Helgarpósturinn - 18.07.1985, Side 4

Vernharður Linnet
í HAAG
Vernharður okkar
Linnet heimsótti
Holland um sið-
ustu helgi og
hlýddi á helstu
djassleikara heims
á North Sea Jazz
Festival, sem hald-
inn var í Haag
dagana 12.—14.
iúlí. Eftir að hafa
lustað á rjómann
úr djassmenning-
unni í 32 tíma á
þremur sólar-
hringum, sendi
djass-fréttaritari
HP eftirfarandi
skýrslu til lesenda
blaðsins:
hi;
Miles Davis: Hinn svarti KRON
NORÐURSJAVAR
DJASS GEGGJUN
King is the thing!
þrjár minútur urðu hmmtíu
míno.
Fats Do-
Ó, þvílíkt djasslíf! í þrjátíu og tvo
tíma á þremur sólarhringum höf-
um við Tómas R. Einarsson hlust-
að á heimssafnið af djassmönnum.
Þar hefur farið saman snilli og
skemmtun, hraði og ljóð, flest og
fátt. í upphafi voru faðirinn og
sonurinn — Dizzy Gillespie og Jon
Faddis — bassaleikarinn í íslenska
hópnum var sem uppnuminn,
þarna var amerískur rýþmi upp á
sitt besta og þá er ekki verið að
gefa eftir — enda sama hversu kýlt
var hjá feðgunum; þeir alltaf sól-
kerfi á undan, en samt í takt!
Ella er Ella
Þessi upphafsdýrð var í fyrsta
hringleikasalnum sem er lítill —
eitthvað á annað þúsund manns
þar. Næsta hlaup var í garðinn þar
sem tíu þúsundin rúmast og Ella
gamla Fitzgerald fór á kostum.
Þvílík snilli! Night in Tunisia var
engu lík og svo var um nokkur
önnur lög. Ekki skal því neitað að
röddin er gömul og hitinn ekki sá
hinn sami og fyrr — en Ella er Elia.
Það sama má segja um Keith
Jarrett. Hann og píanóið eru eitt
og samfarir þeirra góðar. Það var
makalaus andskoti að sjá hann
standandi við hljóðfærið spilandi
hvurja melódíuna annarri fegurri
með Pecock og DeJohnette — God
Bless The Child ! Sálmur og sálar-
sýn hins menntaða manns!
Ég hefði viljað leiða Vestmanna-
eyingana villtu á fund Shorty
Rodgers. Hann var meistari þeirra
eyja og risaveldi hans litaði djass-
lífið þar blátt og svalt — gamall er
hann og Bob Cooper og kona hans
Juny Christy farlama en Bud
Shank — there’ll never be another
you.
Niðrí kjallara
til stjarnanna
Shorty Rodgers spilaði niðrí
kjallara og leiðin upp til stjarn-
anna, þar sem þaksalurinn skart-
aði í næturkyrrðinni, var djassi
stráð. Þar sló Jamaaladeen Tac-
uma rafbassann og Tómas óskaði
þess að sá kraftbirtingur slægi
heimsbyggðina — samt lá leiðin
aftur niður, enda kraftbirtingurinn
fljótur að þreyta dauðlegar sáiir og
í PWA-salnum lék Newport-
stjörnusveitin. Dálítið góður salur
þar sem við áttum frátekin sæti á
fjórða bekk. Ó, hvílík hvíld að
koma þar eftir þúsundatroðning í
stórsölunum! Scott Hamilton og
Warren Vaché eru blásarar hins
hvíta minnihluta — þeir blása
sæmilega í anda Bens og Bixs; en
sálin — Hvar eru fuglar þeir er á
sumri sungu? George Wein er á
píanó. Hann rekur Cool Jazz há-
tiðina í New York. Hann rekur
þetta band. Eitthvað meira að
segja? Oliver Jackson, Norris
Turney og Slam Stewart voru líka
í bandinu og hvílíkur Slam. Hann
lá í hjartakasti þegar The Great
Eight heimsóttu Reykjavík en nú
var hann á fótum og stórbrotnum
fótum. Heill þér Slam!
Jörðin ekki
okkar heimur
Það var mikið fjör að heyra sex-
bombuna Dee Dee Bridgewater
syngja niðrí kjallara og ekki síðra
þegar félagi hennar Jimmy Whith-
erspoon kom á sviðið. Klæddur
einsog greifi, með gullhring og
demantsúr söng hann kreppu-
söngvana. Nobody knows you
when you’r down and out og
snöggar hreyfingar hans komu ís-
Iensku sendinefndinni í uppnám
— alla leiðina uppá þak tókum við
snögga sveiflu en þá varð annað
uppá teningnum. Geggjuð hopp
og handahreyfingar þess sjötuga
Hermans Sonny Blounts náðu tök-
um á okkur og máttlausir af hrifn-
ingu tókum við flugið og ferðuð-
umst með meistara Sun Ra til Sat-
úrnusar. Jörðin er ekki okkar
heimur, æpti meistarinn, og við
tókum undir. „Space is the ptace",
vældi hann og brosti feiminn og
undirleitur. Við Tómas vorum í
nýjum heimi: Værum við tvítugir á
ný slægjumst við í hóp hinna freis-
uðu engla! „The earth is not our
home!“
Miles Davis og
Nils Henning
Hinn annar dagur rann upp —
Miles Davis — Kron sjálfur —
Váááá... og við Tómas standandi
uppá endann í tvo tíma. Þvílíkur
blástur og poppmelódíurnar
runnu silungstærar gegnum hlust-
irnar — Human Nature og Time
After Time. Meistarinn í gullsaum-
uðu, svörtu vesti, smásköllóttur án
þess að fela það og trompettónn-
inn slíkur að Jesús Kristur hefði
ekki getað komið boðskapnum
betur á framfæri — tugþúsundir
hylltu meistarann og þegar gald-
urinn var úti, héldum við í kjallar-
ann, þar sem Rita gamla Reys söng
með Pim Jacob manni sínum. Hún
var betri '55 og hann eins og
Óskar, en sá var næst á dagskrá.
Ósköp er gamli maðurinn vél-
rænn, en bassaleikarinn hans er
sá besti —NH0P er nafnið og það
þekkja allir íslenskir tónelskarar,
— Nils Henning 0rsted Pedersen.
Hann spilaði bassaverkið sitt -
Fremtidens barn - í nýrri útsetn-
ingu og þá urðum við hlustendur
orðlausir. Sem betur fer mun hann
heimsækja okkur í september. Svo
var haldið áfram að hlusta: 29th
Saxophone Quartet, Julius
Hemphill, The Thunderbirds,
Jackie McLean og Charlie Ventura
— hvílík upplifun að heyra þann
gamla Ventura. Það var hann sem
blés með Krupa-tríóinu Dark Eyes
á stríðsárunum og enn er hann
hress. Tommy Flanagan sló flygil-
inn og Dorothy Donegan líka —
ólíkari einstaklinga er ekki hægt
að hugsa sér! Flanagan hinn yfir-
vegaði snillingur og Dóra blessun-
in búlluleg — mikill Iistamaður
þrátt fyrir það, Jessör!
Díalektík
Tvennir helstu tónleikar hins
annars dags voru ólíkir — ekki
aðeins tónlistin, heldur aðstaðan. í
garðtjaldinu var B.B. King — kon-
ungur blúsins. — Hann er meistari
— og orðið ekki innantómt! Tærar
línur fljóta úr gítarnum og söngur-
inn magnþrunginn — þetta var
sálarupplifun og heitara en flest
heitt; þó var Modern Jazz kvart-
ettinn heitari. Díalektíkin er afl-
gjafi alheimsins, var Kjartan
Helgason vanur að segja. Og því-
lík díaletík! Milt Jackson meistari
hinnar skapandi laglínu og John
Lewis, fúgunnar frændi — vinir
vorir. innan sviga; Percy biður að
heilsa öllum. Þökk sé Ámunda
fyrir Ray Charles — sá var líka í
Haag — hinn þriðji dagur var
runninn upp og eftir Charles rák-
umst við Tómas á helsta flykki
djasssögunnar. Beryl Bryden is
the name og sú gamla var að
hengja listaverk sín á ganga Jazz-
hallarinnar, — hún var ekki eini
Naustsöngvarinn á svæðinu, því
að Elaine Delmar var líka á dag-
skrá. Fautasöngkona og með
henni Milo maður hennar á bassa
og fautapíanistinn John Taylor.
Fats blúsar
Sjá dagar koma og hvert bandið
rak annað: Mel Lewis, Horace Silv-
er, Jack DeJohnette, Mangelsdorf
og Bennink, Woody Herman, og
Paris Griffin Reunion Band með
drykkjufélögum íslenskra: Johnny
Griffin og Kenny Drew. Svo var
Benny Carter í kjallaranum og
með honum Red Mitchell — þá var
Tómas vinur minn glaður og þurfti
á engu að þreifa til að trúa — Hóri
Parlan var á píanó og bað að
heilsa íslensku djassþjóðinni. Og í
garðtjaldið var haldið að nýju. Inní
upphafstónleika Charlie Hadens
komið og trompetsóló á dag-
skránni: Palle Mikkelborg frá Dan-
mörku og við íslenskir göpum —
jeeee, sá trompetleikur töfrar oss
— tóngaldur sem fær líkamann til
að skilja að „space is the place“ og
allt í einu eru drengirnir í Steps
Ahead á sviðinu og Mick Brecker
vælir einsog sá sem valdið hefur
— en kannski var valdið í PWA-
salnum stuttu áður. Fats Domino
blúsaði þar í klukkutíma og
Jambolaya varð stundarfjórð-
ungsverk. Við sem héldum að
Domino væri einfaldur þriggja-
mínútna rokkari, urðum að klein-
um meðan afstaðan var endur-
skoðuð og þá var allt á hreinu.
Ekkert mál að njóta lokatónleika
hátíðarinnar: Count Basie-bandið
með Joe Williams undir stjórn
Thad Jones. Freddie Green á gítar.
Þarf að segja meira!
4 HELGARPÓSTURINN