Helgarpósturinn - 05.06.1981, Síða 20

20
Föstudagur 5. júní 1981
mLL.
-helgarpósturinn—
Ókvik kvikmynd?
Hvernig er hægt aö gera kvik-
mynd um mann sem ekki er kvik-
ur? Þetta er spurningin sem kvik-
myndaieikstjörinn John Badham
(Saturday Night Fever, Darcula)
og leikarinn Richard Dreyfuss
(Close Encounters, Goodbve
Girl) hafa verið aö velta fyTÍr sér
að undanförnu. Þeir eru nefnilega
ásamt fleira fölki að gera kvik-
mynd eftirhinu fræga leikriti Bri-
an Clark, Whose Life Is It Any-
way? ( Er þetta ekki mittlif?) um
manninn sem lamast frá hálsi og
niðriir i slysi. og krefst þess að fá
að deyja.
Það þurfti allnokkuð japl og
jaml og fuður áður en MGM á-
kvað að kaupa kvikmyndaréttinn,
enda höfðu menn ekki svar við
upphafsspurningunni á reiðum
höndum. Mikið hvilir á ieikaran-
um i aðalhlutverkinu, eins og gef-
ur aðskilja, og samkvæmt viðtali
við bandariskt kvikmyndatimarit
var Dreyfuss i upphafi i vafa um
hvort hann gæti valdið rullunni.
„En þegar fólk heyröi að ég ætti
að leika mann sem ekki gæti
hreyft sig sagði það: „Hann getur
þetta aldrei'. Þessvegna langaði
mig að reyna mig á þessu”, sagði
hann.
John Badham var ekki i jafn
miklum vafa. „Hlutverkið er eins
og sniðið fyrir hann”, sagði hann.
..Dreyfuss er leikari sem fer
snilldarlega með texta, og þegar
hann fær ekki að nota hendur og
likamann til að tja sig, þá kemur
lifsorkan öll fram i röddinni”.
Handritið er eftir Brian Clark
sjálfan og Reginald Rose, og i þvi
er farið varlega i allar breyting-
ar. Hvert tækifæri er þó notað til
að „komast Utúr” sjúkrastofunni
sem sviðsleikurinn gerist i. Til
dæmisverður á undan myndinni
um tiu mínutna forsaga, þar sem
Hichard Dreyfuss i sjúkrarúminu, og Christine Lathi að hjúkra honum.
maðurinn er syndur sem mynd-
höggvari og elskhugi, áður en
hann lamast i bilslysi.
Kvikmyndin Er þetta ekki mitt
lif? er væntanleg á
haustinu.
markað með
— GA
Séð hef ég skrautleg suðræn b/óm
Svo er um mitt far i seinni tið,
að hetjutenórar og skrautflúr-
sópranar minna mig mest á
kraftlyftingamenn og loftfim-
leika. Allt hefur þetta til sins
ágætis nokkuð, og mikið hafði
maður gaman af þessu i eina tið.
Það kann vel að vera afturför, en
ugglaust mjög vel til flúrsöngs, og
það hefur hún lært að nýta. Enda
sýndi hún mikla leikni i þvi, eink-
um i arium Ariadne frá Naxos
eftir Richard Strauss, óféliu úr
Hamlet eftir Ambroise Thomas,
og ekki sist Gildu úr Rigólettó
eftir Verdí. Auk þess sýnir hún i

Ey 'rna /yst
eftir Arna B|5rnsson

nú um stundir þykist ég meir
hlusta eftir einhverju, sem hent-
ugt er að kalla sálina i söngnum,
af þvi það er nokkurnveginn von-
laust að útskýra fyrirbærið.
En fyrir þá, sem enn láta hrif-
ast af fimbulkrafti og snjöllum
lausnum á tæknifléttum, var
verulega gaman á tónleikum
Tónlistarfélagsins i Háskólabiói á
uppstigudegi Vors Herra.
Dorriet Kavanna (sem er vist
rómönskun á keltnesku frum-
nafni hennar) hefur rödd, sem
minnir á hárfinan þráð og stund-
um glitrar, en veröur þó aldrei
bláþráður. Þessi raddgerð hentar
leiðinni, að hún kann ýmislegt til
verka i látbragðsleik. Varla mun
það þó leikaraskapur, að hún
biðst fyrir á undan hverri ariu.
Mér þótti hinsvegar mest til um
flutning hennar á áriunni Ekki
skapað nema skilja úr Dóttur
hersveitarinnar eftir Donnozetti.
Þar sýndi hún mesta innlifun.
Kristján Jóhannsson hefur ekki
náð eins marghliða tækni, en ger-
ir margt með glæsibrag. Þegar
hann getur tekið á ofarlega i tón-
stiganum, eru það frábær hljóð.
Honum gengur hinsvegar verr
enn sem komið er að láta tóninn
njóta sin á lægri eða veikari nót-
um, enda er það vitaskuld miklu
erfiðara. Af þessum sökum tókst
honum langbest upp i Amor ti
vieta úr Fedora eftir Umberto
Giordano, sem liggur i ákjósan-
legustu hæð og styrk fyrir hann.
Og ég hef naumast heyrt aðra
skila þessu fræga glansnúmeri
betur.Rétt hiö sama mátti segja
um Recondita Armonia úr Tosca
eftir Puccini. Aftur á móti endaði
hann ekki Una furtiva lacrimaúr
Astardrykknum eftir Donnizetti
með þeim tilþrifum, sem maður
var farinn að búast við, eftir það
sem á undan var gengið. Þar
vantaði svolitið á skrautflúrið.
Saman sungu þau þrjá dúetta
eftir Verdi og Donnizetti úr Rigó-
lettó, Lucia di Lammermoor og
La Traviata. Allt var það með
sóma og skikk. Þó skal ég játa, að
mér kom i hug sami dúett Ólafar
Kolbrúnar og Garðars Cortes i La
Traviata i fyrra. Þarna reynir
ekki mikið á tæknibrögð. Og hvað
sem veldur, þótti mér söngur
hinna siðarnefndu fallegri og
innilegri i minningunni. En þar
var hann lika i sinu rétta sam-
hengi, partur af öllu verkinu.
Kristján og Dorriet birtu þarna
fyrst og fremst tæknilega hæfi-
leika sina, sem eru miklir og eiga
Kristján og Dorriet Davanna — birtu fyrst og fremst tæknilega
hæfilcika sina, sem eru miklir og eiga ugglaust eftir að þjálfast enn
meir.
ugglaust eftir að þjálfast enn
meir. Um sálartötrið veit maður
minna, enda örðugt að henda
reiður á þvi, þegar söngskráin er
sitt úr hverri áttinni og mörgu
ægir saman. En væntanlega kem-
ur sú tiö.
Undirleikarinn þeirra, Edoardo
Múller, er einn þessara traustu
tónlistarmanna, sem virðast vera
haröfullorðnir, þegar þeir eru rétt
komnir yfir tvitugt, en eldast ekki
mikiö úr þvi i neinum skilningi.
Það er sem betur fer sjaldgæfur
ávani tónleikagesta að umla eða
raula undir með söngvurunum,
rétt einsog þeir geti ekki nógu vel
einir og þurfi hjálpar við. Ég varð
þó fyrir þeirri hremmingu i þetta
skipti, að rétt fyrir aftan mig sat
kona, sem annað slagið tók undir
ariurnar I hálfum hljóðum beint
upp i eyra mér. Það þarf mikla
stillingu til að snúa sér ekki við og
sussa á fólk i sliku tilviki. En
maður óttast nefnilega, að það
kosti enn meira uppistand og
truflun.
Ein á uppleið, önnur á niðurieið,
sú þriðja þar á mi/ii
Ultravox-Vienna
Hljómsveitin Ultravox var
stofnuð árið 1974 og voru með-
limir hennar þá þeir John Foxx
söngvari, Steve Shears gitar-
leikari, Chris Cross bassaleik-
um nokkurra mánaða skeið.
Einnig hafa lög af henni, svo
sem Sleepwalk og Vienna verið
gefin út á litlum plötum og oröið
töluvert vinsæl.
Tónlist Ultravox er það sem
Popp
eftir Gunnlaug Sigfússon
ari, og trommuleikarinn Warr-
en Cann. Svona skipuö gaf
hljómsveitin út tvær plötur hjá
Island hljómplötufyrirtækinu.
Siðan hafa orðið þær breytingar
á mannaskipan hljómsveitar-
innar aö Foxx og Shears hættu,
en i þeirra stað kom söngvarinn,
gitarleikarinn, og synthesizer-
leikarinn Midge Ure, en hann
haföi áður leikið með Slik, Rich
Kids og Thin Lizzy.
Vienna er fyrsta Ultravox
platan þar sem Ure kemur við
sögu. Plata þessi var reyndar
gefin út á siöasta ári. Astæðan
fyrir þvi aö hún er tekin fyrir
hér og nú er sú að hún er ein af
þeim plötum sem nýfarið er aö
pressa hér á landi, og það sama
má reyndar segja um hinar
plöturnar tvær sem fjallað er
um að þessu sinni.
Það er skemmst frá þvi að
segja að Vienna hefur selst af-
spyrnu vel allt frá þvi hún var
gefin út og hefur verið ofarlega
á breska vinsældarlistanum nú
kalla mætti synthesizer rokk
eða kulda-rokk, þvi fyrir utan
allt að þvi diskótrommutakt,
einkennist tónlist þeirra af
áberandi synthesizer spili. Tón-
list þessi er að mörgu leyti lik
tónlist Gary Numans, en ekki
nærri eins maskinukennd, köld
og leiðinleg. Þó held ég að
Ultravox eigi Numan mikiö að
þakka hversu vinsælir þeir eru i
ULTFVII/nX
dag, þvi óneitanlega hefur hann
rutt brautina fyrir vinsældir
þessarar tegundar tónlistar.
Þó Vienna sé ekkert meist-
araverk, þá er hér vissulega um
jafna og nokkuð góða plötu að
ræða og á henni er að finna
mörg ágætis lög, svo sem Sleep-
walk, All Stood Still, New
Europeans og ekki sist Vienna.
Blondie-Autoamerican
Blondie varð ein af fyrstu ný-
bylgjuhljómsveitunum til að slá
virkilega i gegn, en Blondie-æð-
ið reis einna hæst i Bretlandi á
árunum 1978 og 1979. Eftir það
má segja að þau hafi snúið sér
nær einvörðungu að bandariska
markaðnum. Um leið og hljóm-
sveitin hefur átt vaxandi fylgi
að fagna vestan hafs og pening-
arnir streymt örar í vasa
þeirra, þá hefur tónlistinni farið
hrakandi, svo ekki sé nú meira
sagt.,
Tvær fyrstu plötur þeirra,
Blondie og Plastic Letters, eru
hressilegar nýbylgju-poppplöt-
ur og sú þriðja Parallel Lines
hlýtur að teljast til betri
popp-platna undanfarinna ára.
Það var hins vegar greinilegt á
fjórðu plötunni, Eat To The
Beat, að Blondie voru komin i
einhvern vandræða hnút með
tónlist sina og þar að auki seld-
ist plata þessi ekki neitt sérlega
vel.
Það var þvi með nokkrum
spenningi sem við Blondie aðdá-
endur biðum eftir nýju af-
kvæmi. Skyldi þeim takast aö
rétta úr kútnum eða ekki?
Eg held það sé óhætt að segja
það með vissu að flestir þeirra
sem fylgst höföu með hljóm-
sveitinni frá upphafi, hafi orðiö
fyrir vonbrigðum með Auto-
american.
A fyrri hlið plötunnar eru ekki
nema tvö lög sem hlustandi er á,
þ.e. Angels On The Balcony og
Go Through It. Hin lögin eru öll
eins og þeim hafi verið veit upp
úr öllu þvi versta sem hefur ver-
ið að gerast i bandariskri dæg-
urtónlist i gegnum árin og þetta
á einnig og alls ekki sist við um
siðasta lag plötunnar, Follow
Me, en það mun vist vera úr
söngleiknum Camelot. Að öðru
leyti er seinni hliðin ekki slæm.
Diskóið er að visu áberandi i
lögunum Do The Dark og Rap-
ture, en það siöarnefnda er und-
ir greinilegum Chic áhrifum.
Faces er rólegt lag, en T-Birds
og Walk Like Me eru hraðari.
Það veitir manni litla ánægju
aö heyra eina af sinum uppá-
haldshljómsveitum detta niöur
á jafn lágkúrulegt plan og
Blondie gera aö stórum hluta á
Autoamerican. Og ef næsta
plata þeirra verður ekki betri,
þá held ég að mér sé óhætt að
gefa Blondie upp á bátinn.
Pat Benatar-Crime Of
Passion
Pat Benatar er talin til betri
rokksöngkvenna sem starfandi
eru i Bandarlkjunum i dag og
vist er það satt að hún er radd-
mikil og ekki óskemmtileg.
Benatar hefur á undanförnum
mánuðum notiö mikilla vin-
sælda og þá sérstaklega i
Bandarikjunum þar sem bæði
stóra platan, Crime Of Passion,
og lög af henni sem hafa verið
gefin út á litlum plötum, hafa
verið ofarlega á vinsældarlist-
um.
Tónlistin sem Benatar og
hljómsveit hennar flytur er rokk
af þeirri geröinni, sem hljómar
ákaflega þægilega þegar hlust-
að er á hana með öðru eyranu i
bil eða við aörar svipaðar að-
stæður. í heildina hljómar
Crime of Passion frekar mónó-
tónisk. Undirleikur er litlaus ef
undan er skilið gitarsóló, sem er
að finna i flestum lögunum og
hljómar eins og alltaf sé um
sama sólóið að ræða.
Það er allt i lagi að heyra eitt
og eitt lag af plötu þessari, en að
hlusta á heila stóra plötu. Nei
takk.