Helgarpósturinn - 04.07.1980, Blaðsíða 10

10
Föstudagur 4. júlt 1980. holg^rpÓsturínn
1
r
'
1
f
i
■
'
'
i
f
r
f
f
i
!
I
I
I
,,Má bjófta ykkur púrtvlns-
glas?” spurfti Sigmar B. Hauks-
son eftir aft vift höfftum komift
okkur haganlega fyrir I sófum
hans. „Jú, takk”, og gestgjafinn
opnafti skáp i stofunni, þreif þar
eina af fjölmörgum flöskum og
skenkti i litil staup. Hann kvaftst
ekki safna vinum að neinu gagni.
„Ég hef svolitift gaman af þessu,
og safna annaft slagift nokkrum
flöskum. En svo koma ölvaftir
vinir mfnir úr blaftamannastétt I
heimsókn, og þá minnkar safn-
ift”.
Sigmar settist, sagfti skál, og
benti svo á möppu á borðinu.
„Þetta eru alltsaman greinar úr
blöftum, þar sem ég kem á
einhvern hátt vift sögu”. Mappan
var býsna stór. „Mest eru þetta
dagskrárkynningar af einu og
öðru tagi”, sagfti Sigmar og blaft-
aði i úrklippunum. „Þessi
morgunpóststimi hefur verift
mikill umbrotatfmi, og oft höfum
vift fengift til okkar menn i beina
útsendingu sem siðan eru kvóter-
aðir i sfftdegisblöftunum. Hér eru
lika greinar um samskipti okkar
vift útvarpsráð. Þessar úrklippur
eru annars ágæt dagbók. Hérna
eru greinar um sælkeramálin.
Svo var ég heimsfrægur I Sviþjóft
i þrjá mánufti”. Sigmar er kom-
inn yfir f sænskar úrklippur.
„Hérna er ég i eskimóabúningi”,
sagfti hann. „Hetjan sjálf”, og
glotti. „Þarna var ég aft vinna aft
kvikmynd fyrir sænska sjónvarp-
ift, rétt vift Angmaksalfk. Vift lent-
um i miklum svaftilförum vift töku
þeirrar kvikmyndar. Eina nóttina
vaknafti ég vift aft óargadýr var
farift aft éta á mér hausinn. Ég
var inni tjaldi, en dýrið fyrir utan,
og aft éta sig f gegn. Ég og tækni-
mafturinn urftum skelfingu lostn-
ir, og töldum vfst aft þarna væri á
ferftinni bjarndýr efta úlfur. Þaft
eina i tjaldinu sem hugsanlega
var hægt að nota fyrir vopn var
veiftistöng, og tæknimaðurinn,
sem reyndar var úr úrvalssveit
sænskra fjallgönguhermanna,
herti upp hugann og fór út, vopn-
Sipar B. Hauksson
aftur stönginni. Þá kom i ljós að
þetta var bara hundur. Hann
hafði fundift iykt af harftfiski sem
við höfðum meft okkur, og var að
reyna aft komast i hann”.
Sigmar hélt áfram aft blafta i
möppunni. „Ég lék dálftift fyrir
sænska sjónvarpið”, sagfti hann,
„og hér er ég kallaftur Ed Sulli-
van Vatnajökuls”.
„Hér er svo heilmikift um þátt
sem ég var meft fyrir um tveimur
árum, og hét Fjaðrafok. Þaft var
svona þáttur sem menn annaft
hvort hötuftu eða elskuðu. Haturs-
menn þáttarins skrifuftu mjög
gjarnan skammargreinar I blöð-
in. Almennt virtist hann fara 1
taugarnar á þjóftinni. Ein kona
taldi til dæmis, eftir aft hafa hlýtt
á þáttinn aft tslendingar væru
ekki fyndin þjóft. Þátturinn var
lika vægast sagt nokkuft orginal.
Mottó hans var til dæmis: Sum-
um er svo illa við þennan þátt aft
þeir hiusta alltaf á hann. Svona
var þetta mikift flipp. Hér skrifar
önnur kona: Ef Sigmar heldur aft
hann sé fyndinn, er þaft misskiln-
ingur”. Sigmar brosir kankvis-
lega.
Þessi úrklippumappa er ekki sú
eina á heimiiinu. Sigmar á aftra,
og i henni er allt sem hann hefur
rekist á I islensku pressunni um
Sviahatur. „Þaft hefur mér alltaf
fundist furðuleg árátta — að hata
Svia. Ég hef ekki getaft skilift
þaft”.
vondur mðnuoum saman
Þegar Sigmar hafði lagt möpp-
urnar frá sér og fengift sér slurk
af portvininu, spurði ég um mis-
skilninginn sem konan minntist á
i lesendabréfinu. Hvort hann teldi
sjálfan sig fyndinn.
„Ég veit þaft ekki. Ég er ekki
fyndinn fyrir mina nánustu. Ég er
mikill eiginhagsmunaseggur, og
get verift slæmur viöureignar aft
þvi leyti. En ef ég er I skemmti-
legum hóp, innan um fyndift fólk,
þá get ég kannski reytt af mér
fyndni. En svona i návigi er ég
ekkert skemmtilegur.
Minn mesti veikleiki er lang-
rækni. Eftir minniháttar rifrildi
get ég verift vondur mánuftum
saman. Þaft er mjög slæmt.
Eflaust hefur mikift aft segja f þvi
sambandi, aft þessi fjölmiftla-
bransi er stressandi, og
Morgunpóstinum fylgir mikift
álag. Vinnudagurinn er langur,
og þaft er varla fyrir fjölskyldu-
menn aft standa I þessu. Reyndar
alls ekki. Þeir eru meö svipaö
prógram f Sviþjóft, og þar eru þeir
sex, aft gera þaft sem vift gerum
tveir.
Ég hef alla tfö verift ósammála
stjórn útvarpsins, og held þvi
fram aft útvarpsráö hafi lamandi
áhrif á starfsemi þess. Þaft er of
auövelt aft skella skuldinni á
sjálfa stjórnendurna, útvarps-
stjóra^ dagskrárstjóra og
framkvæmdastjóra, þvl þeirra
starf er gert erfitt meft skilnings-
leysi stjórnvalda og fjársvelti. Ég
get ekki skilift þaft öftruvisi en
tvær siftastliftnar rfkisstjórnir
stefni beinlfnis aft þvf aö hér verfti
frjálst útvarp, eins og þær hafa
dregift úr mætti rfkisútvarpsins.
Stjðrnendur útvarpsins hafa talaft
um starfsfólkift og þessa stofnun
sem einskonar þrýstihóp, en viö
megum vera frdmunalega djöfull
lélegur þrýstihópur — ennþá i
leiguhúsnæöi eftir 50 ár.
Deila okkar Morgunpósts-
manna vift fréttastofuna er allt
annars eftlis og mjög leiftinleg.
Hún stafar meftalannars af þessu
vandræftaástandi f stjórnim út-
varpsins. Manni viröist stundum
aö ákveftnir útvarpsráftsmenn séu
beinlfnis fjandsamlegir starfs-
fólki útvarpsins. Og hvaft gagnar
þaft rfkisútvarpinu sem stofnun
aft fulltrúar hinna pólitisku flokka
hafi eftirlit meft dagskránni? Þaft
er frekar útvarpift sem á aft hafa
eftirlit meft þessum sömu
fulltrúum. En útvarpift er
ódýrasti menningarmiftill semvift
eigum völ á, og þvi ættu allir aft
geta haft gagn og ánægju af. Um
þetta held ég aft allir geti verift
sammála. Annars er vist nóg búift
aft tala um útvarpift.
Morgunpósturinn er toppurinn
á minu starfi i fjölmiftlum.Viö höf'
um talaft vift um 1500 manns i
þáttunum, og afteins i örfá skipti
verift neitaft um vifttal. Björn
Bjarnason neitafti einhverntima,
og Þorsteinn Sæmundsson, og
einhverjir fleiri. En þeir hafa
eflaust haft sfnar ástæftur fyrir
þvi”.
Meoalgrelnd, ehhí meira
— Sigmar skrifar um mat og
vfn f blöftin. Ég spyr hvort hann sé
nautnaseggur.
„Já, eiginlega er ég þaft nú. Og
ég er smáborgari. Ég er nú ekki á
hærra plani, þaft vifturkenni ég
fúslega. Sömuleiöis er ég ekki
ýkja vel gefinn maftur. Hef.
sennilega meftalgreind, en ekki
meira. Þaft háir mér náttúrulega,
þegar ég hitti svona mikift af af-
skapiega greindu fólki sem býr
hér allt i kringum mig. Ég
tilheyri þeirri kynslóft sem er
fædd og uppalin f Reykjavík eftir
strift, fór svo út og kom heim
mikill spámaftur. En nú tek ég
mig ekki eins alvarlega og finnst
ég þvi heimskariþvf eldri sem ég
verft. Þvi meiri reynsla þvi minna
veit ég.
Ég er lika orftinn kærulausari.
Þaft þýftir ekkert annaft. Annars
áttu á hættu aft fá of háan
blóftþrýsting, magasár, efta lenda
á þingi. Ekkert af þessu er gott.
Hinsvegar er ég kaþólikki. Ég
kynntist eitt sinn manni, Hallvard
Rieben-Mohn, sem er Norftmaftur
og yfirmaftur dóminikanaregl-
unnar þar i landi. Hann er blafta-
maöur fyrir utan aö vera
kaþólskur prestur, og hefur gert
gófta hluti sem siikur. Hann varft
fyrstur til aft vekja áhuga minn á
kaþólskunm, þegar hann hélt
námskeift i Svfþjóft um siftgæfti
fjölmiftlanna. Þaft var útfrá þvl
sem ég tók ástfóstri vift hana.
Kaþólskir prestar eru
skemmtilegir menn upp til hópa,
og á lrlandi eru þeir einstakir, og
til um þá óhemja af bröndurum,
Einn þeirra sagfti mér einu sinni
gófta sögu um kollega sinn i litlu
byggftarlagi. Hann haffti fyrir sift
aft mæla ræftutfma sinn meft
timaglasi, meft sandi i. Svo einn
sunnudaginn lá honum óvenju
mikift á hjarta og hann var ekki
búinn, þegar allur sandurinn var
kominn niftur. Þá sagfti hann, um
leift og hann sneri glasinu vift: Ef
ég þekki ykkur rétt, þá þolifti eitt
glas I viftbót!
Þetta er kaþólskan I hnotskurn.
Léttleiki og lffsglefti. Hérna á
íslandi taka allir sig svo djöfull
alvarlega. Fólk er skelfingu lost-
ift, og eins og þaft sé meft öll
SJONARHORN
„Sigmar er ágætur aft vinna meft”, sagfti Þórir Steingrims-
son, tæknimaöur útvarpsins. „Ég þekki hann svotil eingöngu
i gegnum vinnuna, enda höfum vift starfaft saman nokkuft
lengi. Þaft er gott aft vinna meft honum, hann kann aft skipu-
leggja hluti, og yfirleitt ganga hlutirnir vel fyrir sig. Hann
veit lika nokkuft vel hvaft hann vill, og veit hvaö hann er aft
gera, en þaft er nokkuft sem oft er ábótavant I sambandi vift
útvarpsvinnu”, sagöi Þórir Steingrimsson.