Helgarpósturinn - 30.11.1979, Qupperneq 3

3
he/garpásturinn- ^östudagur 30. nóvember 1979
frá HafnarbUðum í Tryggvagöt-
unni. BíHinn var mitt heimili
þennan tima. Ég keypti hann nú
mest að gamni mfnu og einnig til
að geta hvilt mig i, en seldi hann
slðan. Hvort ég hafi tapað á viö-
skiptunum? Nei.nei. Ég seldi vini
minum bilinn á 40 þúsundkrónur
og taldi mig komast vel Ut úr
þessum bisness.”
Ekki vildi Ingvar kannast við
að hafa orðið meint af útiverunni
og nætursvefni í kulda og vosbúð
úti á viðavangi. „Ég hef alltaf
verið heilsuhraustur. Þó hef ég
fengið lungnabólgu nokkrum
sinnum, eftir að ég hef verið á
röltinu úti við lengi. En það kalla
ég ekki sjúkdóma. Einu sinni þó,
varð ég alvarlega veikur. Mér
leið eitthvað illa og lét lita á mig,
Þá var ég kominn með yfir 40
stiga hita ogbullandi lungnabólgu
áalvarlegasta stigi. Það var búið
aðvera eitthvað kalt,svo þaðsló
svona að mér. Ég komst þó I
gegnum þennan lasleika og náði
mér.”
Það kemur alltaf upp aftur og
aftur hjá Ingvari, að vinnan sé
fyrir honum númer eitt, en
brennivinið númer tvö. „Þó ég sé
óreglusamur, þá vinn ég alltaf á
milli. Ég er heilsuhraustur og er
ekki lengi að ná mér eftir fylliris-
túrana. T.d. kom ég hingað upp á
Hlaðgerðarkot nú rétt fyrir helgi
og fór að vinna strax á mánu-
deginum I byggingarvinnu.”
Ranglar um göturnar
allan daginn
Við snúum nU við blaðinu og
spyrjum Ingvar hvort hann geti á
nokkurn hátt skýrt það, hvernig
vinið hafi náð völdum á sálu hans.
„Ég á erfitt með að skýra það.
Eflaust kæruleysi. Það er engin
einskýring áminnihegðun. En ég
kenni engum um mina drykkju.
En hún hefur skaðað fremur en
hitt, það gefur augaleið. En þetta
er alfarið mitt mál. Það er engin
sérstök ástæða fyrir þvi að ég
leiddist út í drykkjuskap. Ég
kenni engum um minar syndir og
það var enginn ákveðinn atburður
sem kveikti i mér. Það er auðvit-
að fullt af drykkjumönnum sem
hafa skýringar á hverju strái og
segja að þeirra drykkja sé hinu og
þessu um að kenna. Yfirleitt er
þetta hreint bull og kjaftæði. Ég
ætla ekki að kenna ykkur um það,
að ég drekki. Það er minn
Akkilesarhæll og mitt mál að öllu
leyti.”
Hvernig liða dagarnir þegar þú
ert á löngum fylleristúrum?
„Þeireruallir eins”segir Ingv-
ar. „Égdrekk migmátulega full-
an og rangla svo um göturnar
framog tilbaka. Labba um bæinn
og reyni að eyða timanum með
þvi. Stefni ekkert og hef ekki
ákveðið markmið. En ég hef
sterka fætur og sálin haggast ekki
svo ekki verður mér beinlfnis
meint af þessum stefnulausu
göngutúrum.”
t framhaldi af þessu var Ingvar
Georgsson spurður að þvi hvort
það komi ekki oft fyrir að hann
fyllist þunglyndi og vonleysi þeg-
ar hann ráfar um bæinn í öl-
vfmu. Hvers væntir hann af lif-
inu?
„Lffið ereinskis virði — það hef
ég vitað lengi. En ég lifi þvi nú
samt. Ég er ekki einn af þeim
sem hoppa fyrir björg þótt illa
gangi. Ég þoli þetta allt, vegna
þess að ég er hreinræktaður ts-
lendingur.”
Ekki mat i heila viku
NU færist talið af félagsandan-
um i hópi þessara óheppnu
manna sem hafa orðið Bakkusi að
bráð. Ingvar segist eiga marga
trygga vini innan þessa hóps og
það séu þannig vinir að hann
komi aldrei til með að verða
hjálparlaus. „Við hjálpum hver
öðrum. Það er alltaf einhver af-
lögufær þannig, að þegar maður
liggur f þvf, þá þarf engan mat.
Ég hef stundum ekki bragðað
matarbita i heila viku, þegar ég
er á túr —eraldreisvangur þegar
ég hef vinið.”
Eins og menn vita, þá eru þess-
i- olnbogabörn þjóðfélagsins —
útigangandi vindrykkju-
mennirnir — oft nefndir rónar f
daglegu tali. Við spuröum Ingvar
að því hvort hann hefði aldrei
áhyggjur af áliti fólks.
„Nei, ég hræðist ekki fólk eða
hugsanir þess. Það kemur ekki
nálægt mér og ég ekki nálægt þvf.
Ég abbast ekki upp á fólk úti á
götu þegar ég er undir áhrifum.
Almenni borgarinn fær frið fyrir
mér þótt ég sé að drekka. Ég er
jafnlyndur maður jafnt drukkinn
sem ódrukkinn, þótt ég geti að
sjálfsögðu reiðst eins og hver
annar, ef að mér er vegið. En ég
drekk ailtaf með gætni og verð
sjaldan útúrfullur. Og aldrei
drekk ég af stút fyrirf raman fólk.
Ég fer þá heldur í húsasund og að
húsabaki og snapsa mig þar.”
Og Ingvarheldur áfram á sömu
brautog er greinilega orðiðheitt i
hamsi. „Ef fólk vill ekki hafa
okkursem drekkum fyrir augun-
um, þá er jú einfaldasta ráðið að
hafa húsaskjól fyrir okkur þar
sem við getum drukkið okkar vin
i friði og almenningur þarf þá
ekki að sjokkerast yfir okkur á
götum úti. Þar aö auki þyrfti þá
ekki heilar herdeildir lögreglu til
að elta okkur uppi. Ég fullyrði
það, að tsland er versta land i
heimi að drekka I — það hef ég
sannprófað á ferðum erlendis.”
Er hlýtt til lögreglunnar
Og áfram er spjallað. Ingvari
er greinilega hlýtt til lögreglu-
manna okkar og segir: „Það er
ljúft á milli min og lögreglunnar.
Löggurnar hafa undantekningar-
laust reynst mér vel. Þær þekkja
mig og vita að ég geri engum
nema sjálfum mér neitt mein.”
En freistast áfengissjúklingar
aldrei til að ná I fé með ólöglegum
hætti þegar öll ráð þrýtur og
brennivín vantar. Er aldrei
hnuplað eða stolið þegar afla skal
fjár fyrir vini? Ekki vill Ingvar
kannast við slikt — að minnsta
kosti er það ekki gert i stórum
stil. „En það er auðvitað misjafn
sauður f mörgu fé meðal drykkju-
mannasem annarra. En ég sjálf-
ur hef aldrei lært að hnupla og
stela og ég held varla að égfari að
byrja á sliku á sextugsaldrinum.”
Næst er vikið að konunum i hópi
drykkjumanna götunnar. ..Þaöer
engu betra ástandið hjá konun-
um” segir Ingvar. „Það eru kon-
ur á öllum aldri sem hafa látið
fallerast fyrir Bakkusi. Þær eru
hins vegar í verri aðstöðu en við
karlmennirnir. Karlmaður getur
gengiðum allan bæinn ölvaðurán
þess að fólk hneykslist stórkost-
lega. Konur undir áhrifum eru
litnar öðrum augum. Þær geta
ekki flækst um bæinn hist og her
án þess að þaö sé verið að
hneykslast og hnýta i þær.
„Þýðirekkiað
predika bindindi”
Að lokum spyrjum við Ingvar
Georgsson hvorthann búist nokk-
urn tima við því að geta losnað
undan ofurvaldi alkahólsins.
„Ég veit það ekki. Þeir sem
þekkja mig vita, að það þýðir
ekkert að predika bindindi i min
eyru. Eins og ástandið er i dag
hvarflar það ekki að mér að lofa
þvi aö hætta drykkju. Ég þekki
mig og hef margreynt að hætta,
en þær tilraunir hafa alltaf farið
þversum. Það er eins og með sjó-
mennina. Þótt þeir fari á sjó, þá
koma þeir i land aftur. Það er það
sama með mig og brennivinið.
Þótt ég hætti að drekka, þá byrja
ég alltaf aftur.”
"Það er orðið sterkt i mér
brennivinið — ég geri mér alveg
grein fyrir þvi. Það þýðir ekkert
fyrir fólk að reyna að hjálpa mér.
Ég kann ekki gott að meta. Ég er
þó ákveðinn i að fara á sjóinn i
nokkra mánuði þegar ég losna
héðan eins og ég sagði áðan. En
þótt ég hangi þá þurr i nokkra
mánuði þá dettur mér ekki I hug
að ég sé laus við brennivinið. En
ég á eftir að lifa lengi enn og sá
dagur getur runnið upp, aö ég
kasti vininu frá mér. En þá bar-
áttu verð ég að heyja sjálfur og
vinna hana upp á eigin spýtur. í
slikum bardaga verður þií að
treysta á sjálfan þig og engan
annan. Og það er ekki vonlaus
möguleiki að fyrr en seinna segi
Ingvar Georgsson Bakkusi strið á
hendur — og vinni.” Og það er
talsverður þungi I rödd Ignvars
Georgssonar þegar hann mælir
þessi siðustu orð. Hann virðist
þrátt fyrir allt huga örlitið að
framtiðinni og eygja þar mögu-
leika á bjartari dögum. Svo geng-
ur hann inn í matsalinn og sest að
snæðingi með þjáningarbræðrum
sinum — fórnarlömbum vfnguðs-
ins.
eftir Guðmund Árna Stefánsson myndir Friðþjófur
+ RAUÐI KROSS ÍSLANDS
HJÁLPARSJÓÐUR
Kosningagetraun Rauðakrossinsereinföld. Leikurinner í þvífólginn aðspá um
fimm tölur, hvernig sætum verði skipt í komandi Alþingiskosningum.
Móttaka seðla í getraunageyma er hjá Rauða kross aðilum og um sjálfa
kosningahelgina frá laugardeginum á bensínstöðvum og við kjörstaðina.
í fyrra seldum við 20.000 seðla án skipulegrar dreifingar. Þá gat enginn giskað
rétt, en þeirsem næst komust, skiptu pottinum milli sín.
Nú er búið að dreifa seðlum til flestra heimila á landinu. Ef við þreföldum
þátttökuna, verður 12 milljón króna pottur til skiptanna.
Kynnist og styðjið starf Rauða krossins innanlands og utan. Lítið við hjá okkur.
Valiðerauðvelt.