Kristilegt skólablað - 01.09.1966, Síða 33

vilja ekki viðurkenna Son hans Jesúm Krist. Þeir
skilja ekki, að einungis í honum birtist dýrð Guðs
dauðlegu auga.
Kristnum mönnum hefur hingað til orðið lítið
ágengt í viðureigninni við islam. Skyldi það ekki vera
af því, að við höfum litið á þá með fyrirlitningu og
skilningsleysi? Það er óþarft að lítilsvirða minningu
þeirra um þann mann, sem í auðnum Arabíu leitaði
sannleikans, en fann aðeins lítið brot, af því að hann
þekkti ekki Orð Guðs. Þeir verða aðeins að mæta
Guði í Jesú Kristi, honum, sem einn frelsar synduga
menn og gefur eilíft iíf. Þegar það verður, munu
mikil undur gerast meðal þeirra hundruð milljóna,
sem í dag játa islam. Danskur maður, sem mikið
hefur rannsakað það, sem Biblían hefur að segja um
Gyðinga og Araba, bendir í þessu sambandi á sög-
una um Jakob og Esaú, sem allir kannast við. Jakob
er talinn ættfaðir Gyðinga, en Esaú er aftur á móti
einn af ættfeðrum Araba. Jakob hfði í stöðugum
ótta við Esaú bróður sinn og hefnd hans, alveg eins
og Gyðingar í dag óttast Araba. En þegar Jakob
hafði glímt við Guð og unnið sigur, gat hann einnig
sætzt við bróður sinn. Þá sagði Jakob við Esaú: „Eg
bið þig, að þú þiggir gjöf mína, sem þér var færð,
því að Guð hefur verið mér náðugur og ég hefi alls-
nægtir.“ Þannig, segir þessi gamli Dani, munu
ísraelsmenn sættast við bræður sína Arabana, þeg-
ar þeir sjálíir hafa glímt við Guð sinn og meðtekið
þá blessun, sem þcir hafa fariö á mis við á hðnum
öldum. Þá munu þeir gefa bræðrum sínum hlut í
sömu blessun. Þá mun undrið gerast.
Játendur Allah falla fram til bænar.
Fannstu gæfuna í Krísti?
(Framh. af bls. 11).
ég er fær um að þola. Fyrir því fel ég honum vegu
mína og treysti honum og hann mun vel fyrir sjá.
Hann er kærleiksríkur og miskunnsamur faðir,
sem elskar okkur synduga menn, og veitir okkur
ríkulega af náð sinni.
Og sú mesta gæfa, sem ég get hugsað mér, er að
fá að vinna verk fyrir hann.
Finna, að hann vill nota mig í sinni þjónustu og
leyfa mér að vera lítil grein á stofni hans.
Þess vegna get ég sagt, að ég hafi fundið gæfuna
í Kristi. Því að allt, sem hann gefur mér og allt,
sem ég geri eftir hans vilja, er til þess að fylla hf
mitt hamingju.
Og þá get ég af hjartans sanníæringu sagt með Páli:
„Því að lífið er mér Kristur og dauðinn ávinningur.“
Guð gefi þér, lesandi minn, náð til þess að ganga
inn á þessa gæfubraut.
Hraðferð um helgcír slóðlr
(Framh. af bls. 9).
Ég hefi hér aðeins stiklað á stóru. Freistandi væri
að bregða ser líka yfir til ítahu, þó að ekki væri
til annars en að heimsækja katakompurnar. En rúms-
ins vegna verð ég að sleppa þeirri ferð.
Að lokum vil ég aðeins minnast á þá sjón, er blasti
við augum, er við að kvöldlagi ókum heim til Jerú-
salem frá sandsteinsborginni Petru. Við höfðum ekið
hundruð kílómetra yfir sandauðnina, þegar við sáum
sólina hníga til viðar, stóra og rauða, og hta himininn
með geisladýrð sinni. Þegar myrkrið var að detta á,
eins og það gerir þama suður frá, sáust þrír úlfaldar,
langt úti í sandauðninni, bera við rauðgullinn himin
í rökkrinu.
Þetta var hrífandi mynd. Mér varð ósjálfrátt hugsað
til jólakortanna með myndum af vitringunum, sem
komu frá Austurlöndum til að færa hinum nýfædda
Drottni gjafir sínar.
Hér voru ekki austurlenzkir gestir á ferð, heldur
íbúar landsins kalda, langt í norðvestri. Hvaða gjafir
færðum við þeim Drottni, sem fæddist í þennan
heim okkar vegna, hfði og dó í okkar stað? Hvaða
gjöf kysi hann helzt sjálfur?
í Guðs orði stendur: „Son minn, gef mér hjarta
þitt.“ (Orðskv. 23, 26.) Það er sú gjöf, sem hann
þráir, að bæði þú og ég færam honum.
Kristilegt skólablað 33