Helgarpósturinn - 12.12.1985, Blaðsíða 19

hann hafa lært mest af mönnum sem hann hefur
spilað með.
— Hverjum þá helst?
„í svipinn man ég helst eftir Axel Einarssyni,
hann var talsvert eldri en ég, svona hérumbil
einsog góður pabbi. Axel var kannski enginn
snilljngur á hljóðfæri einsog Björgvin Gíslason
og Ásgeir Óskarsson sem líka kenndu mér heil-
margt. Svo má ég heldur ekki gleyma Steina í
Eik, Þorsteini Magnússyni."
_ Þegar undanskilin er fyrsta sólóplata Herberts
Á ströndinni, sem drukknaði í plötuflóðinu
mikla árið 1977, má segja að uppfrá þessu hafi
hann að mestu leyti horfið af sjónarsviðinu allt
þangað til 1984. Hvar hélt hann sig öll þessi ár?
„Sjáðu til, ég hef eiginlega aldrei verið hreinn
atvinnumaður í bransanum. Ég held að það sé
ein ástæðan fyrir því að ég hef ekki brunnið upp
einsog svo margir. Ég dreif mig bara á sjóinn, í
loðnu, var að heiman átta mánuði á ári, þénaði
grimmt og keypti mér íbúð, bíl, frystikistu," segir
Herbert og glottir. „Yfirleitt var ég kokkur,
nokkuð góður kokkur þó ég segi sjálfur frá —
hef líklega fengið músíkina og kokkamennsk-
una í vöggugjöf. Annars hef ég unnið við ótrú-
lega margt um dagana, kynnst þjóðfélaginu í
gegnum vinnu; ég hef verið verkamaður, sjó-
maður, bankamaður, sölumaður, kokkur á
Hrauneyjarfossi, poppari, unnið í fiski, fataversl-
un, hljómplötuverslun og sjálfsagt eitthvað
fleira. Samt var langt í frá að ég afskrifaði músík-
ina þótt ég tæki mér þetta langa frí, ég var alltaf
með gítarinn við hendina og skrapp við og við
í stúdíó með góðum mönnum til að leika mér.
Þannig voru grunnarnir á b-hliðinni á nýju plöt-
unni tildæmis teknir upp eftir Melarokkið fyrir
þremur árum.“
KYRJAÐ FYRIR VELGENGNI
Herbert stofnaði hljómplötuútgáfuna Bjart-
sýni, lagði heila íbúð undir einsog er ekki óal-
gengt í íslensku listalífi, og kom svo heim frá
London í haust með nýju plötuna „Dawn of the
Human Revolution" eða Dögun mannkynsbylt-
ingarinnar í farteskinu. Hún er þegar orðin ein
söluhæsta hljómplatan á þessu ári. Þegar Her-
bert er spurður að því hvort Bjartsýni hafi risið
undir nafni og hvort velgengnin hafi komið hon-
um á óvart svarar hann bæði.. .
,,.. .já og nei. . . ég er, skal ég segja þér, búdd-
isti og var búinn að kyrja fyrir því að dæmið
gengi upp. í mínum augum er það aflið sem gef-
ur mér lífskraft. Annars áttaði ég mig fyrst á því
sem var að gerast þegar ég söng í Réttarholts-
skólanum í síðasta mánuði. Þá voru undirtekt-
irnar svo góðar að ég varð hérumbil að forða
mér útum bakdyrnar. Síðan hef ég farið í skól-
ana og félagsmiðstöðvarnar og það held ég að
sé lykillinn að því hversu vel hefur gengið, þessi
aldurshópur frá 13—16 ára er svo þakklátur ef
maður gerir eitthvað fyrir hann. Svo þýðir held-
ur ekkert annað en að fylgja þessu eftir, það
gengur ekki að leggjast í svartsýni og segja „nú
er ég búinn að leggja milljón í þessa plötu og það
vill örugglega enginn kaupa hana, ég hlýt að
fara beint á hausinn.. .“ Videóið hafði auðvitað
sitt að segja líka."
„Á ég að sýna þér hvernig ég kyrja," segir
Herbert alltíeinu uppúr eins manns hljóði og
dregur uppúr pússi sínu Iítinn klút sem hefur að
geyma einskonar talnaband og litla skruddu
sem Herbert segir að innihaldi lótussútruna svo-
kallaða. „Ég kyrja tvisvar á dag, þrjú kortér á
morgnana og hálftíma á kvöldin. Maður verður
að gefa sér tíma í þetta, það þýðir ekki að kyrja
þetta einu sinni tvisvar í mánuði þegar maður er
niðurdreginn.“ Þetta eru talsverðar seremóníur
og koma óinnvígðum undarlega fyrir sjónir;
Herbert sest við lítið altari sem hann hefur út-
búið sér í einu horni stofunnar, kveikir á kertum,
handfjatlar talnabandið og tekur að söngla hátt
og snjallt „nam-mjóhó-renge-kjó“ — það út-
leggst í lauslegri íslenskri þýðingu: Ég tileinka
mér hið leynda lögmál orsaka og afleiðinga í
gegnum hljóð og bylgjur.
„Eftir að ég fór að kyrja byrjaði allt að ganga
upp hjá mér,“ segir Herbert. „Eg fór að hitta rétt
fólk á réttum augnablikum; Geoff Calver sem
pródúseraði plötuna, Kalla Óskars sem gerði fyr-
ir mig vídeóið. Þetta eru heldur ekki trúarbrögð,
við göngum ekki í hús og segjum fólki að hlut-
irnir séu svona og svona, heldur byggist lögmál-
ið á því að menn geti ekki breytt heiminum
nema með þvi að breyta sjálfum sér fyrst. Svo
hreifst ég lika af því hversu búddisminn er laus
við allar öfgar, það eru engin boð og bönn sem
segja manni að maður megi ekki reykja eða
drekka eða borða kjöt. Þessi gutti er líka byrjað-
ur að kyrja," bætir Herbert við og bendir á
æskumanninn Herbert Ásgeir yngri sem varð
eins árs gamall sama dag og nýja platan kom út.
ALDURHNIGINN POPPARI?
„Ég á tíu góð ár eftir enn,“ segir Herbert þeg-
ar ég spyr hann að því hvernig honum lítist á þá
framtiðarsýn að verða aldurhniginn poppari.
„Ég man að mörgum jafnöldrum mínum fannst
þeir vera orðnir gamalmenni þegar þeir voru
ekki nema tuttuguogfimm. Ég er af annarri
kynslóð islenskra popptónlistarmanna, kyn-
slóðinni sem kom á eftir Hljómunum, og fíla mig
HERBERT
GUÐMUNDSSON
VERMIR TOPPSÆTIÐ
OG ER f
HP-VIÐTALI
þrælvel í dag. Eitt af því sem búddisminn hefur
kennt mér er hversu sterkt afl hugsunin er —
maður er ekki mikið eldri en maður hugsar sér.
Ég er strax farinn að hugsa fyrir næstu plötu,
svo það verður ekki aftur snúið í bili. Nú, ef illa
gengur er alltaf hægt að fara aftur á sjóinn og
kokka."
Þegar stórt er spurt verður oft lítið um svör,
það er líka raunin þegar ég bið Herbert Guð-
mundsson að lýsa sjálfum sér í fáum orðum.
Merkilegt hvað spurningar af þessu tagi koma
yfirleitt flatt uppá íslendinga. ..
„Ég held að ég sé ekkert illmenni. Ég er oftast
jákvæður og bjartsýnn og leiðist fólk sem er allt-
af að mála tilveruna í svörtum litum. Maður
verður að trúa á það sem maður er að gera
hverju sinni. Annars held ég að ég sé tiltölulega
venjulegur maður, sumum finnst ég reyndar
vera of ánægður með mig, of öruggur með sjálf-
an mig, en ég heícl ég hafi aldrei tapað á því.
Konan mín getur líklega borið vitni um það að
ég sé yfirleitt dagfarsgóður; ég er tildæmis
aldrei hressari en í skammdeginu — jú, og á fullu
tungli.“