Freyja - 01.04.1910, Síða 13

XIT 9. FREYJA 229
þinnar, — eld sálar þinnar og gull hjarta þíns. Vertu sæl, unz
viö finnnmst. ,Ð. R.
XIII.
"Kæri Rossi, atlari d'aginn hefi ég verið að líta i bréffið ])itt
viö hvert taekifæn. Það sem þu segir um Rrýnö, gjörði niig
lirædda, og ég reyndi aö sjá hann. Jafnvel Napóleon lögfræS-
ingur heklur líka, aS rannsóknarrétturinn hafi hann í hendi
smni. Ilann segir reglan sé a,S gjöra ilt, til aS forS-'a öðrum
frá að gjöra meira ilt. í þessu tilfelli er þaS aö forða öSrum
fró aS gjöra g'ott, því ég er nú viss um, aS þeir éru aS reyna
meS öllu móti aS fá Brúnó til aS svíkja þig, Ef éjg mætti fara
i 'hans staS, skyldi ég sýna hvað lítið þeim ynndst. ,
‘'ViSvíkjandi vinkonu minni — já það var svo fallegt af
þér að vera svona hreinskilinn. En góði! geturSu ekki skilið ?
Þarf ég að segja rrueira? Það er svö örðugt að verða að jáía,
aS vesalii gs vinstúlka mín, er vesalings ég sjálf.
“Ég hefi liðiS svo óendanlega rnikið fyrir þetta leyndannál.
Mig hefir langað til alS játa alt, — sérstaikega áSur en viS ,vor-
um gift — þá um- kvöldið. íManstu ekki, að ég reyndi að segja
])ér nokkuð, en þú vildir ekki heyra þaS, þú varst. svo góSur og
treystir mér svo yel — sag'ðir ]>að liðna vera liSiS. - Þú gazt
ekki séð, hvaS ég tók út af því að ve'rS'a' að þegja. Þú hélzt
mig annað en ég er. Fyrirgefðu minn þátt í því. Ég gef þig
frian,, ef þú vilt, og hefi engan rétt til aS kvarta.
“Svo var líka önnur hlið á málinu, sem' ég sagði ekki frá.í
nafni vinkonu minnar. Allur heimurinn gæti ekki dregið út ást
minri á þé'r. En ég var hræd'd um, að ef hápn segði þér þessa
sögu á undan mér — i befnd'arskyni, — kynnir þú að trúa og
aíneita mér. Núi játa ég alt, svo þú ekki haldir mig betri en
ég er.
“Enn fremur. Þö ég væri með öllu saklaus 1 fyrstu—kom
sekt mín fram í því, að afneita ekki með öllu fjárframlögum
þessa manns til mín, þegar ég vissi Ihvað hann. meinti, — jafnvel
þó það fé væri einungis lítill hluti af inntektunum1 af eignuni
föður míns, og sem, að réttu la.gi tilheyrðu mér. Oig þegar þú
hélzt ræðuna góöu á milli linditrjánna, óttaðist ég um framtíS
mína, og fór til þín með hefndarhug, til aS eyðileggja ])ig.
„Það er óttalegt að lnigsa til þess nú. Qg þegar þú veist
alt, get ég varla beðiS þig fyrirgefningar. Ég kom, til þín seni