Helgarpósturinn - 30.11.1979, Síða 14

Föstudagur 3ö. nóvember 1979 holnr^mn^tl irinn
„VEIT Ehhl IVERINIG Ét HEF
EKNAST $V« MARGA ÓVILIARMENV’
Hiisið númer 38 við Vesturgötu er 103 ára gamalt. Þar bjó eitt sinn
Páll Einarsson fyrsti bæjarstjörinn i Reykjavlk, og seinna Rögnvaidur
Sigurjónsson pianóleikari ásamt konu sinni Helgu Egilson. Arið 1965
keyptu ung hjón ibúðina á neðri hæðinni og bjuggu þar næstu fimm ár-
in. Það voru þau Bryndfs Schram og Jón Baldvin Hannibalsson. Hún
ballettdansari, leikari og háskólanemi, hann kennari, blaðamaður og
pólitikus. Fyrir einu ári, þegar þau sneru aftur til Reykjavfkur eftir
átta ára veru vestur á tsafirði, keyptu þau efri hæðina tii viðbótar.
Þarna búa þau nú ásamt fjórum börnum sinum, hún umsjónarmaður
barnatima sjónvarpsins, hann ritstjóri Alþýðublaðsins — og i eldlin-
unni í kosningum helgarinnar.
Það hefur fleira merkisfóik búiö I húsinu, sem stendur þarna enn með
sama yfirbragðinu og þegar það var byggt seint á 19. öldinni. Þarna bjó
eitt sinn Aðalsteinn Pálsson, útgerðarmaður úr Ilnifsdal, um árabil
eins konar ræðismaður og hjálparhella ungra vestfirskra sjómanna,
sem dreymdi um að afla sér skipstjórnarréttinda I höfuðborginni.
Við skruppum I morgunsopa til Bryndfsar hér um daginn til aö rekja
úr henni garnirnar. Frá nógu hefur hún aö segja, og oft hefur hún veriö
umrædd persóna.
— Þið voruð heppin að ná i
þetta gamla hús, varð okkur samt
fyrst að orði, þegar við höfðum
gengið til stofu.
-Já það var mikil guðsblessun að
eiga þó þetta, þegar viö snerum
aftur til höfuðborgarinnar. Þegar
við keyptum þessa ibúð á sfnum
tima var þetta liklega ódýrasta
húsnæöið i bænum. Viö
staurblankirstúdentar, nýkomnir
frá námi, sem gátu ekki leyft sér
þann munað að borga okurleigu
ár eftir ár. Viö vorum þvi neydd
til þess eins og hver ánnar að
kaupa. Ég man, hvaö mér fannst
þaðfáránlegt þá að þurfa að eiga
eitthvað, það var ekki i minum
anda. Mér fannst lifiö allt of
dýrmætt til þess að fara að
leggjaá sig áhyggjur vegna pen-
inga. Auk þess stangaðist það
gersamlega á við grundvallar-
kenningar sósialismans. Ödýrt
leiguhúsnæöi var framtiöin. En
nú er sú framtiö orðin nútið, og
ekkert hefur þetta breyzt, þvi
miður.
Ef við höldum okkur við liðinn
tima Bryndis, þú ert af mikilli
sjálfstæðisætt, en varðst snemma
róttæk og hernámsandstæðingur,
og nú ert þú gift krata. Hvernig
hefur þetta farið saman?
Var shoiin I komma —
giftisl kraia
— Nota bene, i móðurætt minni
voru þekktir kratar, jafnvel bols-
ar á sinum tima, svo að það var
ekkert sjálfsagt mál, aö ég héldi
mig við stóra ftakkinn. Auk þess
vil ég benda þér á, að ég var i
upphafi skotin I komma, en giftist
krata. Og hvar enda svoleiöis
menn? Ég man nú reyndar, að afi
Ellert hafði geysilegar áhyggjur
af mér á þessum árum. Hann
sagði alltaf, aö tvær plágur heföu
riöið yfir þetta land: minkurinn
og kommúnisminn. Hann tók af
mömmu loforð um að sjá til þess,
að ekkert yrði af þessum ráðahag
milli mínog þessa kommastráks.
En þvi varð ekki forðað.
En þó að Jón Baldvin sé ekki
lengur kommi, þá er hann róttæk-
ari en nokkur maður, sem ég
þekki, og miklu róttækari en ég,
og...
(Hér verðum við að gripa fram
i fyrir Bryndisi. Vegna yfir-
vofandi kosninga hættum við okk-
ur ekki lengra út á þessa braut.
Það gæti litiö út sem siðbúið
framlag I kosningabaráttuna.)
— A hvaða árum gerðist þú rót-
tæk?
— 1 menntaskóla. Minn ár-
gangur var óöapólitiskur, og það
er sama, hvert litið er I dag, þeir
eru enn óðapólitiskir og alls staö-
ar fyrir manni. Alla dreymdi þá
um að ná völdum. Þetta hefur nú
ekki lukkast hjá þeim öllum,
blessúðum drengjunum. Aðeins
einn hefur komizt yfir öruggt
þingsæti. Hinir hafa þó ekki gefiö
upp alla von, enda aðeins fertug-
ir! Þetta var mjög skemmtiiegur
hópur, en eins og ég sagði, þá var
aldrei talað um neitt nema pólitik
og ekki kom til mála annaö en að
vera róttækur oni botn. Stymmi
(Styrmir Gunnarsson) var vist
eini yfirlýsti íhaldsmaðurinn. Ég
skil ekki enn, hvernig hann gat
umborið alla þessa komma. En
hann er nú aö vi'su alveg sérstakt
ljúfmenni. Halldór Blöndal var
reyndar sömu skoðunar, en hann
flúði fljótlega norður. Ég veit ekki
eiginlega, hvernig stóð á þvi, að
ég laöaöist aö róttækari arminum,
ég ihaldsstelpan. Þetta voru aö
visu og eru enn miklir sjarmörar,
Bryndís
Schram
í Helgarpósls-
viðtaii
Atli Heimir, Ragnar Arnalds,
Magnús Jóns, að ég nú ekki tali
um minn ektamaka, JBH. Getur
það verið skýringin?! Kannski er
róttæknin sprottin af samúð,
samúð með þeim, sem minna
mega sín. Ég átt sjálf yndislegt
heimili, harduglega foreldra, sem
létu okkur börnin ekkert skorta.
En það voru ekki allir jafnhólpnir
og ég. Það fór ég að skilja á þess-
um árum. Og ég vildi réttlæti i
heiminum.
Þetta var mjög erfitt: Ég var i
andstöðu við foreldra mina,
umhverfi mitt, sjálfa mig. Á
þessum árum hangir maður
algerlega ilausu lofti, hefur slitið
sig frá uppruna sinum, án þess aö
hafa fundið fast land undir fótum
á ný. Og ekki bætti það úr skák,
að ég eignaðist barn svona upp úr
þurru.
— Ertu róttæk ennþá?
Ennpá róllœkari nú
— Já, og jafnvel enn róttækari
en þá. En á annan hátt. Ég er ekki
sami hugsjónaglópurinn. Nú hef
ég fast land undir fótum.Mig
vantar bara flokk. Ég verð að
visu að viðurkenna, aö ég er undir
sterkum áhrifum frá manni min-
um...
Enn beitum við dálitilli rit-
skoðun, enda gæti Helgarpóstur-
inn hugsanlega legið einhvers
staðar á kjörstaö um helgina, og
þá er betraað gæta sin. Við bein-
um þvi' samtalinu inn á listabraut
Bryndisar, og fyrst var það ball-
ettinn.
- Ég var að dansa öll æskuárin og
alveg fram undir þritugt. A
menntaskólaárunum var ég hálf-
gerður atvinnudansari. A þeim
árum var mikið um óperettur og
söngleiki I Þjóðleikhúsinu, og þar
var dansinn ómissandi. Þá var
æft á kvöldin og oft langt fram
eftir nóttu siðustu dagana fyrir
frumsýningar. Auðvitað bitnaði
það stundum á náminu. Ég var
einn af þessum samvizkusömu
nemendum, sem alltaf glósa
heima og telja það fyrir neðan
sina viröingu að gata á prófi. i
vorprófi I islenzku i fimmta bekk
man ég, að ég strandaöi eftir
fyrstu linuna í Hafisnum hans
Einars Ben. og skilaði auðu. Bara
af spennu og svefnleysi. En Jón
Guðmundsson miskunnaöi sig
yfir mig. Aþessum árumvarenn
nýjabrum yfir Þjóðleikhúsinu og
oft mikil stemmning að tjalda-
baki. Ég heillaðist af töfraveröld
leikhússins og dreymdi um aö
gera þaö að minum framtiöar-
i vinnustað.