Freyja - 01.03.1909, Blaðsíða 9

EOMA. PYain'h)
Jiann ekki látiö hana fara. ,, Róma, “ sagöi hann og röddin
var óstirk. Hún liikaði viö. ,,Mér 'þykir vænt am að þá
Jiefir fallist á það sem ég skrifaði þér, “ bcetti hann við.
,,I síðasta brétinu þar sem þú biður mig að gleyma?“
,,Það er okkur báðum fyrir beztu, Eger einn af þeim,“
Nú varð honum orðfall. ,,Einn af þeim sem álít betra að
Ihætta í tíma sé önmir hver persónan ekki algjörlega vissí sinni
sök, þegar um svo alvarlegt málefni er að ræða, “
, ,Vorum við ekki búin að koma okkur saman umað minn-
ast ekkert á þetta?1 ‘ sagði hún óþolinmóðlega. I því mætt-
nst augu þeirra og hann sá að hún hafði ekki gleymt.
,,Róma, “ sagði hann. ,, Framvegis verður þú að skrifa
þegar þú þarft að finna mig, Þfn vegna, “ bœtti hannvið.
,,Það er búið með það, “sagði hún og lét brún síga,
, ,En fólk ber mig brígslum þín vegna og — —, “
,,Og hvað?“
,,Og ég segi þeim —— .“ Hann roðnaði, barði hnef-
anum í stólinn og þagnaði
,,Égskil,“ sagði hún. ,.Ég vildi ég hefði ekki komið
fyrst þér þókti það verra, “ bœtti hún við.
,,Verra?“ endurtók hann og rödd hans var þrungin af
ást, sem gagntók beggja hjörtu. I sömu svifum dimmdi inni
og regnið hvein á gluggunum.
,,Þú getur ekki farið út í þetta veður, og fyrst það er í
seinasta sinni sem þú kemur hingað er réttast að ég segi þér
nokkuð, sem þú þarft að vita. “
Hún settist niður, losaði af sér kápuna og'bjóst að hlusta.
,,Rigningin heldur áfram um stund og ég verð nokkuð
lengi að segja-þér þetta, enda áríðandi að þú vitir það. “
Róma tók þá af sér hattinn og vetlingana. Aldrei hafði
honumfundist hún eins undursamlega fögur og nú og var því
hrœddum um sjálfan sig, hræddur um að missa vald yfir til-
finningum sínum. Og svovar hún svo einkennilega róleg að
hann skyldi ekkert í henni.
,,Manstu eftir málróm föður þíns?“ sagði hann.
,,Það er þab eina sem ég man eftir honum, eða hví spyr
bú?“