Freyja - 01.11.1909, Qupperneq 11

XIT 4
EREYJA
83
,,Ef þú þú vilt, skal ég vera kyr, hvernig sem alt fer. “
,,Nei, ég vil einmitt aö þú farir. “
,,Við hvaö ertu þáhrædd?1'
„Ekkert, —einungis—“
..Einungis hvaö? Þú ert hrygg og hrædd. Hvaö gengur
aö þér, ástin mín?“
,,Forspá um, að nú skiljum viö fyrir fult og alt. “
Hann rendi fingrunum hugsandi gegnum hárið á sér og
sagði svo: ,,Máske, guð einn veit hver endirinn verður.“
, ,Hamingjudraumar mínir voru of bjartir til þess þeir
gætu ræzt. “
,,Verði svo að vera tjáir ekki að mögla. Viö sem hefj-
um baráttuna verðum að búast viö allskonar sjálfsafneitun.
Þú ert þó ekki aðgráta, Róma?“
,,Nei, nei. En sjálfsafneitun! Það er einmitt það, sem
er svo þungt að læra. Astin vitjar allra einhverntíma,— en
sumra of seint. Þeirra er að sigrast á henni, afneita henni
og biðja guð einungis að sameina sig ástvininum í öðru lífi.
Stundum finst mér þetta muni veröa mitt hlutskifti. Aðrar
konur láta sig dreyma um hjartfólgin heimili, eiginmenn og
börn. En ég—ég verð að læra sjálfsafneitun —. “ Rödd
hennar kafnaði í tárum og ekka.
,,Dragðu ekki úr mér allan kjark, Róma. “
,,Lofaðu þá aðhugsa hlýlega til mín gegnum alt, David, “
, ,Róma!“
,,Lofaðu, að hvaðsem hver segir, trúiröu því, að ég hafi
æfinlega elskaö þig. “
,,IIví skyldum við eyða dýrmætum tíma í að tala um það
sem engum vafa getur verið undirorpið?1'
,,í því tilfelli að viðséum nú að kveðjast í síðasta sinn,
kveðja allar jarðneskar vonir og ástir, þá lofaðu þessu."
,.Guð hjálpi okkur, Róma. Við hvað áttu?"
,,Lofaðu!“
,,Ég lofa, — en þú?“
,,Ég lofa líka, að elska þig einann tii dauðans, af því ég
get ekki annað," sagöi hún með ákefð og þrýsti brennandi
kossi á varir hans. ,,Þetta er gifting okkar, David. Aðrir