Stjörnur - 01.07.1953, Side 46

kinnar, háls — og á meðan er hug-
urinn yíðs fjarri. Hann er niður-
sokkinn í samtal, sem hann er í
þann veginn að eiga við yfirmann
sinn, en hún er að brjóta heilann
um, hvort kjúklingasteikin frammi í
ísskápnum sé nógu mikil handa
tveim — svo að hún geti boðið hon-
um til hádegisverðar.
í þöglu myndunum, þeim allra-
fyrstu, voru alls engin kossa-atriði.
Þessar myndir voru eingöngu has-
ar-grínmyndir, sem gengu út á það
eitt að sýna, hvað hver persóna gat
kastað mörgum rjómatertum í haus-
inn á hinum á mettíma. En svo koKi
örstutt rómantísk mynd árið 1896,
sem endaði með innilegum kossi
elskendanna. Myndin sjálf hafði
svosem ekkert til að bera, en áhorf-
endurnir streymdu að til þess að
sjá hana. Það var þessum kossi að
þakka, að myndin varð geysi-vin-
sæl.
Leiksviðs- kossar fara flestir fyr-
ir ofan garð og neðan hjá áhorfend-
um. Á kvikmynd er hinsvegar hægt
— með því að taka myndina nógu
nálægt leikurunum — að gera koss-
inn svo innilegan og eðlilegan, að
áhorfandinn er fyrr en varir farinn
að ímynda sér sig í sporum annars-
hvors leikarans.
Þetta hafa áreiðanlega flestir
kvikmyndahúsgestir fundið, og því
er nú það, að kossinn er eitthvert
veigamesta atriðið í myndinni. Það
gefur að skilja, að kvikmynda-
kossinn hefur tekið geysilegum
breytingum frá fyrstu dögum sín-
urn, bæði hvað aðferð og hátt
snertir.
Á fyrstu dögum þöglu myndanna
var kossinn sannarlega hjákátleg at-
höfn. Honum mátti einna helzt
líkja við ofsalega skyndiárás, sem
fór fram á þann hátt, að karlhetjan
hrifsaði kvenhetjuna til sín og rak
henni rembingskoss með ofsahraða,
svo að glumdi í. Að þessu „hetju“-
verki loknu þeyttist hann frá henni
líkt og hann hefði orðið fyrir raf-
losti. Það kom aðeins örsjaldan fyr-
ir, að kossinn væri sýndur nálægt,
og enn sjaldnar birtist þar sú til-
finningaástríða, sem við eigum að
venjast.
Þátttaka Bandaríkjanna í heim-
styrjöldinni fyrri olli byltingu í
gerð kvikmynda, sérílagi hvað
kossa- og ástar-atriði snertir. Á þvi
tímabili sendu kvikmyndafélögin
frá sér langa runu ástarkvikmynda,
sem þeir, sem sáu, minnast í dag í
gullnu skini ævintýrsins.
Þá var það, að þeír Antonio
Mloreno, Rudolph Valentino og
John Barrymore, að maður ekki
gleymi John Gilbert, birtust á sýn-
ingartjaldinu.
Fágun sinni náði kvikmynda-
kossinn með John Gilbert og Greta
Garbo í hlutverkum elskendanna á
dýrðardögum þöglu myndanna. Þá
Stjörnur
44