Freyja - 01.05.1901, Síða 11

FREYJA
71
að lienni sneri og sagði:“
,Hvað gengur að elsku drengn-
um mínum? Þú ert fölur sem nár og
kaldar svitaperlur standa á enni
þínu.‘
,„0, ekki neitt, göða mamma mín,‘
sagði ég og stóð upp til að fara, því
mér leið hilf illa. En móður&stin er
glöggskvggn. Móðir mín hefur víst
séð að eittlivað annað gekk að mér
en það, að föður mínum mislíkaði
hvar ég fékk hestinn. Ilfin faðmaði
mig að sér með þeirri blíðu, sem
móðurástin ein á og sagði svo:“
,Segðu mör allr, elsku barnið mitt,
því hér heyrir enginn til okkar
nema guð einn. Þó ég geti ekki orð-
ið þór að neinu liði, get ögsamt bor-
ið byrðina með þér og við það líður
þér betur.‘
„,Eg veit að það er satt sem þú
segir elsku mamma mín‘ sagði ég.
Svo settumst við niður f legubekk-
inn og mamma hélt um aðra hönd
mína mcðan ég var að velta því fvr-
ir mér hvernigég ætti að byrja. Svo
leit ég framan í mömmu og sá ást
og meðlíðun skína útúr svip hennar,
við það <íx mér hugrekki enda var
ég þá búinn að ná mér nokkurnveg-
inn og sagði þvf:“
„,Jæja, mamma mín. Svoleiðis er
að okkur Stínu er ve' saman. Við
erum á líkum aldri og hún er sú
elskulegasta stúlka sem ég hef séð
fyrir utan þig, elsku mamma mfn.
Við höfum heitið hvort öðru ævar-
andi tryggðum. En um þetta veit
enginn nema þú, og nú ætlaði ég
einmitt að færa þetta í tal við pabba.
En nú sýnist mér lítillar hjálpar af
honum að vænta. Eg býst við að séra
Jón verði þessum ráðalmg mótfall-
inn og láti okkur gjalda fjandskap-
arins við föður minn, og svo lmfur
hann ef til vill margt út á mig að
setja.‘“
„Mamma varp öndinni mæðilega
og sagði:“
,Eg veit að Kristín dóttir séra J.
er góð stúlka og enginn hluturværi
mér kærari en að eignast hanafyrir
tcngdadóttur. En ég sé ekki hvernig
það á að verða. Eg held að blcssað-
ur karlinn minn dæi ef hann sonur
okkar væri að draga sig cftirdóttur
séra Jóns. Allt sem við getum gjört.
í bráðina, er að bíða og vona. En í
öllum bæntxm, þá haltu þessum sam-
drætti ykkar leyndum. Þú skilur.
Eg álít nú samt að Kristín sö full-
sæmd af þér. En verið getur nú
samt, að í því álitisémóðurleghlut-
drægni. Því þó hún sé prestdóttir,
þá ert þú af heiðarlegu bændafólki,
og ég get aldrei skilið í þvf, að prcst-
astéttin sé svo mikið heiðarlegri en
gott bændafólk.'
„Nú varð löng þögn. Eg sá að
mamma gröt og vissi að þaðvar mfn
vegna. Enginn þekkti betur geðs-
líig föður míns en hún; og hún var
sú eina lifandi vera sem hann hafði
nokkurntíma slakað til fyrir, og þó
fannst mér á orðum hennar, að húu
hefði enga von um tilslökun frá
hans hlið í þetta sinn. Var og ekki
full ástæða til að ímynda sér, að séra
Jón væri jafn heiftrækinn og faðir
minn? Og þá bauðst lionum þarna
tækifæri til að liefna sín, sem ekki
var líklegt að hann léti ónotað. Að
vísu var ég saklaus, og hann hafði
ætíð verið mér þægilegur og velvilj-