Stjörnur - 01.07.1953, Blaðsíða 9

á fætur og varð ókvæða við, þegar
ég sá andvökuásjónu mína í spegl-
inum. Ég tók kápuna mína í hugs-
unarleysi, gekk niður að sporvagn-
inum, fór úr honum á venjulegum
stað, og staulaðist upp stigann upp
í skrifstofuna.
„Hvað gengur eiginlega að þér —-
ertu eitthvað veik, Lísa?“ spurði
Birta, bezta vinkona mín.
„Ég veit það ekki almennilega,“
andvarpaði ég og reikaði að skrif-
borðinu mínu.
Bréfið var horfið. 1 rauninni
hafði ég ekki búizt við öðru.
Otto Barholt kom inn. Andlit
hans ljómaði af ánægju. Ég vissi
ástæðuna. Honum hafði borizt eld-
heitt ástarbréf undirskrifað Inga
Gusting. Ég rejs ósjálfrátt á fætur
og gekk til hans.
„Herra Barholt, það — hér hlý-t-
ur að vera um misskilning að —“
Hann leit einkennilega á mig.
„Ég hef engan tíma til þess að
tala um það núna,“ sagði hann lítið
eitt önuglega. „Ég þarf að hafa tal
af Ing. . ungfrú Gusting.“
Og áður en ég gæti áttað mig, var
hann horfinn inn um dyrnar.
Ég veit ekki, hversu lengi ég stóð
hreyfingarlaus, áður en ég hristi af
mér slenið.
Ég geystist að dyrunum og opn-
aði þær án þess að berja — og stóð
eins og steingervingur í sömu spor-
um.
í sömu svifum kom ungfrú Gust-
ing inn um aðrar dyr. Otto gekk á
móti henni með útbreiddan faðih-
inn.
„Inga,“ sagði hann. „Ég er svo
hamingjusamur. Ég elska þig.“
Ég starði sljóum augum á ung-
frú Gusting. Hvorugt þeirra veitti
mér minnstu eftirtekt. Fagurdregn-
ar augnabrúnir ungfrú Gusting
lyftust um heilan sentimeter.
„Við hvað eigið þér, herra Bar-
holt?“ spurði hún með ískulda í
röddinni. „Ef þetta á að vera
fyndni, þá get ég ekki annað sagt,
en að hún er óviðeigandi, svo sem
framast má — ekki sízt, þar sem ég
hef verið heitbundin í hálft ár, og
mun gifta mig innan skarnms."
Ég gekk afturábak út úr dyrun-
um, og þegar ég var komin fram á
fremri skrifstofuna, sortnaði mér
fyrir augum.
Það fyrsta, sem ég heyrði, þegar
ég rankaði aftur við mér var rödd
Stjörnur
7