Freyja - 01.02.1900, Blaðsíða 22

22
FREYJA
Ég er líka að vinna fyrir mig-, en er
ekki sendur íi sölutorgið til að panta
eins og þeir. Þe3S utan vita byssurn-
ar mínar ekkert livað ég segi þeim
til lofdýrðar, en þeirra byssur vita
það ósköp vel, og hafa ástæðu til að
skammast sfn fyrir skrum þeirra.
Þetta cr ástæðan til þess að ög álít að
mangarastaðan sé skammarlega lít-
ilsvirt af líretum, og mör hitnar um
hjartaræturnar að hugsa til þess,
hvað smáum augum þcssir dýru
mangarar líta okkur.
Eg biðlaði til konunnar minnaraf
sðlupallinum á kerrunni minni. Hún
var ung frá Suffólk, og þetta skcðiá
Ipswiek markaðinum, gengt bftð
kertasalans.
Laugardaginn áður við bundum
eiða okkar; sáöghana í fyrsta skifti,
leizt strax vel á hana, og hugsaði á
þessa leið: Sé hún ólofuð, skal hún
verða mín. Næsta laugardag setti
ég kerruna mína alveg á sama stað.
Nú var ég f essinu mínu, hélt fóllc-
inu sfhiæjandi og seldi duglega. Síð-
ast tók ég ofurlítinn hlut upp úr
vasa mínum, sívafln í pappír, leit
upp f gluggann og hafði það rett si
svona. „Sjáðu mfn blómlega enska
ungfrú, hérna er sfðasti hluturinn af
kvöldsölunni, sem ég býð þér einni,
yndislegi Suffólk rósahnappur skín-
andi f fegurð æskunnar. Eg léti
hann ekki til nokkurs lifandi manns
fyrir þúsund pund sterlings. Hvað
er það þá? Það er úr skýru gulli og
heilt, þó hola sé á þvf miðju. Það er
sterkara en nokkur hlekkur sem soð-
inn hefur verið á afli járnsmiðsins,
og þó minni en nokkur af mínum
tíu fingrum. Hversvegna tíu? Af því
að þegar ég tók arf eftir foreldra
mína, þá vóru 12 rekkjuvoðir, 1~
handklæði, 12 borðdúkar, 12 hnífar,
12 gafflar, 12 matskeiðar, og 12 te-
skeiðar, en ekki nema tiu flngur.
svo tvo skorti á dúsínið, og hafa síð-
an hvergi fengist hæfilegir við þ't
sem fyrir vóru. Hvað annað er það
nú? Komdu, svo éggetisagtþérþað.
Það er gulllykkja vafin í silfurpapp-
ír, sem ög tók sjálfui af hinum skín-
andi lokkum gömlu, sífögru kon
unnar í Þráðarnálargötu i stórborg-
r
inni London. Eg segði það ekki ef
ég hcfði það ekki svart á hvftu, j"án
hvers þör hefði orðið að rengja jafn-
vel mig. Hvað meira er það? Það er
gildra og handjárn og verzlunar-
vara kyrkjunnar, og enn þá meíra.
Það er giftingarhringur. Og nú skal
ég segja þér hvað ög ætla að gjöra
við hann. Eg ætlaekki að selja hanti
en ég ætla að gefa hann þeirri blóm-
arós sem næst mér er, og heimsækja
hana á morgun kl. 9J, þegar klukk-
urnar hringja, og fvlgja henni þang-
að sem við getum sett og samið hjú-
skapar skilmálana og gengið í hei-
lagt hjónaband.“ llixn hló og lét
rétta sér hringinn. Þegar ég kom
næsta morgun, sagöihún: ,,0, herra
trúr! Það ert þó aldrei þú/ Þér er þö
ekki alvara?“ ,,Jú, það er einmitt ég
og ég er þinn um alla komandi ei-
lífð, og svo er mér blá alvara,"
sagði ég. Svo vórum við gefln sam-
an eftir þrjár lýsingar, eins og siður
er hjá billegu möngurunum.
Hún var fullgóð kona að ÖÖruleyti
en því, að hún var ákaflega geðrík-
Hefði hún getað aðskilið sig við
þenna eina galla, þá hefði ég ekki