Lísing - 01.02.1899, Blaðsíða 3

koma þar, og skírt frá sögu steinsins og naglanna og menn full-
vissaðir um það á hinn hátíðlegasta hátt, að menn skuli áreiðan-
lega sáluhjálpina öðlast ef þeir leggi sinn skiidinginn á hvern
naglann. Og er það alt mjög að líkindum. Mig vantaði ekki
trúna þessa sem má vera á steerð við mustarðs korn og réði ég
loks af að klappa á naglana og lagði sinn koparskildinginn á
hvern þeirra til þess að triggja mér sáluhjálpina og gekk svo í
burtu þaðan glaður í hjarta. Og hvað sem öðru líður þá er
þessi sáluhjálparmátj billegri en gamli inátinn.
A dómsdegi verður liásæti Guðs sett á Moriafjall og fluttur
þangað steinninn Caaba úr Mecea. Verður þá lúðurinn látinn
gjalla, ogsafnast allir menn saman í dalnum Jehosaphat nálægt
borginni. Verður grannur járnvír strengdur frá bænhúsinu
mikla til olíufjallsins. Situr Kristur á bænhúsinu en Mahómet
á fjallinu og eru báðir dómarar. Allir menn verða að ganga
eftir strengnum á milli þeirra. Hinir heilögu munu fara eftir
strengnum sem elding leiftri og skrikar ekki fótur, en hinir ó-
guðlegu munu steipast af honum miðjum í afgrunn helvítis.
Sagði Mahómet það einu sinni, að ein bæn á fjallinu Móría
væri jafngóð og þúsund bænir annarsstaðar. Einhverju sinni
hafði Guð sjálfur strengt keðju firir austurdir musterisins.
Gat hver sannorður maður snert hana án þess að sakaði, en
snerti meinsæris maður hana, þá féll niður úr henni sá hlekkur-
inn sem hann snerti. Nú eru hlekkirnir allir farnir. Neðan-
undir í hvelfingunni að innanverðu er skrautlegur útskurður og
fagurlega gjörður. En uppi ifir er blá rönd breið og eru þar
rituð með gullnu letri vess úr kóraninum og hljóða þannig:
’Lof sé Guði, sem engan á soninn og engan félaga í stjórn
sinni og sem engan þarf að fá til að bjarga sér frá óvirðingu.
O þér sem hafið fengið ritaðar opinberanir, verðið ekki upp-
blásnir af trú iðar, en talið eingöngu Guðs sannleika. Jesús
Kristur er sonur Maríu en ekki Guðs en hann er sendiboði
Guðs og hans orð til Maríu. Trúið því á Guð og hans sendi-
boða en haldið því ekki fram að guðimir séu þrír. Guð er
einn og honum hefur aldrei komið til hugur að eignast son.
Guð er ekki svo bigður að hann geti son átt, það eru öfgar
einar. Þegar hann hefur áliktað eitthvað þá segir hann: ’Verði
það‘ og það veröur'.
Þá er ég nú búinn að leggja fram firir lesendurna helstu
sannanir þær, sem landið helga ber með sér firir þessum þrem-