Helgarpósturinn - 03.10.1980, Qupperneq 12

■''V V. v.v W/';M
12<,J ......... ~ Föstudagur 3. október 1980. holnFirnn^turÍnrL.
Hundahald er
ódýrt lögbrot:
Þúsund króna sekt og
malio ur sogunni — i bili
Hundahald er bannaö í Reykjavík, Samt hika fæstir
við að fá sér hund, hafi þeir á annað borð áhuga á því.
Viðurlög við því að brjóta bann við hundahaldi eru heldur
ekki svo ströng, hæsta sekt við því er þúsund krónur.
Hundaeiqendur í Revkiavík eru taldir vera um 200—250.
En þar sem hundahald er bannað er líka nær ekkert
opinbert heiIbrigðiseftirlit með hundunum. Það eina sem
hundaeigendum ber að gera er að koma með þá til
hreinsunar vegna sullaveiki einu sinni á ári. í Reykjavík
má heita, að sullaveiki haf i verið útrýmt — það er harla
ólíklegt að hundar komist I innmat í SS við Skúlagötu til
að ná sér í bandorm!
— Hvernig má þaö vera að fólk
hikar ekki viö að eiga hunda i
borg meö „hundabanni”? Snýr
lögreglan kannski blinda auganu
að hundunum? Við spyrjum Pál
Eiriksson aöstoðaryfirlögreglu-
þjón.
Þúsund króna sekt
— Já, lögreglan snýr sér allt of
mikið undan. Vissulega eigum við
að vera harðir, en þetta er
viðkvæmt mál. bað gerist þó oft,
að lögreglan hefur afskipti af
hundum i borgarlandinu. Eigend-
unum er þá yfirleitt gefinn frestur
til að losa sig við þá. Geri þeir þaö
ekki er send skýrsla til sakadóm-
ara, sem getur sektað hunda-
eigandann um allt aö þúsund
krónur. Og þá sektheld ég að eng-
inn hiki viö að greiða jafnvel þótt
hún væri margfalt hærri, enda er
ljóst aö hundum hefur fjölgað
mikiö upp á siðkastið, segir Páll
Eiriksson.
Hundahald er bannað i
Reykjavik samkvæmt lögum
númer átta frá 1924, nema með
sérstöku leyfi borgarstjórnar.
Eftir þvi sem Helgarpósturinn
kemst næst hefur slikt leyfi hins-
vegar aldrei veriö veitt. Þó eru i
Lögreglusamþykkt Reykjavikur
nánari reglur um þaö hvernig
hundaeigendur skuli fara meö
hunda sina. Þeim er meöal ann-
ars skylt aö hafa hesli, eins og þaö
er nefnt i lögunum, á hundunum,
með merkispjaldi, sem Reykja-
vikurborg útvegar.
Þá segir I 66. gr., lögreglu-
samþykktarinnar:
„Grimma hunda og hunda, sem
hafa þann vana að ónáöa menn og
hræöa með glefsi, urri eöa gelti,
eða sem eru óvenjulega stórir,
ber eigendum að binda eða mýla
tryggilega, aö viðlagöri sekt
samkvæmt 96. gr.,” En
samkvæmt næstu grein má ekki
hafa „blóðhunda eða aðra grimma
hunda til vörslu, hvorki utan húss
né innan”. Þá vitum við það!
En þeir sem á annað borð fá
leyfi fyrir hundum verða
samkvæmt 69. grein að koma með
þá til lækninga á hverju hausti,
„samkvæmt þvi, sem mælt er
fyrir I reglugerð bæjarins um
lækningu hunda af bandormum”.
Sullurinn úr sögunni
— Sullaveikin er ekki það
vandamál sem hún var, að
minnstakosti ekki hér I þéttbýl-
inu. Aöal hættan er 1 sambandi
við spólormana, sem allir hundar
hafa sér4 sagði Brynjólfur
Sandholt héraösdýralæknir I
Gullbringu- og Kjósarsýslu og
þéttbýlisstöðunum á höfuö-
borgarsvæöinu.
— En þar sem hundahald er
ekki leyft hér er aö sjálfsögðu
ekkert opinbert eftirlit meö
þessu. Ég reyni þvi aö prédika
fyrirfólki að koma reglulega með
hunda sina til ormahreinsunar.
Spólormarnir fá nefnilega sina
eðlilegu hringrás I hundunum og
geta klakist út I fólki. Þeir geta
fariö I ýmis liffæri, svo sem augu
og liöi og valdið kvalafullum
sjúkdómi. Hundarnir bera lika
ýmiskonar sjúkdóma aðra, og má
nefna sem dæmi salmonella og
gulu, sagði Brynjólfur Sandholt
dýralæknir.
— Er aö þessu leytinu i raun-
inni meiri ástæöa til aö banna
hundahald en t.d. kattahald?
— Það má segja, að hundar séu
i nánari snertingu viö fjölskyld-
una en kettir og óhreinki meira.
En kettir bera lika með sér
sjúkdóma, og kanarifuglar ef
þvi er að skipta. Það má þvi segja
að það sé ekki verra að hafa
hunda en önnur gæludýr, sagði
Brynjólfur.
Blekking
En er Páll A. Pálsson yfirdýra-
læknir sammála þessu? Við
spyrjum hann um afstöðu hans til
hundahalds.
— Eftir að hafa horft á þetta 1
30 ár er afstaða min til hunda-
halds I þéttbýli sú, aö veröi það
leyft skapi það fleiri vandamál en
það leysir.
— En þar sem hundahald,
viðgengst samt, væri það ekki
bara viðurkenning á staðreynd-
um aö setja reglur t.d. um
heilbrigðiseftirlit?
— Það er bara blekking að ætla
sér að setja strangar reglur um
hundahald, var það eina sem Páll
A. Pálsson yfirdýralæknir vildi
láta hafa eftir sér um þetta.
En hvaö segja hundaeigendur
sjálfir? Hvernig er aö eiga hund I
„hundalausri” borg?
Tömdum hundi líður vel
— Þaö er mikill misskilningur
að halda, aö hundar þurfi að hafa
allt Island fyrir sig svo þeim liði
vel. Ég vil meira aö segja halda
þvi fram, að engir hundar séu
eins illa tamdir og islenskir
sveitahundar, viða er þeim ekki
einu sinni kennt að smala.
Hundar eru hópdýr i eðli sinu, og
áður en maðurinn greip inn i
höföu þeir einn foringja, sem þeir
hlýddu skilyröislaust. Hafi þeir
yfir sér húsbónda og séu vel
tamdir liöur þeim vel. Þá eru þeir
rólegir og yfirvegaðir.
Sá sem segir þetta er sjálfur
hundaeigandi og sportveiðimaður
— og býr I Reykjavik. Þess vegna
vill hann ekki koma fram undir
fullu nafni. Þó göngum við svo
langt aö nefna hann Jón. Meðal
kunningja gengur hann gjarnan
undir nafninu Jón Skottupabbi.
Skotta er fimm ára gömul tik af
irsku setterkyni, hreinræktaöur
fuglahundur.
— Það er ekki vegna þess að ég
vilji vera i felum vegna lögregl-
unnar. Heldur er alltaf hætta á,
aö hinir og þessir fari aö hringja
og kvarta yfir hundinum af tómri
illgirni, er skýring Jóns á þvi.
— En þaö skilja það engir betur
en viö hundaeigendur, sem reyn-
um virkilega að hugsa um
hundana okkar, að það þarf að
leysa þessi hundamál hér i
Reykjavik. Það þarf aö setja
strangar reglur, meöal annars
setja bandskyldu á hunda á
götum úti. Raunar má hundur
aldrei vera laus. Með þvi á ég
ekki við, að þeir eigi alltaf að vera
i bandi. En þá þarf hlýönin lika að
vera skilyrðislaus.
Til að leggja áherslu á þetta
kallar hann I Skottu, og hún
kemur að bragði.
„Sitt.” Skipunin hljómar
snöggt og hvellt, og Jón lyftir um
leið upp hægri handlegg. Skotta
sest umsvifalaust. „Dekk”,
hljómar næst, og Skotta lætur sig
falla á stundinni og liggur graf-
kyrr þar til Jón snertir viö henni.
Þá spretturhúná fætur. „Stopp!”
Við þessa skipun sýnir Skotta
meistarastykkið. Hún stirðnar
upp, teygir fram álkuna og lyftir
annarri framlöppinni. Og: ,,Já! ”,
lágt, hvellt og skipandi frá Jóni og
tikin rýkur af staö en snýr fljót-
lega við. Hún veitaö þetta er bara
æfing og fær klapp fyrir frammi-
stöðuna. Siðan dregur hún sig i
hlé.
— Við höldum þvi fram sem
stöndum i þvi að temja hundana
okkar, að það taki meiri tima en
hestamennskan hjá hestamönn-
unum, og við lltum á þetta sem
iþrótt, segir Jón. Hundar af
þessari tegund eru vanaiega
orönir fullgildir veiðihundar
tveggja ára. En eftir þaö þurfa
þeir reglulega þjálfun, klukku-
timi á dag nægir. Við þjálfum
saman á morgnana, I hádeginu og
á kvöldin.
— En liður hundunum ekki illa
að búa þó viö þetta ófrelsi? Þú
vinnur allan daginn og á meðan
er tikin lokuð inni.
— Við getum þá alveg eins
sagt, að maðurinn hafi verið rif-
inn úr sinu rétta umhverfi og
settur inn I steinkassa. Hund-
unum liður eins vel inni og okkur,
og mln reynsla er sú, að einn til
tveir langir túrar á viku sé nóg.
Hundarnir eru á fullu allan
timann, halda um 30 kilómetra
hraöa. Eftir þaö leggja þeir sig
makindalega og hafa fengið nóg i
bili, segir „Jón Skottupabbi”.
Ekki undan lögreglunni
að kvarta
Hundahald Kristinar Agústs-
dóttur er með nokkuð öðrum
hætti. Fyrir ellefu árum var
brotist inn I vinnustofu manns
hennar, Jakobs Jónassonar
læknis, og verulegum verömæt-
um stolið. Ari seinna fengu þau
sér hund af islensku kyni, bæði til
að gæta Ibúðarinnar og eins henni
til félagsskapar þar eð börnin
voru farin að heiman.
— Það eru engin vandræði að
hafa hund i Reykjavik aö öðru
leyti en þvi að einstöku nágrann-
ar virðast ekki þola hann, og það
má litið útaf bera til að þeir
kvarti til lögreglunnar, segir
Kristin, sem er upprunnin I
Þýskalandi þar sem hún vandist
þvi frá barnæsku, að hundahald
væri talið sjálfsagt.
Hundur Kristinar heitir Gáski,
og það var greinilegt þegar viö
komum inn, að hann tók það hlut-
verk sitt alvarlega að gera aðvart
um gesti.
— En ég hef ekkert undan lög-
reglunni að kvarta, þetta eru
ákaflega kurteisir menn. Hins-
vegar er það miður, að börnin eru
alin upp i hræðslu við lögregluna,
vegna þess að þau vita að hún
kemur til að taka hundinn þeirra,
sagöi Kristin og bætti þvi við, að
bráðnauðsynlegt sé að hafa
hundana i bandi og merkta.allir
hundaeigendur séu sammála um
það. Sjálf kvaðst hún aldrei
sleppa hundinum lausum nema
fyrir utan bæinn eöa I Laugar-
dalnum.
— Hundurinn verður að vera
vel taminn, hann verður að hlýða
fyrirskipunum, og fólk verður að
gera sér grein fyrir þvi að hann er
ekkert leikfang, fullorðnir verða
að sjá um tamninguna.
— En eru hundarnir ekki
ófrjálsir þegar þeir eru mikið inni
i húsum?
— Það er mesta vitleysa að
hundar tilheyri bara uppi i sveit!
Erlendis eru til hundrað ára
gamlar reglur um þaö aö hafa
hunda inni i ibúðum, og þar er
þetta ekkert tiltökumál. Hundun-
um liður best i nálægö húsbónda
sins, en hann þarf að þekkja eðli
hundsins og taka tillit til
aðstæöna, þá er jafnvel i lagi að
hafa þá i blokk.
— En það er bindandi aö hafa
hund.
— Það fer eftir þvi hvernig
hann er alinn upp. Þegar við för-
um út á kvöldin fær Gáski fyrir-
skipun um að passa húsið.tá veit
hann að hann má ekki fara út,
hoppar upp i körfuna sina og
biður þar þangað til viö komum
aftur, segir Kristin Agústsdóttir
og segist litið botna i þeirri
„hræðslupólitik”, sem islensk
stjórnvöld stundi á flestum
sviðum.
„I stað þess að leiöbeina fólki
og hjálpa þvi er stööugt gripiö til
þess aö banna alla skapaða
hluti”, segir Kristin Agústsdóttir
að lokum.