Freyja - 01.10.1905, Qupperneq 13

VIII. 2.
FREYJA
61.
yfir henni að sfnum parti því þær Wallace systur vildu ekki sleppa
sínum parti við hana. í óráðsórum. Coru þóttist Imelda geta lesið sam-
an sundur slitna þræði liðinnaræfi, og mátti eftir þeim að dæma, líkja
henni við sæhrakið skip er séð hefði fleiri 'bylja- en bliðu dag-a, í óráðs-
órum sinum tæpti hún á atburðum sem melt hefðu harðara hjarta enlm-
eldu, þrýsti Irnelda þá liönd hennar innilega og sagði eitthvað það, sem
æfinlega gjörði hana rólegri. Sérst.aklega tókst //ildu þó vel að halda
henni í stilli. Smámsaman tók sárið á höfði sjúlkingsins að lagast, þó
leyndi það sér ekki, að þar sem það var dýpst yrði jafnan stórt ör eftir,
og það var rétt \ fir miðju enninu. Að vísu mátti hvlja það með hárinu
á meðan týzkan leyfði — týzkan sem þá var ríkjandi með að búa upp
hár kvenna. En týzkan er jafnan stopull vinur. Eftir tvær vikur var
ástand sjúklingsins að því er heilsuna snerti tekið að brevtast til batn.
aðar.og Imeldu duldist ekki að yfir systur hennar var einnig komin önn-
ur æskileg-breyting. Cora var ekki söm og hún var,þegar Imelda síðast
þekkti til liennar. Eins og slysið rændi hana lieiisuroðanum,þannig hafði
lífsreynzlan sópað af henni iéttúðar og kæruleysissvipnum, í svip
hennar mátti lesa sögu reynzlu og sorga, en yfir þvi lá nú siðfágun og
tign sú er fylgir reynzlunni, þegar hún verður til að leiða hinn ó-
stýriláta ungling á dyggðanna veg. Af því Cora var á stærð við Iiildu
klæddi Ililda hana íföt af sör, senr fóru henni sérlega vel. Fíárið, sem
var afarmikið, var fléttað í tvær fiéttur og hökk ofan á bakið, en að
framan var það krullað og liðaðist í fagurlega. gjörðum lokkum niður á
ennið og huldi sárið og plásturinn. Enn þá höfðu þær systur ekki með
einu orði minnst á liðna tíma, það var eins og báðar forðuðust að snerta
við svo viðkvæmu.umtalsefni. Cora hallaði sér aftur í fóðraðan liæg.
indastói og horfði út í gluggann án þess að taka eftir nokkru sérstöku
eða svo virtist Imeldo þar sem hún sat og horfði á hana og bráðlega sá
hún tvö tár hrynja niður vanga systur sinnar—sjálfsagt í óleyfi, Im.
elda stóð þá upp, laíddist til hennar, kraup frammi fvrir henni, og tók
með báðum höndum heilbrigðu hendina á lienni og sagði blíðlega,-
,,Hvað þykir þör, Cora ? Geturðu ekki t.rúað syst.ur þinni fyrir sorg-
um þínum ?“ bað fórsem oftar þá maður liefir iengi búið yfir duidii
sorg að hluttekningin leysir klakaböndin og opnar lindir táranna. Cora
brast lika í grát eg fékk ákafan ekka. lmelda þagði og beið þess' að
henni létti, þá lagði hún hendurnar ntan um systui sína, hallaðihöfðinu
á henni rpp ; ð sér og sagði: „Viifu ekki segja mér allt?“ og aftur fór