Helgarpósturinn - 07.05.1987, Page 15

Fisksölufeðgarnir Guðmundur Öskarsson og Óskar Guðmundsson halda hér á milli sín Séra Þorbjörn Hlynur Árnason að Borg á Mýrum ásamt föður sínum séra Árna F’álssyni sem þjónar Kópavogsbúum. Séra Árni
heljar lúðu í fiskversluninni Saebjörgu á Grandagarði. vissi ekki einu sinni af því að sonur hans hefði farið út í guðfræðina á sinum tlma. Smartmyndir.
starfinu. Ég held það sé ekki nokkur
vafi á að foreldrar geti haft áhrif á
starfsval barna sinna. Maður hlýtur
alltaf að verða fyrir einhverjum
áhrifum frá foreldrum sínum."
Óskar Guðmundsson fisksali
LÖGFRÆÐIN VAR
DRAUMSÝN Á SÍNUM
TÍMA
Óskar Guðmundsson starfar hjá
fiskversluninni Sæbjörgu: „Ef mad-
ur á að fara út í titlaúthlutanir mœtti
kalla mig framkvœmdastjóra hér“
segir Óskar. Hann er ekki sá fyrsti í
fjölskyldunni sem ,,fetar í fótspor
föður“ því faöir hans, Guðmundur
Óskarsson, hefur starfað hjá Sœ-
björgu í 35 ár:
„Pabbi byrjaði að vinna hér þegar
hann var 15 ára en afi minn og ann-
ar maður stofnuðu Sæbjörgu í upp-
hafi,“ segir Óskar. „Síðan þróuðust
málin þannig að hann fór æ meira
inn í reksturinn og tók algjörlega
við fyrirtækinu fyrir 6 árum.“ Óskar
segist annast allan daglegan rekstur
fyrirtækisins: „Ég geng í þau störf
sem þarf að sinna hverju sinni, í
verkun, útkeyrslu og að öllu því sem
lýtur skrifstofuhaldi. Við erum í
þessu tveir bræðurnir núna ásamt
pabba okkar.“
En hvað varð til þess að hann
valdi sama starf og pabbi hans?
„Það má kannski fyrst og fremst
segja að tilviljun hafi ráðið því,“
svarar hann. „Ég lauk stúdentsprófi
frá Verslunarskóla íslands árið 1977
og eflaust hefur einhvers staðar
blundað löngun innra með mér að
fara í lögfræðina sem var mér mikil
draumsýn á þeim tíma. Þá kynntist
ég konunni minni og við eignuð-
umst mjög fljótlega eldra barnið
okkar og einhvern veginn fannst
mér ekki samræmast að fara að
berjast í gegnum skólagöngu — þótt
auðvitað hafi margir gert slíkt. Ann-
ar þáttur er líka sterkur í þessu en
hann er sá að í þessu starfi hef ég
góðar tekjur."
Hann segist ekki hafa séð starfið
fyrir sér í einhverjum ljóma: „Ég uni
hins vegar vel mínum hag og er sátt-
ur við það sem ég er að gera. Hins
vegar er ég líka alveg viss um að ég
gæti unað mér í mörgum öðrum
störfum. ..“
Um það hvernig augum hann hafi
litið starf föður síns þegar hann var
barn segir Óskar: „Pabbi var alltaf á
stórum bílum, vörubílum eða sendi-
ferðabílum sem hafði þau áhrif að
ég varð svolítið númer í götunni.
Sérstaklega verkaði þetta leiðtoga-
hvetjandi hjá manni! Ég sankaði að
mér krökkum sem vildu fá að setjast
undir stýri á þessum stóra bíl og
maður gat leyft þeim það — og
hleypt þeim inn eftir geðþótta!"
— En er þetta ekki óþrifaleg
vinna?
„Jú, jú, alveg hrikalega óþrifa-
leg!“ segir hann. ,,Ég man hins veg-
ar ekki til þess að mér hafi þótt
pabbi vera í „óþrifalegri" vinnu,
þetta var bara hluti af lífinu. Ég
gerði mér ekki grein fyrir því fyrr en
ég var kominn á unglingsárin að
þetta starf gaf af sér góðar tekjur.
Helst varð ég var við það þegar ég
var kominn í framhaldsnám og
þurfti aldrei að hafa áhyggjur af
skólagöngu. Þá fór ég að velta vöng-
um yfir því hvort þetta væri jafnvel
eitthvað sem ég myndi sjálfur vilja
sinna í framtíðinni. Það kom í ljós
eftir að ég fór að vinna hér að ég uni
mér vel í þessu starfi."
Hvort honum finnist eðlilegt að
börn fari í sama starf og annað hvort
foreldrið svarar hann: „Já, það
finnst mér mjög eðlilegt. Mér finnst
uppeldið hafa tekist mjög illa hjá
foreldrum ef þau hafa ekki haft ein-
hver áhrif á börn sín í gegnum það
starf sem þeir hafa innt af hendi all-
an þann tíma sem börnin voru að
alast upp. Ég segi fyrir mitt leyti að
ef ég hefði verið sonur flugmanns
þá er ekki nokkur spurning um að
ég hefði nýtt mér það og komist inn
hjá Flugleiðum!"
Hansína Jensdóttir gullsmiður
ALDREI UNNIÐ ANNARS
STAÐAR EN HJÁ PABBA
Hansína Jensdóttir gullsmiður er
einkadóttir Jens Guðjónssonar gull-
smiös. Hún segir það eiginlega hafa
komið af sjálfu sér að hún valdi
sama starf og faðir hennar: „Ég
byrjaði að vinna á gullsmíðaverk-
stœðinu hjá pabba í sumarfríum
þegar ég var í gagnfrœðaskóla, lík-
lega fjórtán ára. Eg hefaldrei unnið
annars staðar en hjá honum.
Að loknu skyldunámi fór ég í lðn-
skólann í gullsmíðanám sem eru
þrír mánuðir á ári innan skólans og
afgangur námsins fer fram á verk-
stæðinu en gullsmíðanám er fjög-
urra ára nám. Það lá alltaf einhvern
veginn beint við að ég færi í gull-
smíðar, en ég held ég hafi ekkert
endilega haft sérstakan áhuga á því,
maður var svo ungur og framtíðin
var ekkert mótuð. Ég man ekki til
þess að mér hafi fundist starfið neitt
sérstaklega heillandi, það var ein-
hvern veginn sjálfgefið að ég færi í
sama starf og pabbi."
Að loknu námi við lðnskólann fór
Hansína í nám við Myndlista- og
handíðaskóla íslands þar sem hún
tók forskólann og hélt síðan til
Calgary í Kanada þar sem hún fór í
höggmyndanám sem hún lauk
tveimur árum síðar. Hún segir
skúlptúr og skartgripasmíðar eiga
nokkuð sameiginlegt: „Að vissu
leyti hef ég haft gott af því að hafa
unnið í gullsmíðinni því í mínum
skúlptúr þarf ég mikið að lóða, enda
er ég mest með málma og þar koma
gullsmíðarnar að góðum notum.“
Hansína hélt sína fyrstu einkasýn-
ingu hér í mars sl. en hún hefur einn-
ig tekið þátt í mörgum samsýning-
um. Hvað henni finnist skemmtileg-
ast við starfið segir hún:
„Það er eiginlega allt skemmti-
legt sem ég er að gera vegna þess að
við ráðum algjörlega sjálf hvað við
gerum. Við erum ekki skikkuð til að
gera eitthvað sérstakt, eitthvað
hefðbundið form heldur vinnum
bara út frá því sem okkur langar
hvern dag. Það er misjafnt eftir
tímabilum hvaða hluti er skemmti-
legast að smíða. Núna eru eyrna-
lokkar og nælur vinsælir skartgripir
og þá hluti er gaman að búa til.
Mér finnst ekkert endilega eðli-
legt að börn fari í sama starf og fot-
eldrar. Hins vegar er það heldur
ekkert óeðlilegt að foreldrar hafi að
vissu leyti mótandi áhrif á börn síh
og ég sé ekki eftir minni ákvörðun
um að gerast gullsmiður."
Þorbjörn Hlynur Árnason prestur
HUGSAÐI FYRST EKKI
MIKIÐ UM PRESTSKAP
Séra Þorbjörn Hlynur Árnason
býr að Borg á Mýrum þar sem hann
er starfandi prestur en hann er son-
ur séra Árna Pálssonar prests í
Kópavogi. Hann segir erfitt að gera
sér grein fyrir því hvers vegna hann
hafi valið sama starf og faðir hans:
„Það er erfitt fyrir mig að segja að
einhverjir sérstakir þættir, eins og
ég sá þá í starfi föður míns, hafi orð-
ið til þess að ég valdi þetta starf,"
segir hann.
„Ástæða þess er fyrst og fremst sú
að mér fannst mjög gaman að læra
guðfræði og var afskaplega ánægð-
ur þegar ég uppgötvaði hvað guð-
fræðin er heillandi fag. Fyrstu árin
sem ég var í guðfræðideild hugsaði
ég ekki mikið um prestskap, en auð-
vitað vissi ég af því starfi og þekkti
megindrættina í prestsstarfinu og
gat alveg hugsað mér að starfa sem
prestur þótt það væri ekki ofarlega
í huga mínum. Síðan fór ég í fram-
haldsnám til Bandaríkjanna í tvö ár
og þegar ég var kominn vel áleiðis
í því námi fór hugsunin um prests-
starfið að skjóta upp kollinum meira
og meira og verða áleitnari. Það var
því fyrst þá sem ég sá að þetta var
það sem við blasti: að verða prestur.
Þannig má segja að þetta hafi komið
hægt og sígandi eftir því sem ég
lærði meira, lifði og hrærðist í
þessu.”
Hvort pabbi hans hafi hvatt hann
til að fara í guðfræðina svarar hann
neitandi og segir pabba sinn ekki
einu sinni hafa vitað af því fyrr en
hann hafi verið byrjaður í guðfræði-
námi: „Þá hins vegar ræddum við
um þetta. En á þessum tíma var það
fyrst og fremst vegna þess að mér
fannst guðfræðin heillandi að ég
valdi hana en sjálfsagt hafa líka ver-
ið þar ómeðvitaðir þættir frá starfi
pabba sem hafa haft áhrif á mig.
Það er útilokað að vega og meta alla
umhverfisþætti sem hafa áhrif á
mann, hvað þá heldur áhrif frá for-
eldrum og fjölskyldu. Að minnsta
kosti vissi ég að þetta var starf sem
ég gat prýðilega hugsað mér.“
Hvernig starf föður hans hafi virk-
að á hann þegar hann var barn svar-
ar hann: „Það virkaði vel á mig,
kannski vegna þess að þegar ég var
sjö ára gerðist pabbi prestur vestur
á Snæfellsnesi. Mér fannst gaman
að flytja í sveitina og gott að vera
þar. I því prestakalli sem hann þjón-
aði gafst færi á ágætu fjölskyldulífi,
við vorum með búskap og það var
óskaplega gott að vera þarna. Jú,
mér fannst hann vera mikið í burtu
á hátíðum,“ svarar hann aðspurður,
„en það var ekkert sem maður tók
nærri sér.“ Hvort prestsstarfinu hafi
ekki fylgt ónæði heima fyrir segir
hann að það hafi einkum verið á
sumrin sem þeir eldri bræður hafi
orðið „dauð súrir. Það var oft lítill
friður til að vinna við heyskap því
gestagangur var mikill og það fór
helst í taugarnar á okkur strákun-
um. Hins vegar var þetta ákjósan-
legt starf að mörgu leyti og kom
ekki mikið niður á okkur eldri
bræðrunum en ég gæti trúað að
yngri systkinin hafi orðið meira vör
við mikla vinnu þegar pabbi gerðist
prestur við miklu stærra prestakall í
Kópavoginum."
Nú velur þú líka að sinna prests-
starfinu úti á landi. Eru það ein-
hverjar æskuminningar?
„Ég veit það nú ekki. Það er í
rauninni fátt sameiginlegt með
þessu hjá okkur pabba nema nafnið
eitt. Þetta prestakall sem ég þjóna
hér er svona miðja vegu milli sveita-
prestakalls og prestakalls í Reykja-
vík. Hér eru 2000 manns og ég hefði
einfaldlega aldrei treyst mér til — né
haft áhuga á — að byrja prestsskap
í Reykjavík í stóru prestakalli þar
sem kynni við fólk verða miklu
ófullkomnari og tætingslegri en
hérna. Þetta prestakall hér er af
mjög ákjósanlegri stærð."
— Finnst þér eðlilegt að börn feti
í fótspor foreldra sinna í starfsvali?
„Það getur verið mjög eðlilegt að
börn feti í fótspor foreldra en það
getur líka verið mjög óeðlilegt. Við
þekkjum dæmi þess og sjáum stund-
um að foreldrar setja börn sín í ein-
hverjar skorður eða stellingar sem
eru þeim þvert um geð og við getum
séð persónulega harmleiki af völd-
um þess að fólki er gert að vinna
ákveðið verk sem því fellur ekki og
verður þá að neita sér um það sem
það hefur áhuga á. Þar sem það fer
saman, áhugi og hæfileikar til að
sinna sama starfi og foreldrar hafa
sinnt, þá er það jákvætt."
HELGARPÓSTURINN 15