Helgarpósturinn - 03.10.1980, Blaðsíða 15

Helgarpósturinn - 03.10.1980, Blaðsíða 15
Föstudagur 3. október 1980. 15 10g hefur alI‘af haft ástæöu til að vera samband við barnið sitt. Hún fær það á magann strax eftir fæöingu og það er mjög mikil- vægt og ætti alltaf að vera. Maður er búinn að ganga með það i níu mánuði og sambandiö er náið, en þetta er mannvera, sem maður hefur ekki haft venjulegt samband við. Það er mikilvægt að komast strax i snertingu við það. Snertingin er vafalaust númer eitt. Ég hafði ekkert haft af ungbörnum að segja og hafði varla séð slika mannveru, en hafði hins vegar lesið sitthvað um ungaböm. Ég iskrðnni” var dálitið undrandi þegar ég fékk það í fangið, því þá fann ég ekki fyrir þessari blossandi móðurást. Ég held ég hafi orðið svolitið óróleg fyrstu dagana. Móöurást er eitthvað sem vex við nánari kynni, og undir- staðanundir hana er að komást i nánari snertingu við barnið. Allir eiga að leita að hinni einu sönnu ást og svo móðurástinni. Börnin eru vel vakandi strax eftir fæðinguna, en sofa mikö næstu daga, þannig að það er mjög gaman að vera með þeim strax á eftir. Ef allt gengur vel er fæðingin stórkostlegur viðburður. Mér finnst skipta miklu máli að komast I samband við barnið, og ekkibara fyrir bamið, heldur ekki sist fyrir móðurina og föðurinn. Þaö kemur væntan- lega öllum til góða.” — Hvað með barnauppeldið? „Ég hef ekki lesið mikið af bókum, en grip það sem ég sé. Einmitt vegna þess, að ég vissi svona litið, þegar ég átti fyrsta strákinn, sér maður ýmislegt, sem stangast á við það sem maður les. Ef það væri svona erfitt að ala upp börn, væri mannkynið löngu útdautt. Það skiptir miklu aö vera heiöarlegur við börnin. Ef þaö á að banna þeim eitthvað, verður aö útskýra fyrir þeim af hverju. En stundum koma þær stundir, að allur góöur ásetningur rýkur út i veður og vind og það er ekki hægt að rökræða við þau. Og i sambandi við bömin, þá er matur og börn mikið áhuga- mál. Aðalatriðið er að ala þau upp á hollum og góðum mat og kenna þeim að umgangast mat. En þegar fjallað er um börn og mat, er erfitt að lita framhjá sælgætisátinu, sem mér finnst hræöilegt. I verslununum er sælgætið við kassann, og maður kemst varla svo út úr þeim án þess aö klofa yfir sælgætisrekk- ana. Ég hef reynt að halda sæl- gæti frá eldri stráknum og gefa honum góða ávexti i staðinn. Honum finnst sælgæti gott, en lika margt annað, t.d. nýir og þurrkaðir ávextir. Það að börn séu óforbetranlegar sælgætis- ætur frá náttúrunnar hendi, er út í hött, þvi þetta er mikiö upp- eldisatriði. Svo er alltaf vel meinandi fólk að gauka sælgæti aðbörnunum. Hvers vegna ekki aðkaupa t.d. smá vinberjaklasa i staðinn? Fólk ætti að hugsa sig um tvisvaráður en það kennir böm- unum að borða sælgæti, þvi við kennum þeim það. Crt frá hollustusjónarmiði, er kannski betra að gefa þeim vel úti látinn skammt, en sjáldan. I Sviþjóð var tekinn upp áróður fyrir þvi að gefa börnunum slatta af sæl- gæti á laugardögum, en ekkert aðra daga vikunnar. Ég hef hugsað mér að hafa það þannig þegar minir strákar fara að hafa mikinn áhuga á þessu, en enn sem komið er, er þetta ekki mikiö vandamál. Ég þekki fólk sem hefurþennan sið og gengur vel.” — Takið þið bæði jafnanþátti uppeldinu? „Já, þaö held ég sé algerlega nauðsynlegt, en þá komum við afturinná vinnutimann. Það er stundum erfitt fyrir feöurna aö skipta sér af þvi, vegna þess að þeir eru það litið heima.” ArllaKi kanselislilsíns Eins og áður segir, eru fom- bókmenntirnar eitt aöal áhuga- mál Sigrúnar og er hún spurð af hverju þær fremur en yngri bókmenntir. „Það eru sumir sem segja, að það að fást við fornbókmenntir sé lífsflótti. En mér finnst lika gaman að setja mig inn i lifið og tilveruna á þessum tima og draga einhverjar hliöstæður af þvi, sem var”. — Og finnurðu hliðstæður? „Þetta er svo stuttur timi, þúsund ár, þannig að maðurinn breytist ekki mikið. Mér finnst of kúnstugt þegar talað er um að það séu skelfilegir timar í dag, þaö er talaö um vistkreppu, oliukreppu, kjarnorku, og aö það sé ástæða til að vera hræddur um framtiðina. En þegar maður hugsar um hvern- ig lifið var á þessum tima, hafði fólkíð kannski ekki siður ástæðu. Maðurinn hefur ekki mikið breyst og hefur alltaf haft ástæðu til að vera kviðinn fyrir framtiðinni.” — Ertu sjálf kvíðin? „Nei, alls ekki. Menn virðast alltaf hafa trúað þvf að ailt sé að fara norður og niður.” Samtalið snýst nú um fjöl- miðla á Islandi og segir Sigrún, að á siöari árum hafi orðið breyting og heldur i lakari átt. „Það er allt of mikið gert út á æsifréttir og stundum viröast blöðin beinlinis búa til æsinga- mál. Það er kannski eitthvað mál i deiglunni og blöðin bæta við og leggja mesta áherslu á það, sem sist.sky!di. Þó þau fari ekki beinlinis með ósannindi, þá er sú mynd, sem kemur út brengluð. Ég held að mörgum finnist þetta iskyggileg þróun. Ritstjórarnir bera vissulega mikla ábyrgð.” — Hernig ættu blööin þá að vera? ,,Það er oft farið af stað meö miklum látum og eitthvert mál gert að stórmáli. Það eru bornar upp spurningar og eitt- hvað gefið í skyn áður en fréttin er unnin. Siðan fara þeir að kynna sér málið, en þeir ættu kannski að gera það áður en fariðer af stað. Hvernig væri að athuga fyrst og skrifa svo? Ég býst við að menntun blaöa- manna skipti lika máli.” — Or fjölmiðlum i þessa svo- köíluðu stofnanaislensku, hvaö er það? „Hún er raunveruleg. Það þarf ekki annaö en aö sjá plögg frá opinberum stofnunum. Þau eru á alveg sérstöku máli, sem er kannski arftaki kanseli- stilsins. Þetta gerir það að verkum, að þessi plögg eru illa aðgengileg fyrir manninn á götunni. Þaö er áberandi þegar menn koma i útvarp, að þeir nota orö, sem þeim finnst fræðingalegri, i staðinn fyrir að nota venjulégt mál. Þetta er mjög hvimleitt, þvi það er hægt að segja allt á einfaldari hátt. Þegar menn koma fram i út- varpi til þess að upplýsa þjóð- ina, þurfa þeir að tala svo ailir skilji. Þjóðfélagið er allt að skiptast I smáhópa, sem allir tala sitt mál. Það er kúnstugt, að áður fyrr, þegar fólk, sem kom viðsvegar að ræddi saman, var hægt að finna fastan grundvöll, eins og t.d. bibliumál. Þetta var bók, sem allir lásu og skildu, en siikt er ekki til I dag. Það er enginn einn sameiginlegur grunnur, sem allir standa á. Það er helst simaskráin, en það er erfitt að halda uppi samræðum, sem byggðar eru á simaskránni.” viðlai: Guðlaupr Bergmundsson myndir: valdfs ósharsdðiiir

x

Helgarpósturinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Helgarpósturinn
https://timarit.is/publication/47

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.