Helgarpósturinn - 13.02.1986, Blaðsíða 21

menn fara ekki í gang fyrr en um hádegið. Mín
reynsla er sú að morgnar nýtist illa á vinnustað."
— Það er ekki það að þú sért að flýja skamm-
degið?
„Nei, öðru nær! Skammdegið hefur engin
áhrif á mig — blessunarlega. Ytri aðstæður: veð-
urfar, landslag, skrúðgarðar eða malbikaðar
götur, hafa ekkert með það að gera hvernig
mér gengur að koma því í verk sem ég ætla mér
að koma í verk eða yfirhöfuð hvernig mér líður.“
— Þýðir þetta að þú sért svona staðfestur eða
þú kunnir ekki að hrífast?
„Ég held að ég hafi tilhneigingu til að spyrna
við því að hrífast. Ég efast um það sem ég hrífst
af, velti fyrir mér hvort það sé þess virði. Og ég
held að ég sé frekar staðfastur. — Voðaleg nafla-
skoðun er þetta. Oj bara!“ segir Árni og fussar.
— Hefur þér þá einhvern tímann orðið hált á
hrifningunni?
„Nei — andskotinn! Ég hef ekki lent í neinum
stórslysum, en mér finnst ástæða til þess að
vanda sig þegar maður velur sér eitthvað til að
vera hrifinn af. Maður á ekki að láta einhver
áhrif vaða yfir sig eins og maður sé viðtæki."
— Tengist þetta ekki blaðamennskusvamp-
inum að einhverju leyti?
„Jú, áreiðanlega, því maður innbyrðir á hverj-
um degi reiðinnar býsn af áhrifum og þá er lífs-
spursmál að sigta það vel."
— Drekkurðu lýsi?
„Nei, en ég er tekinn upp á því að gleypa
grænar vítamíntöflur. Þetta er íslenskur iðnaður
og þær smita frá sér grænum lit. Það eru einu
merkjanlegu áhrifin af þessum töflum: grænar
hendur."
— Gerirðu eitthvaö fleira til að efla hreysti og
þor?
„Ég held ég þori nú hverju sem er ef eitthvað
kemur upp á, og líkamlega er ég alveg sæmilega
hraustur. En úr því að það ert þú sem spyrð verð
ég að segja þér að ég trimma þrisvar í viku.“
— Hefurðu fundið einhverja breytingu á þér
eftir að þú fórst að hlaupa?
„Já, ég er helvíti móður." Þar með er heilsu-
ræktin greinilega útrætt mál.
Góð hrollvekja er algjör nautn
— Svo að við víkjum að kvikmyndunum. Nú
ert þú mikill kvikmyndaunnandi með sérstakt
dálœti á hryllingsmyndum. Hvað sækirðu í
hrollinn?
„Ég hef alltaf verið veikur fyrir því sem tengist
hrollvekjunni, þeim skilningi á tilverunni að það
er eitthvað sem maður þekkir ekki, skilur ekki
og er þar af leiðandi hræddur við. En þessi sérá-
hugi á hrollvekjum hefur dofnað, einkanlega
vegna þess að fáar hrollvekjur eru þannig gerð-
ar að maður verði verulega hræddur.
En góð hrollvekja skilur mann eftir verulega
uggandi um sinn hag og sitt umhverfi. Slík hroll-
vekja er ómetanleg skemmtun og hristir upp í
manni. En þær eru fáar. The Innocents eftir Jack
Clayton er besta hrollvekja sem ég hef séð," seg-
ir Árni og bendir á plakat á veggnum þar sem
skelkað andlit Deborah Kerr fangar augun. „Ég
hef séð þessa mynd fjórum sinnum og verð alltaf
jafn drulluandskoti hræddur. Það finnst mér al-
gjör nautn."
— Þarftu þá að fara á hryllingsmynd til að
verða hrœddur yfirleitt?
„Já, eða ég þarf að vera uppi á háum stað.
Eina hræðslan sem ég finn fyrir í lífinu sjálfu er
lofthræðslan. Þess vegna fannst mér Vertigo eft-
ir Hitchcock algjört dúndur." Og ritstjórinn í
Árna tekur yfir: „Nú getur þú náttúrulega spurt:
Er eitthvað í sálinni sem þú ert hræddur við að
hrapa ofan í? Ætlarðu að spyrja svoleiðis?"
Ég held það nú.
„Þetta er orðið skrýtið samtal," heldur Árni
áfram. „Jújú, ég býst við því að þetta allt, að ég
skuli sigta öll áhrif sem að mér streyma, sé á
varðbergi gagnvart umhverfinu, helgist af ein-
hver konar sálarmynstri. En ég nenni bara ekki
að rýna of mikið í sjálfan mig og súmmera mig
upp. Finnst þér nokkur ástæða til þess?“ spyr
hann einlægur.
— Er þetta ekki bara ein af þessum leyfilegu
leiðum til að fá útrás fyrir þennan margum-
rœdda tilvistarskelk? Öryggisventill fyrir óum-
flýjanlega hræðslu?
„Tilvistarskelkur? Hvaða skelkur er það? Ég
finn ekki fyrir neinum tilvistarskelk. Ég er mjög
jarðbundinn maður eins og þú veist. Ég er ótta-
laus þótt mér finnist nú betra að standa ekki í
neinum stórræðum. Mér finnst hins vegar mjög
gott að fólk sé unnvörpum haldið tilvistarskelk
vegna þess að það gefur meiri sveiflur í mannlíf-
ið og veitir manni kærkomnar spurningar í
blaðaviðtölum," segir Árni hlæjandi og þykist nú
hafa launað mér lambið gráa.
— Hvað er það fleira sem hrífur þig?
„Biómyndir eru dóp sem ég þarf á að halda,
ég er illa haldinn ef ég fæ ekki minn skammt í
hverri viku. Á þeim tíma þegar ég var á fullu við
kvikmyndagagnrýni fyrir Morgunblaðið sá ég
allt upp undir tíu — fimmtán myndir á viku; það
var orðinn heldur stór skammtur. Maður var
orðinn dálítið titrandi. En núna er ég orðinn ansi
titrandi af því að ég hef ekki komist nógu mikið
i bíó.
Arni
Þórarinsson
ritstjóri
Mannlífs
í HP-viðtali
Svo finnst mér gaman að hlusta á músík, sér-
staklega blús. Þá spyrð þú: Ertu svona blúsað-
ur?"
Ég segist telja að ég sé búin að afgreiða það
mál milli línanna.
Enginn selskapsmaður
— Hvað með alla þessa krimma í bókahillun-
um?
„Já, mér finnst skemmtilegt að lesa um einka-
spæjara. Bækur eftir t.d. Raymond Chandler.
Ætlarðu þá ekki að spyrja mig hvort það sé eitt-
hvað í sambandi við tilvistarskelkinn?" segir
Árni glottandi og slær pipuhausnum nokkrum
sinnum í öskubakkann og þykist jafnframt hafa
slegið öll vopn úr höndum mér.
„Mér finnst fróðlegt að lesa um fólk sem fer
fram á ystu nöf, fólk sem brýtur þau lög sem
ríkja í samfélaginu, fremur svokallaða glæpi.
Síðan er einkaspæjarinn þessi einfari sem rann-
sakar málin og leitar að rótum atferlisins, en
heldur sjálfur alltaf fjarlægð og jafnvægi. Mis-
munandi miklu að vísu. Eg á auðvelt með að
setja mig í spor þessara manna. Maður er sjálfur
svo hrikalega normal," segir Árni og setur upp
pókerfeis.
„Náttúrulega er þetta samsvörun við starf
blaðamannsins sem fylgist með og kynnist
öllum andskotanum en verður að láta það hafa
sem minnst áhrif á sig. Hans hlutverk er að
miðla því en ekki taka þátt og helst á hann ekki
að hafa áhrif á framvindu mála, þó að
blaðamenn geri það oft óbeint. Með því sem
þeir birta geta þeir haft áhrif á atburðarás til
góðs eða ills. Það er auðvitað mikil ábyrgð því
fylgjandi.
Eg hef samt alltaf verið hlynntur þeirri blaða-
mennsku sem tekur dálitla sjensa. Auðvitað er
Heigarpósturinn ávöxtur þeirrar tegundar
blaðamennsku, þ.e.a.s. blaðamennsku sem birtir
frekar meira en minna."
— Og auðvitað með bullandi siðferðiskennd
að baki. ..?
„Já. í heildina held ég að sé betra fyrir þjóðfé-
lagið og náttúrulega ekki síður blöðin að birta
meira en minna, þ.e.a.s. mér finnst silkihanska-
blaðamennska — sú tegund blaðamennsku sem
veigrar sér við að taka á viðkvæmum málum —
hættulegri til lengdar en sú sem tekur kannski
of mikla sjensa. Best er sú blaðamennska sem er
hvoru tveggja, áræðin og ábyrg."
— Og svo undir lokin, Arni: Hverjar eru þínar
uppáhaldsaðstœður þegar þú ert einn?
„Aaaa. . . það er í myrkvuðum bíósal með
jjoppkorn og krassandi mynd á tjaldinu," segir
Árni með sinni skýjuðu röddu.
— En í selskap, svokölluðum mannfagnaði?
_ „Ég er ekki mikill selskapsmaður í eðli mínu.
Ég hef enga gríðarlega þörf fyrir mannfagnaði,
sigta mjög vel út það fólk sem mér finnst gaman
að tala við.“
— Ertu á þína vísu ,,harðjaxl sem dansar
ekki" svo ég vitni i Norman Mailer?
„Ég á reyndar til að dansa þegar mikið liggur
við. En harðjaxl? Nei, ég er ekki töffari í þeim
skilningi. Það held ég að sé alveg af og frá. —
Sko — ég er frekar þessi mjúki maður sem eng-
inn þó sekkur í.“
— Jœja, finnst þér þú hafa verið spurður
spjörunum úr?
„Spjörunum úr — já, mér finnst það. Þetta hef-
ur verið afar óþægilegt," segir Árni Þórarinsson,
áreiðanlega í kurteisisskyni, og tekur síðan til
við að sýna mér leikni sína í eldhússtörfum, sem
orð er á gerandi. En ekki hér.
* *