanalegt fyrir höndum. Ég stökk
út úr sporvagninum og inn til slátr-
arans, þar sem ég kevpti þrjár mid-
dagspylsur. Síðan ranglaði ég heim
og gaf mig einverunni á vald.
Það var fyrst, þegar ég lá og
bylti mér á alla kanta til þess að
geta sofnað, að skelfingin greip
mig. Ég fann blóðið frjósa í æðum
mínum.
Bréfið til Otto Barholt! Brenn-
heita ástarbréfið, þar sem ég hafði
hellt úr skálum ástar minnar. Hvað
hafði orðið af því?
Ég var alveg sannfærð um það,
að ég hafði ekki rifið það? Lá það
ennþá á skrifborðinu mínu — eða?
Ég hef alltaf verið þeirrar skoð-
unar, að það væri hin mesta
skreytni, þegar ég heyrði aðra segja
frá því, að þeir hefðu legið andvaka
heilu næturnar. Ég veit betur núna.
Þessar fullyrðingar eiga sér fylli-
lega stað í raunveruleikanum. Ég lá
í rúminu mínu og sá, þegar lýsti af
degi. Vekjaraklukkan glumdi. Ég fór
Stjörnur